Þat er sannkenning at styðja svá orðit með sǫnnu efni, svá at kalla stinn sárin, þvíat hǫfug eru sár stór; en rétt er mælt at þróask.
Ǫnnur sannkenning er sú at sárin þróask stórum.
Nú er eitt vísuorð ok tvær sannkenningar.
Í ǫðru vísuorði er kǫlluð sterk egg, en framir seggir.
Í inu þriðja er svá, at hvast skerr, hlífin er traust; ok í fjórða orði at kalla konunginn mikinn, en líf hans framligt, þar næst at kalla hreint
sverð ok harðliga roðit, en einnhverr liðsmanna, ok væri rétt mál þótt maðr væri nefndr.
Gǫfugr er konungrinn kallaðr, rǫndi‹n› var kostig ok furaðisk undarliga skjótt; konungrinn unði glaðr frœknu
hjarta.
Nú eru hér sýndar sextán sann[kenningar í átta] vísuorðum, en þó fegra þær mjǫk í kveðandi at eigi sé svá vandliga eptir þeim farit.