Bytingjen.

Da va ei Kaana, so hadde ett ungt Badn, aa da hadde ho mæ sæg i ei Vogga, ho so maang' ara, naar ho va paa Markjene aa arbeidde. So va da eingaang ho hadde gjengje fraa Voggene, mæ Badne sov, aa naar ho kom att, daa va Badne vekktikje, aa ett anna lagt att istaen, so va baade lite aa stygt, aa so svart so da vore taa Jor. Daa ropte ho te Mann, aa han kom mæ samma, aa so tok han upp Badne aa bar da ut paa Markjæ, aa ropte burt i Skogjen, at dei so aatte da, sku ta da att, aa bera hass eigje Badn heimatt; gjore ikje dei da, so skulle dei aldre meir faa Fri; han skulle forfara Skogjen mæ Skot aa Brot, so at all Mark sku skjelva. Darmæ let han Badne liggja, aa sjøl gjekk han paa Arbeie att. Men best so han skodde attum sæg, saag han ei Hulla, so kom aa bytte Bodnæ umatt, aa smette sæg innatt i Skogjen, snøggast ho kunne. Men baade han aa Kaanaa hass vorte fegne, so ventane va, at dei fengje Badne sitt att.