Respondeo dicendum quod necesse est ponere amorem in Deo.
Primus enim motus voluntatis, et cuiuslibet appetitivae virtutis, est amor.
Cum enim actus voluntatis, et cuiuslibet appetitivae virtutis tendat in bonum et malum, sicut in propria obiecta;
bonum autem principalius et per se est obiectum voluntatis et appetitus, malum autem secundario et per aliud, inquantum scilicet opponitur bono, oportet naturaliter esse priores actus voluntatis et appetitus qui respiciunt bonum, his qui respiciunt malum;
ut gaudium quam tristitia, et amor quam odium.
Semper enim quod est per se, prius est eo quod est per aliud.
Rursus, quod est communius, naturaliter est prius,
unde et intellectus per prius habet ordinem ad verum commune, quam ad particularia quaedam vera.
Sunt autem quidam actus voluntatis et appetitus, respicientes bonum sub aliqua speciali conditione,
sicut gaudium et delectatio est de bono praesenti et habito;
desiderium autem et spes, de bono nondum adepto.
Amor autem respicit bonum in communi, sive sit habitum, sive non habitum.
Unde amor naturaliter est primus actus voluntatis et appetitus.
Et propter hoc, omnes alii motus appetitivi praesupponunt amorem, quasi primam radicem.
Nullus enim desiderat aliquid, nisi bonum amatum, neque aliquis gaudet, nisi de bono amato.
Odium etiam non est nisi de eo quod contrariatur rei amatae.
Et similiter tristitiam, et cetera huiusmodi, manifestum est in amorem referri, sicut in primum principium.
Unde in quocumque est voluntas vel appetitus, oportet esse amorem,
remoto enim primo, removentur alia.
Ostensum est autem in Deo esse voluntatem.
Unde necesse est in eo ponere amorem.
Ez ist zemerken, daz von not in got zesezzen ist minne.
Wan die erst bewegunge dez willen unde einer ieklicher begerlicher craft ist die minne.
Sit die getat dez willen unde einre ieklichen begerlicher craft meine etwaz guotes unde übels alse in die eigen gegenwirffe —
aber daz guot ist dez ersten unde übermitz sich selber gegenwurf dez willen unde der begirde, aber daz übel dar nach, unde daz übermitz etwaz anders, nach dem unde ez gegenwirflich ist dem guoten — die müezen von not e sin naturliclichen vor den getaten des willen unde der begirde, die da ansehent daz guot, disen, die da ansehent daz übel;
alse die fröide alse wol alse die trurikeit, unde die minne alse der hasse.
Aber alle zit ist daz vor, daz da übermitz sich selber ist, denne daz da übermitz ein anders ist.
Unde fürbas, daz da natürlichen gemeinre ist, daz ist vor.
Unde da von so hat ouch daz verstan ordenunge (329) dez ersten zuo der gemeinen warheit, denne zuo der teillichen warheit.
Nu sint etlich getat des willen unde der begirde, die ansehent daz guot under etlicher eigenschaft, die sunderlich ist;
alse die fröde unde der lust die sint von dem guot, daz gegenwerticlichen gehabt wirt;
aber die begirde unde der gedinge sicht an daz guot, daz noch niht gewunnen ist.
Aber die minne sieht an daz guot in der gemeinheit, ez si daz man ez habe oder niht enhabe.
Unde dar umb so ist die minne, dü da natürlichen ist ein erste getat dez willen unde der begirde.
Unde durch daz so fürsetzent alle die andern begerlichen bewegunge die minnen alse ein ersten wirzelen.
Wan daz verstan enbegert nihtes niht, nihtwan daz geminte guot, noh nieman fröwet sich von dekeim guot anders denne von dem geminten guot.
Unde (330) der hazze ist von niht anders denne von dem, daz geminten [dingen] wider ist.
Unde dez gliches: die betrüebede unde solichü ding, daz ist offenbar, daz daz wirt widergetragen [in die minne] alse in daz erste beginne.
Unde dar umbe, in waz daz der wille ist oder die begirde, in daz so muoz ouch die minne sin.
Wan von dem, daz daz erste abevellet, so vallent ouch die andern abe.
Nu ist in got wille.
Da von ist ouch notdürftig, daz man in got sezze minne.