You are here: BP HOME > BPG > Plato: Phaedo > fulltext
Plato: Phaedo

Choose languages

Choose images, etc.

Choose languages
Choose display
  • Enable images
  • Enable footnotes
    • Show all footnotes
    • Minimize footnotes
Search-help
Choose specific texts..
Plato: Phaedo
    Click to Expand/Collapse Option Complete text
Click to Expand/Collapse Option57a
Click to Expand/Collapse Option60a
Click to Expand/Collapse Option65a
Click to Expand/Collapse Option70a
Click to Expand/Collapse Option75a
Click to Expand/Collapse Option80a
Click to Expand/Collapse Option85a
Click to Expand/Collapse Option90a
Click to Expand/Collapse Option95a
Click to Expand/Collapse Option100a
Click to Expand/Collapse Option105a
Click to Expand/Collapse Option110a
Click to Expand/Collapse Option115a
Back to library
ἀναγκαῖον ἄρα ἡμᾶς προειδέναι τὸ ἴσον πρὸ ἐκείνου τοῦ (75a) χρόνου ὅτε τὸ πρῶτον ἰδόντες τὰ ἴσα ἐνενοήσαμεν ὅτι ὀρέγεται μὲν πάντα ταῦτα εἶναι οἷον τὸ ἴσον, ἔχει δὲ ἐνδεεστέρως. 
SOCRATES. “Necessarium igitur nos prescisse hoc equale ante illud tempus, quando primum videntes equalia intelleximus quoniam appetunt universa hec esse quale hoc equale, habent vera minus.” 
“Necesse est ergo nos (8) aequalis ipsius scientiam ante illud tempus habuisse, in quo primum videntes aequalia agno(9)vimus conari quidem haec omnia talia evadere quale est ipsum, attamen a perfectione ip(10)sius abesse.” 
Then we must have known equality previously to the time when we first saw the material equals, and reflected that all these apparent equals strive to attain absolute equality, but fall short of it? 
ἔστι ταῦτα. 
SIMMIAS. “Sunt hec.” 
“Ita est.” 
Very true. 
ἀλλὰ μὴν καὶ τόδε ὁμολογοῦμεν, μὴ ἄλλοθεν αὐτὸ ἐννενοηκέναι μηδὲ δυνατὸν εἶναι ἐννοῆσαι ἀλλ᾽ ἢ ἐκ τοῦ ἰδεῖν ἢ ἅψασθαι ἢ ἔκ τινος ἄλλης τῶν αἰσθήσεων· ταὐτὸν δὲ πάντα ταῦτα λέγω. 
SOCRATES. “Quin eciam et hoc fatemur, non aliunde ipsum intellexisse neque possibile esse intelligere nisi ex videndo seu tangendo sive ex aliquo alio sensuum; idem autem hec universa dico.” 
“Atqui et hoc confitemur nos neque aliunde id agnovisse neque agno(11)scere posse quam ex visu vel tacto vel alio quodam sensu, similiter enim de his omnibus (12) iudico.” 
And we recognize also that this absolute equality has only been known, and can only be known, through the medium of sight or touch, or of some other of the senses, which are all alike in this respect? 
ταὐτὸν γὰρ ἔστιν, ὦ Σώκρατες, πρός γε ὃ βούλεται δηλῶσαι ὁ λόγος. 
SIMMIAS. “Idem enim est, O Socrate, ad quod vult declarare sermo.” 
"Similiter, o Socrates, ad id se habent de quo agitur ostendendum.” 
Yes, Socrates, as far as the argument is concerned, one of them is the same as the other. 
ἀλλὰ μὲν δὴ ἔκ γε τῶν αἰσθήσεων δεῖ ἐννοῆσαι ὅτι (75b) πάντα τὰ ἐν ταῖς αἰσθήσεσιν ἐκείνου τε ὀρέγεται τοῦ ὃ ἔστιν ἴσον, καὶ αὐτοῦ ἐνδεέστερά ἐστιν· ἢ πῶς λέγομεν; 
SOCRATES. “Verum eciam ex sensibus oportet intelligere quoniam cuncta que in sensibus sunt illud exoptant quod est equale, et ab illo deficiencia sunt; vel quomodo dicemus?” 
“Atqui a sen(13)sibus quidem intellexisse oportet omnia quae subiecta sunt sensibus, illud quod est aequa(14)le appetere, quamvis ipsum non assequantur. An aliter dicimus?” 
From the senses then is derived the knowledge that all sensible things aim at an absolute equality of which they fall short? 
οὕτως. 
SIMMIAS. “Sic.” 
“Haud aliter.” 
Yes. 
