OSVALD.
Ja, lad os håbe på det. Og lad os så leve sammen så længe vi kan. Tak, mor.
(Han sætter sig i den lænestol, som fru Alving har flyttet hen til sofaen. Dagen bryder frem; lampen blir ved at brænde på bordet.)
OSWALD.
Laß uns hoffen, Mutter. Und laß uns zusammen leben, so lange wir können. -- -- Danke, Mutter!
(Er setzt sich in den Lehnstuhl, welchen Frau Alving an das Sopha geschoben hat. Der Tag bricht an. Die Lampe brennt noch immer.)
OSWALD.
Well, let us hope so. And let us live together as long as we can. Thank you, mother.
[He seats himself in the arm-chair which MRS. ALVING has moved to the sofa. Day is breaking. The lamp is still burning on the table.]
OSWALD.
Ja, laat ons dat hopen. En laat ons zoo lang bij elkaar blijven als we kunnen. Dankje, moeder.
(Hij gaat in den grooten stoel zitten dien mevr. bij de canapé geschoven heeft. De dag komt aan; de lamp blijft branden op de tafel).
欧士华
好，但愿如此。让咱们在一块儿活下去，能活多久就活多久。谢谢你，妈妈。
（他在刚才阿尔文太太搬到沙发旁边的扶手椅里坐下。天亮起来了。灯还在桌上点着。）
أوزفولد:
نعم، لنرجو ذلك. دعينا نعيش سويا على قدر ما يطول بنا العمر. شكرا، يا أمى.
(يجلس في الكرسى المريح الذى كانت مسز الفينج قد وضعته بجانب الأريكة. يبزغ النهار و يستمر المصباح مضيئا على المنضدة ).
