א. וַיַּרְא בִּלְעָם כִּי טוֹב בְּעֵינֵי יְהֹוָה לְבָרֵךְ אֶת יִשְׂרָאֵל וְלֹא הָלַךְ כְּפַעַם בְּפַעַם לִקְרַאת נְחָשִׁים וַיָּשֶׁת אֶל הַמִּדְבָּר פָּנָיו:
καὶ ἰδὼν Βαλααμ ὅτι καλόν ἐστιν ἔναντι κυρίου εὐλογεῖν τὸν Ισραηλ οὐκ ἐπορεύθη κατὰ τὸ εἰωθὸς εἰς συνάντησιν τοῖς οἰωνοῖς καὶ ἀπέστρεψεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ εἰς τὴν ἔρημον
1 ܘܲܚܙܵܐ ܒܸܠܥܵܡ ܕܫܲܦܝܼܪ ܗ̄ܘ̣ ܒܥܲܝ̈ܢܲܝ ܡܵܪܝܵܐ ܠܲܡܒܲܪܵܟ݂ܘܼܬܹܗ ܠܝܼܣܪܵܝܹܠ: ܘܠܵܐ ܐܸܙܲܠ ܐܲܝܟ݂ ܕܲܒ̣ܟ݂ܠ ܫܵܥܵܐ ܠܡܸܕܲܥ ܢܸܚܫܵܐ: ܘܣܵܡ ܠܡܲܕ݂ܒ̇ܪܵܐ ܐܲܦܵܘ̈ܗܝ.
Cumque vidisset Balaam quod placeret Domino ut benediceret Israëli, nequaquam abiit ut ante perrexerat, ut augurium quæreret: sed dirigens contra desertum vultum suum,
და იხილა ბალაამ, რამეთუ კეთილ არს წინაშე უფლისა კურთხევაჲ ისრაჱლისაჲ, არა მივიდა კითხვად, ვითარ-იგი ჩუეულ იყო ზმნებათა და მიიქცია პირი თჳსი უდაბნოდ.
1 And when Balaam saw that it pleased the LORD to bless Israel, he went not, as at other times, to seek for enchantments, but he set his face toward the wilderness.
http://www2.hf.uio.no/common/apps/permlink/permlink.php?app=polyglotta&context=record&uid=716d06ab-9911-11e4-856a-001cc4ddf0f4
I