πρὸ τοῦ ἄρα ἄρξασθαι ἡμᾶς ὁρᾶν καὶ ἀκούειν καὶ τἆλλα αἰσθάνεσθαι τυχεῖν ἔδει που εἰληφότας ἐπιστήμην αὐτοῦ τοῦ ἴσου ὅτι ἔστιν, εἰ ἐμέλλομεν τὰ ἐκ τῶν αἰσθήσεων ἴσα ἐκεῖσε ἀνοίσειν,  ὅτι προθυμεῖται μὲν πάντα τοιαῦτ᾽ εἶναι οἷον ἐκεῖνο, ἔστιν δὲ αὐτοῦ φαυλότερα. 
SOCRATES. “Ergo ante quam inciperemus nos videre sive audire et alia sensu concipere, contingere oportuit alicubi sumpsisse scienciam ipsius huius equalis, si debuimus ex sensibus equalia illuc referre,  quoniam appetunt cuncta huiusmodi esse quale illud, sunt vera ipso deteriora.” 
“Ante e(15)nim quam inciperemus videre aut audire alijsque uti sensibus, oportuit nos aequalis ipsius (16) scientiam possedisse, videlicet quid ipsum sit, si modo aequalia haec quae sensibus subiacent (17) ad ipsum adeo relaturi simus,  ut iudicamus anniti quidem haec omnia talia quale ipsum est (18) evadere, veruntamen deteriora relinqui.” 
Then before we began to see or hear or perceive in any way, we must have had a knowledge of absolute equality, or we could not have referred to that standard the equals which are derived from the senses?  --for to that they all aspire, and of that they fall short. 
ἀνάγκη ἐκ τῶν προειρημένων, ὦ Σώκρατες. 
SIMMIAS. “Necesse ex predictis, O Socrate.” 
“Necessario”, inquit Simmias, “ex superioribus id, (19) o Socrates, sequitur.” 
No other inference can be drawn from the previous statements. 
οὐκοῦν γενόμενοι εὐθὺς ἑωρῶμέν τε καὶ ἠκούομεν καὶ τὰς ἄλλας αἰσθήσεις εἴχομεν; 
SOCRATES. “Numquid non geniti statim conspeximus et audivimus et alios sensus habuimus?” 
“An non statim”, inquit, “nati vidimus et audivimus aliosque sensus (20) exercimus?” 
And did we not see and hear and have the use of our other senses as soon as we were born? 
πάνυ γε. 
SIMMIAS. “Penitus autem.” 
“Omnino.” 
Certainly. 
(75c) ἔδει δέ γε, φαμέν, πρὸ τούτων τὴν τοῦ ἴσου ἐπιστήμην εἰληφέναι; 
SOCRATES. “Oportuit autem.idicimus, ante hec ipsius equalis scienciam sumpsisse?” 
“Oportuit autem, ut diximus, ante haec ipsius aequalis scien(21)tiam habuisse.” 
Then we must have acquired the knowledge of equality at some previous time? 
ναί. 
SIMMIAS. “Eciam.” 
“Oportuit.” 
Yes. 
πρὶν γενέσθαι ἄρα, ὡς ἔοικεν, ἀνάγκη ἡμῖν αὐτὴν εἰληφέναι. 
SOCRATES. “Ante quam gigneremur igitur, ut videtur, necesse nos ipsam sumpsisse.” 
“Quamobrem, ut videtur, necesse est antequam nasceremur (22) eam comprehendisse.” 
That is to say, before we were born, I suppose? 
ἔοικεν. 
SIMMIAS. “Videtur.” 
“Sic apparet.” 
True. 
οὐκοῦν εἰ μὲν λαβόντες αὐτὴν πρὸ τοῦ γενέσθαι ἔχοντες ἐγενόμεθα, ἠπιστάμεθα καὶ πρὶν γενέσθαι καὶ εὐθὺς γενόμενοι οὐ μόνον τὸ ἴσον καὶ τὸ μεῖζον καὶ τὸ ἔλαττον ἀλλὰ καὶ σύμπαντα τὰ τοιαῦτα;  οὐ γὰρ περὶ τοῦ ἴσου νῦν ὁ λόγος ἡμῖν μᾶλλόν τι ἢ καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ καλοῦ καὶ αὐτοῦ τοῦ (75d) ἀγαθοῦ καὶ δικαίου καὶ ὁσίου καί, ὅπερ λέγω, περὶ ἁπάντων οἷς ἐπισφραγιζόμεθα τὸ “αὐτὸ ὃ ἔστι” καὶ ἐν ταῖς ἐρωτήσεσιν ἐρωτῶντες καὶ ἐν ταῖς ἀποκρίσεσιν ἀποκρινόμενοι.  ὥστε ἀναγκαῖον ἡμῖν τούτων πάντων τὰς ἐπιστήμας πρὸ τοῦ γενέσθαι εἰληφέναι. 
SOCRATES. “Nonne igitur si sumpsimus ipsam ante quam gigneremur habentes geniti sumus, scivimus eciam ante quam gigneremur et statim geniti, non solum equale et maius et minus, verum eciam cuncta huiusmodi?  Non enim de equali nunc sermo nobis magis quam eciam de ipso hoc pulcro et ipso hoc bono et iusto et sancto, et, quod dico, de universis quibus insignimus ‘hoc quod est’ et in questionibus percunctantes et in responsionibus respondentes.  Quas ob res necessarium nobis esse istorum omnium sciencias ante quam gigneremur sumpsisse.” 
“Nonne si eam sortiti ante nativitatem ipsam iam (23) habentes nati sumus, scivimus et ante ortum atque statim nati non solum ipsum aequale ma(24)iusque et minus, verumetiam eiusdem generis omnia?  Non enim de aequali magis nunc no(25)bis est sermo, quam de ipso pulchro, de ipso bono, de ipso iusto atque sancto et ut dico de (26) omnibus quibus proprie 'hoc ipsum quod est' assignamus et interrogationibus interro(27)gantes et responsionibus respondentes,  ut necessarium sit nos antequam nasceremur horum (28) omnium scientiam habuisse.” 
And if we acquired this knowledge before we were born, and were born having the use of it, then we also knew before we were born and at the instant of birth not only the equal or the greater or the less, but all other ideas;  for we are not speaking only of equality, but of beauty, goodness, justice, holiness, and of all which we stamp with the name of essence in the dialectical process, both when we ask and when we answer questions.  Of all this we may certainly affirm that we acquired the knowledge before birth? 
ἔστι ταῦτα. 
SIMMIAS. “Sunt hec,” 
“Est ita.” 
We may. 
καὶ εἰ μέν γε λαβόντες ἑκάστοτε μὴ ἐπιλελήσμεθα, εἰδότας ἀεὶ γίγνεσθαι καὶ ἀεὶ διὰ βίου εἰδέναι·  τὸ γὰρ εἰδέναι τοῦτ᾽ ἔστιν, λαβόντα του ἐπιστήμην ἔχειν καὶ μὴ ἀπολωλεκέναι·  ἢ οὐ τοῦτο λήθην λέγομεν, ὦ Σιμμία, ἐπιστήμης ἀποβολήν; 
SOCRATES. “Et si sumentes non undique obliti sumus scientes semper gigni et semper in vita scire;  quia scire hoc est, sumentem alicuius scienciam habere et non perdidisse.  Vel nonne hoc dicimus oblivionem, O Simmia, sciencie amissionem?” 
“Ac si acceptis scientijs non semper obliviscere(29)mur, oporteret et cum ipsis nasci, semper etiam per omnem vitam scire.  Nam scire id est ac(30)ceptam alicuius rei scientiam retinere nec amisisse.  An non oblivionem scientiae iacturam (31) esse dicimus?” 
But if, after having acquired, we have not forgotten what in each case we acquired, then we must always have come into life having knowledge, and shall always continue to know as long as life lasts  --for knowing is the acquiring and retaining knowledge and not forgetting.  Is not forgetting, Simmias, just the losing of knowledge? 
(75e) πάντως δήπου, ἔφη, ὦ Σώκρατες. 
SIMMIAS. “Prorsus quidem” inquit, “O Socrate.” 
“Ita prorsus, o Socrates.” 
Quite true, Socrates. 
εἰ δέ γε οἶμαι λαβόντες πρὶν γενέσθαι γιγνόμενοι ἀπωλέσαμεν, ὕστερον δὲ ταῖς αἰσθήσεσι χρώμενοι περὶ αὐτὰ ἐκείνας ἀναλαμβάνομεν τὰς ἐπιστήμας ἅς ποτε καὶ πρὶν εἴχομεν, ἆρ᾽ οὐχ ὃ καλοῦμεν μανθάνειν οἰκείαν ἂν ἐπιστήμην ἀναλαμβάνειν εἴη;  τοῦτο δέ που ἀναμιμνῄσκεσθαι λέγοντες ὀρθῶς ἂν λέγοιμεν; 
SOCRATES. “Sin autem, reor, sumentes ante quam gigneremur, geniti perdidimus, posterius quippe sensibus usi circa hec ipsas iterato cepimus sciencias quas aliquando eciam prius habuimus, igitur nonne quod voco discere propriam scienciam resumere utique erit?  Hoc autem reminisci dicentes rede utique dicemus?” 
“Sin autem acceptam ante ortum scientiam nati (32) amisimus, deinde vero freti sensibus circa ipsas scientias, illas quas ante habueramus re(33)cipimus, nonne id quod discere appellamus esset scientiam propriam recuperare,  atque id remi(34)nisci nominantes recte nominaremus?” 
But if the knowledge which we acquired before birth was lost by us at birth, and if afterwards by the use of the senses we recovered what we previously knew, will not the process which we call learning be a recovering of the knowledge which is natural to us,  and may not this be rightly termed recollection? 
πάνυ γε. 
SIMMIAS. “Omnino.” 
“Recte.” 
Very true. 
(76a) δυνατὸν γὰρ δὴ τοῦτό γε ἐφάνη, αἰσθόμενόν τι ἢ ἰδόντα ἢ ἀκούσαντα ἤ τινα ἄλλην αἴσθησιν λαβόντα ἕτερόν τι ἀπὸ τούτου ἐννοῆσαι ὃ ἐπελέληστο, ᾧ τοῦτο ἐπλησίαζεν ἀνόμοιον ὂν ἢ ᾧ ὅμοιον·  ὥστε, ὅπερ λέγω, δυοῖν θάτερα,  ἤτοι ἐπιστάμενοί γε αὐτὰ γεγόναμεν καὶ ἐπιστάμεθα διὰ βίου πάντες,  ἢ ὕστερον, οὕς φαμεν μανθάνειν, οὐδὲν ἀλλ᾽ ἢ ἀναμιμνῄσκονται οὗτοι, καὶ ἡ μάθησις ἀνάμνησις ἂν εἴη. 
SOCRATES. “Possibile enim hoc eciam apparuit, sensu percipiente quid vel videntem vel audientem vel aliquem alium sensum sumentem, diversum quid ab hoc animo concepisse, quod oblivione deletum crat, cui hoc assimilatum est simile existens vel cui dissimile.  Eapropter, quod dico, duorum alterum,  vel scientes illa geniti sumus vel scimus in vita universi,  vel posterius, quos dicimus addiscere, nichil nisi reminiscuntur illi, et disciplina mencio utique erit.” 
“Fieri enim id posse apparuit. Videli(35)cet, ut cum quis aliquid senserit vel audiendo vel aliter sentiendo, aliud quid(36)dam ex hoc agnoscat cuius erat oblitus, cui quidem hoc quodammodo propinquabat, sive (37) simile id sit sive dissimile.  Ita quod iampridem dico, e duobus alterum.  Aut enim scientes nati (38) sumus, scimusque per omnem vitam omnes,  aut quos deinde dicimus discere, duntaxat re(39)miniscuntur atque disciplina reminiscentia est.” 
So much is clear--that when we perceive something, either by the help of sight, or hearing, or some other sense, from that perception we are able to obtain a notion of some other thing like or unlike which is associated with it but has been forgotten.  Whence, as I was saying, one of two alternatives follows:  --either we had this knowledge at birth, and continued to know through life;  or, after birth, those who are said to learn only remember, and learning is simply recollection. 
καὶ μάλα δὴ οὕτως ἔχει, ὦ Σώκρατες. 
SIMMIAS. “Et maxime ita se habet, O Socrate.” 
“Sic omnino se res habet, o Socrates.” 
Yes, that is quite true, Socrates. 
πότερον οὖν αἱρῇ, ὦ Σιμμία;  ἐπισταμένους ἡμᾶς γεγονέναι, (76b) ἢ ἀναμιμνῄσκεσθαι ὕστερον ὧν πρότερον ἐπιστήμην εἰληφότες ἦμεν; 
SOCRATES. “Utrum igitur elegeris, O Simmia?  Scientes nos gigni, vel reminisci posterius quorum prius scienciam sumentes eramus?” 
“Vtrum (40) igitur eligis, o Simmia,  vel cum scientia nos esse natos vel reminisci postea quorum prius (41) scientiam acceperimus?” 
And which alternative, Simmias, do you prefer?  Had we the knowledge at our birth, or did we recollect the things which we knew previously to our birth? 
οὐκ ἔχω, ὦ Σώκρατες, ἐν τῷ παρόντι ἑλέσθαι. 
SIMMIAS. “Non habeo, O Socrate, in presenti eligere.” 
“Ambigo utrum in praesentia, Socrates, eligam.” 
I cannot decide at the moment. 
τί δέ; τόδε ἔχεις ἑλέσθαι, καὶ πῇ σοι δοκεῖ περὶ αὐτοῦ;  ἀνὴρ ἐπιστάμενος περὶ ὧν ἐπίσταται ἔχοι ἂν δοῦναι λόγον ἢ οὔ; 
SOCRATES. “Quid autem? Hoc habes eligere, et qualiter tibi videtur de hiis?  Vir sciens de quibus scit, habebit utique dare racionem, necne?” 
“Quid vero? (42) Potesne eligere quid de hoc videatur tibi?  Vir sciens potestne eorum quae scit reddere ra(43)tionem, an contra?” 
At any rate  you can decide whether he who has knowledge will or will not be able to render an account of his knowledge? What do you say? 
πολλὴ ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες. 
SIMMIAS. “Plurima necessitas” inquit, “O Socrate.” 
“Necesse est, o Socrates, posse.” 
Certainly, he will. 
ἦ καὶ δοκοῦσί σοι πάντες ἔχειν διδόναι λόγον περὶ τούτων ὧν νυνδὴ ἐλέγομεν; 
SOCRATES. “Eciam videntur tibi omnes habere dare racionem de hiis de quibus nunc disseruimus?” 
“An vero tibi videntur omnes ratio(44)nem de his quae modo tractabamus afferre posse?” 
But do you think that every man is able to give an account of these very matters about which we are speaking? 
βουλοίμην μεντἄν, ἔφη ὁ Σιμμίας·  ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον φοβοῦμαι μὴ αὔριον τηνικάδε οὐκέτι ᾖ ἀνθρώπων οὐδεὶς ἀξίως οἷός τε τοῦτο ποιῆσαι. 
“Vellem profecto” inquit Simmias,  “verum multo magis metuo neve eras tunc temporis nondum sit hominum quisquam digne valens hoc efficere.” 
“Optarem equidem.  Sed multo magis (45) vereor ne cras nullus hic homo sit qui pro dignitate id sciat efficere.” 
Would that they could, Socrates,  but I rather fear that to-morrow, at this time, there will no longer be any one alive who is able to give an account of them such as ought to be given. 
(76c) οὐκ ἄρα δοκοῦσί σοι ἐπίστασθαί γε, ἔφη, ὦ Σιμμία, πάντες αὐτά; 
“Numquid igitur videntur tibi scire” infit, “O Simmia, universi ipsa?” 
“Non igitur, o Simmia, (46) putas omnes hoc intelligere?” 
Then you are not of opinion, Simmias, that all men know these things? 
οὐδαμῶς. 
SIMMIAS. “Nullatenus.” 
“Nullo modo.” 
Certainly not. 
ἀναμιμνῄσκονται ἄρα ἅ ποτε ἔμαθον; 
SOCRATES. “Reminiscuntur igitur que aliquando didicerunt?” 
“Reminiscuntur ergo quae aliquando didi(47)cerant.” 
They are in process of recollecting that which they learned before? 
ἀνάγκη. 
SIMMIAS. “Necesse.” 
“Necesse est.” 
Certainly. 
πότε λαβοῦσαι αἱ ψυχαὶ ἡμῶν τὴν ἐπιστήμην αὐτῶν;  οὐ γὰρ δὴ ἀφ᾽ οὗ γε ἄνθρωποι γεγόναμεν. 
SOCRATES. “Quando sumentes anime nostre scienciam horum?  Non enim ex quo homines facti sumus.” 
“Quando vero acceperunt animae nostrae scientiam?  Non enim (48) postquam homines nati sumus.” 
But when did our souls acquire this knowledge?  --not since we were born as men? 
οὐ δῆτα. 
SIMMIAS. “Neutiquam.” 
“Non certe.” 
Certainly not. 
πρότερον ἄρα. 
SOCRATES. “Prius igitur.” 
“Ergo prius.” 
And therefore, previously? 
ναί. 
SIMMIAS. “Eciam.” 
“Ita.” 
Yes. 
ἦσαν ἄρα, ὦ Σιμμία, αἱ ψυχαὶ καὶ πρότερον, πρὶν εἶναι ἐν ἀνθρώπου εἴδει, χωρὶς σωμάτων, καὶ φρόνησιν εἶχον. 
SOCRATES. “Erant utique, O Simmia, anime eciam prius, ante quam essent in hominis specie, extra corpora, et prudenciam habebant.” 
“Erant igitur, Simmia, ani(49)mae etiam prius quam in humanam speciem devenirent, seorsum a corpore intelligentiamque (50) habebant.” 
Then, Simmias, our souls must also have existed without bodies before they were in the form of man, and must have had intelligence. 
εἰ μὴ ἄρα ἅμα γιγνόμενοι λαμβάνομεν, ὦ Σώκρατες, ταύτας τὰς ἐπιστήμας·  οὗτος γὰρ λείπεται ἔτι ὁ χρόνος. 
SIMMIAS. “Nisi ergo simul cum gigneremur sumpsimus, O Socrate, has sciencias;  illud enim relinquitur adhuc tempus.” 
“Nisi forte, o Socrates, dum nasceremur ipsas scientias acceperimus.  Nam id e(51)tiam tempus reliquum est.” 
Unless indeed you suppose, Socrates, that these notions are given us at the very moment of birth;  for this is the only time which remains. 
(76d) εἶεν, ὦ ἑταῖρε· ἀπόλλυμεν δὲ αὐτὰς ἐν ποίῳ ἄλλῳ χρόνῳ;  --οὐ γὰρ δὴ ἔχοντές γε αὐτὰς γιγνόμεθα, ὡς ἄρτι ὡμολογήσαμεν  --ἢ ἐν τούτῳ ἀπόλλυμεν ἐν ᾧπερ καὶ λαμβάνομεν;  ἢ ἔχεις ἄλλον τινὰ εἰπεῖν χρόνον; 
SOCRATES. “Esto, O dilecte; amittimus autem ipsas in quo alio tempore?  Non enim habentes eas geniti sumus, ceu modo fatebamur,  vel in isto amittimus in quo eciam sumpsimus?  Vel habes aliud aliquod dicere tempus?” 
“Esto sic, o amice. Sed quonam alio tempore eas amisimus?  Non (52) enim habentes iam eas nascimur, ut modo confitebamur.  An in eodem perdidimus, quo et (53) accepimus?  An aliud tempus efferre potes?” 
Yes, my friend, but if so, when do we lose them?  for they are not in us when we are born--that is admitted.  Do we lose them at the moment of receiving them,  or if not at what other time? 
οὐδαμῶς, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ ἔλαθον ἐμαυτὸν οὐδὲν εἰπών. 
SIMMIAS. “Nullo modo, O Socrate; immo fallebam me ipsum nichil dicens.” 
“Nullo, o Socrates, modo, sed nihil me dicere mi(54)nime advertebam.” 
No, Socrates, I perceive that I was unconsciously talking nonsense. 
ἆρ᾽ οὖν οὕτως ἔχει, ἔφη, ἡμῖν, ὦ Σιμμία;  εἰ μὲν ἔστιν ἃ θρυλοῦμεν ἀεί, καλόν τέ τι καὶ ἀγαθὸν καὶ πᾶσα ἡ τοιαύτη οὐσία,  καὶ ἐπὶ ταύτην τὰ ἐκ τῶν αἰσθήσεων πάντα ἀναφέρομεν, (76e) ὑπάρχουσαν πρότερον ἀνευρίσκοντες ἡμετέραν οὖσαν, καὶ ταῦτα ἐκείνῃ ἀπεικάζομεν, ἀναγκαῖον, οὕτως ὥσπερ καὶ ταῦτα ἔστιν, οὕτως καὶ τὴν ἡμετέραν ψυχὴν εἶναι καὶ πρὶν γεγονέναι ἡμᾶς·  εἰ δὲ μὴ ἔστι ταῦτα, ἄλλως ἂν ὁ λόγος οὗτος εἰρημένος εἴη;  ἆρ᾽ οὕτως ἔχει, καὶ ἴση ἀνάγκη ταῦτά τε εἶναι καὶ τὰς ἡμετέρας ψυχὰς πρὶν καὶ ἡμᾶς γεγονέναι, καὶ εἰ μὴ ταῦτα, οὐδὲ τάδε; 
SOCRATES. “Ergo igitur sic” inquit “nobis habet, O Simmia?  Si vero sunt que ruminamus semper, pulcrum quid et bonum et omnis huiusmodi essencia,  et ad hanc que ex sensibus cuncta retorquemus, existentem prius adinvenientes quod nostra sit, et hec ad illius exemplar ducimus, necesse, ita ut eciam hec sunt, sic eciam nostram animam esse et ante quam gignamur nos;  si vero minime sunt hec, aliter quidem sermo hic dictus erit?  Itaque sic se habet, et eque necessarium hec quidem esse, et nostras animas prius quam gigneremur, et si non hec, neque illa?” 
“An ergo sic nobis se res habet, o Simmia?  Siquidem sunt ea quae quotidie (501, 1) praedicamus, pulchrum scilicet quiddam atque bonum et omnis eiusmodi essentia,  ad (2) quam omnia sensibus percepta referimus, quae et prius erant nostra, et tanquam nostram (3) quaerentes invenimus atque ad ipsius exemplar referimus, necesse est ita ut et ipsa sunt (4) nostram quoque animam prius etiam quam nasceremur extitisse.  At si haec non sunt, frustra (5) utique ratio haec tractata esset.  An non ita se habet, atque par necessitas est, et ipsa esse, et a(6)nimas nostras antequam nascerentur, et nisi ipsa sunt neque haec utique sunt.” 
Then may we not say, Simmias,  that if, as we are always repeating, there is an absolute beauty, and goodness, and an absolute essence of all things;  and if to this, which is now discovered to have existed in our former state, we refer all our sensations, and with this compare them, finding these ideas to be pre-existent and our inborn possession--then our souls must have had a prior existence,  but if not, there would be no force in the argument?  There is the same proof that these ideas must have existed before we were born, as that our souls existed before we were born; and if not the ideas, then not the souls. 
ὑπερφυῶς, ὦ Σώκρατες, ἔφη ὁ Σιμμίας, δοκεῖ μοι ἡ αὐτὴ ἀνάγκη εἶναι,  καὶ εἰς καλόν γε καταφεύγει ὁ λόγος εἰς (77a) τὸ ὁμοίως εἶναι τήν τε ψυχὴν ἡμῶν πρὶν γενέσθαι ἡμᾶς καὶ τὴν οὐσίαν ἣν σὺ νῦν λέγεις.  οὐ γὰρ ἔχω ἔγωγε οὐδὲν οὕτω μοι ἐναργὲς ὂν ὡς τοῦτο, τὸ πάντα τὰ τοιαῦτ᾽ εἶναι ὡς οἷόν τε μάλιστα, καλόν τε καὶ ἀγαθὸν καὶ τἆλλα πάντα ἃ σὺ νυνδὴ ἔλεγες·  καὶ ἔμοιγε δοκεῖ ἱκανῶς ἀποδέδεικται. 
“Supra naturam” ait, “O Socrate,’ Simmias “videtur michi eadem necessitas esse,  et in bonum refugit sermo in similiter esse, animamque nostram ante quam gigneremur nos et essenciam quam tu nunc dicis.  Non enim habeo ego quiddam sic michi promptum quemadmodum hoc, universa talia esse ve1ut quale maxime, pulcrumque et bonum et cetera omnia que tu nunc disseruisti;  et michi sufficienter demonstratum est.” 
“Mirifice, o (7) Socrates. Eadem mihi videtur esse necessitas,  atque pulcherrima huc ratio nos perducit, (8) ut similiter tam animam nostram quam essentiam ipsam quam modo dicebas, ante quam (9) nasceremur exstitisse confiteamur.  Nihil enim tam certum habeo, quam esse eiusmodi o(10)mnia et quidem maxime, scilicet pulchrum ipsum et bonum aliaque omnia quae tu mo(11)do dicebas.  Et quantum ad me attinet, satis est demonstratum.” 
Yes, Socrates; I am convinced that there is precisely the same necessity for the one as for the other;  and the argument retreats successfully to the position that the existence of the soul before birth cannot be separated from the existence of the essence of which you speak.  For there is nothing which to my mind is so patent as that beauty, goodness, and the other notions of which you were just now speaking, have a most real and absolute existence;  and I am satisfied with the proof. 
τί δὲ δὴ Κέβητι; ἔφη ὁ Σωκράτης· δεῖ γὰρ καὶ Κέβητα πείθειν. 
“Quid vero Cebeti?” inquit Socrates. “Oportet enim eciam Cebeti persuadere.” 
“Quid vero videtur Ce(12)beti? Oportet enim illi quoque persuadere.” 
Well, but is Cebes equally satisfied? for I must convince him too. 
ἱκανῶς, ἔφη ὁ Σιμμίας, ὡς ἔγωγε οἶμαι·  καίτοι καρτερώτατος ἀνθρώπων ἐστὶν πρὸς τὸ ἀπιστεῖν τοῖς λόγοις.  ἀλλ᾽ οἶμαι οὐκ ἐνδεῶς τοῦτο πεπεῖσθαι αὐτόν, ὅτι πρὶν γενέσθαι (77b) ἡμᾶς ἦν ἡμῶν ἡ ψυχή·  εἰ μέντοι καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνωμεν ἔτι ἔσται, οὐδὲ αὐτῷ μοι δοκεῖ, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἀποδεδεῖχθαι,  ἀλλ᾽ ἔτι ἐνέστηκεν ὃ νυνδὴ Κέβης ἔλεγε, τὸ τῶν πολλῶν, ὅπως μὴ ἅμα ἀποθνῄσκοντος τοῦ ἀνθρώπου διασκεδάννυται ἡ ψυχὴ καὶ αὐτῇ τοῦ εἶναι τοῦτο τέλος ᾖ.  τί γὰρ κωλύει γίγνεσθαι μὲν αὐτὴν καὶ συνίστασθαι ἄλλοθέν ποθεν καὶ εἶναι πρὶν καὶ εἰς ἀνθρώπειον σῶμα ἀφικέσθαι, ἐπειδὰν δὲ ἀφίκηται καὶ ἀπαλλάττηται τούτου, τότε καὶ αὐτὴν τελευτᾶν καὶ διαφθείρεσθαι; 
“Sufficienter” ait Simmias, “ut ego quidem autumo;  tamen obstinatissimus hominum est ad non credendum raciocinacionibus;  atque reor non indigenter hoc persuaderi ei, quia ante quam gignamur nos erat nostra anima.  Si veto eciam ex quo expiraverimus adhuc erit, neque ipsi videtur michi, O Socrate, demonstrari;  immo adhuc institit quod nunc Cebes dicebat, id quod est multorum, quomodo non simul obeunte homine discindatur anima et ipsi existendi hic finis sit.  Quid namque prohibet fieri ipsam et constare aliunde ex quocumque et esse prius quam ipsa in humanum corpus veniat, ex quo vera abierit et recedat ab hoc, tunc et ipsam finem capere et corrumpi?” 
“Satis et illi arbitror persuasum,” inquit Sim(13)mias,  “quamvis omnium repugnantissimus sit et ad credendum tardissimus.  Opinor ta(14)men sufficienter illi probatum, ante ortum nostrum animam extitisse.  An vero post in(15)teritum nostrum etiam futura sit nec mihi quidem ipsi, o Socrates, satis adhuc videtur (16) ostensum.  Sed nunc etiam restat multorum dubitatio illa quam in medium Cebes addu(17)xerat, ne videlicet homine moriente simul anima dissipetur atque ita esse desinat.  Quid e(18)nim prohibet fieri quidem illam et aliunde constitui atque esse prius etiam quam in cor(19)pus hominis laberetur, postquam vero ab eo discesserit, tunc illam insuper interire?” 
I think, said Simmias, that Cebes is satisfied:  although he is the most incredulous of mortals,  yet I believe that he is sufficiently convinced of the existence of the soul before birth.  But that after death the soul will continue to exist is not yet proven even to my own satisfaction.  I cannot get rid of the feeling of the many to which Cebes was referring--the feeling that when the man dies the soul will be dispersed, and that this may be the extinction of her.  For admitting that she may have been born elsewhere, and framed out of other elements, and was in existence before entering the human body, why after having entered in and gone out again may she not herself be destroyed and come to an end? 
(77c) εὖ λέγεις, ἔφη, ὦ Σιμμία, ὁ Κέβης.  φαίνεται γὰρ ὥσπερ ἥμισυ ἀποδεδεῖχθαι οὗ δεῖ,  ὅτι πρὶν γενέσθαι ἡμᾶς ἦν ἡμῶν ἡ ψυχή,  δεῖ δὲ προσαποδεῖξαι ὅτι καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνωμεν οὐδὲν ἧττον ἔσται ἢ πρὶν γενέσθαι, εἰ μέλλει τέλος ἡ ἀπόδειξις ἕξειν. 
“Bene inquis” ait, “O Simmia,” Cebes,  “Liquet quippe velut dimidium demonstrari quod oportet,  quoniam ante quam gignamur nos erat nostra anima;  oportet sane simul demonstrare adhuc si, eciam ut obierimus, non minus erit quam prius fuerit, si debet finem demonstracio habere.” 
“Re(20)cte loqueris, Simmia”, inquit Cebes.  “Videtur enim quasi dimidium eius quod oportet (21) probatum,  ante videlicet quam nasceremur nostram animam extitisse,  oportere autem (22) id quoque ostendere, postquam mortui fuerimus non minus fore quam esset antequam (23) nasceremur, si modo finem suum demonstratio sit habitura.” 
Very true, Simmias, said Cebes;  about half of what was required has been proven;  to wit, that our souls existed before we were born:  --that the soul will exist after death as well as before birth is the other half of which the proof is still wanting, and has to be supplied; when that is given the demonstration will be complete. 
ἀποδέδεικται μέν, ἔφη, ὦ Σιμμία τε καὶ Κέβης, ὁ Σωκράτης, καὶ νῦν, εἰ ᾽θέλετε συνθεῖναι τοῦτόν τε τὸν λόγον εἰς ταὐτὸν καὶ ὃν πρὸ τούτου ὡμολογήσαμεν, τὸ γίγνεσθαι πᾶν τὸ ζῶν ἐκ τοῦ τεθνεῶτος.  εἰ γὰρ ἔστιν μὲν (77d) ἡ ψυχὴ καὶ πρότερον, ἀνάγκη δὲ αὐτῇ εἰς τὸ ζῆν ἰούσῃ τε καὶ γιγνομένῃ μηδαμόθεν ἄλλοθεν ἢ ἐκ θανάτου καὶ τοῦ τεθνάναι γίγνεσθαι, πῶς οὐκ ἀνάγκη αὐτὴν καὶ ἐπειδὰν ἀποθάνῃ εἶναι, ἐπειδή γε δεῖ αὖθις αὐτὴν γίγνεσθαι;  ἀποδέδεικται μὲν οὖν ὅπερ λέγετε καὶ νῦν.  ὅμως δέ μοι δοκεῖς σύ τε καὶ Σιμμίας ἡδέως ἂν καὶ τοῦτον διαπραγματεύσασθαι τὸν λόγον ἔτι μᾶλλον,  καὶ δεδιέναι τὸ τῶν παίδων, μὴ ὡς ἀληθῶς ὁ ἄνεμος αὐτὴν ἐκβαίνουσαν ἐκ τοῦ σώματος διαφυσᾷ (77e) καὶ διασκεδάννυσιν,  ἄλλως τε καὶ ὅταν τύχῃ τις μὴ ἐν νηνεμίᾳ ἀλλ᾽ ἐν μεγάλῳ τινὶ πνεύματι ἀποθνῄσκων. 
“Demonstratum est autem” ait, “O Simmia et Cebes,” Socrates, “eciam nunc, si vultis simul ponere hanc eciam racionem in illam, quam ante hanc confessi sumus, fieri omne vivens ex mortuo.  Si enim est anima eciam prius, necesse autem ipsi in vitam eunti et genite ex nullo alio quam ex morte et mori fieri, quo pacto non necesse ipsi eciam post quam obierit esse, quando quidem oportet ipsam rursum fieri?  Demonstratum est igitur quod dicebatur eciam nunc.  Tamen michi videris, tuque et Simmias, libenter quidem eciam hanc disquirere racionem adhuc magis,  et metuere id quod puerarum, ne quam vere ventus ipsam egredientem a corpore perflet et discindat,  aliterque eciam cum contingat quis non in tranquillo flatu, verum in magno quodam spiritu mori.” 
“Demonstratum quidem (24) est”, inquit Socrates, “istud, o Simmia et o Cebes, etiam nunc, si modo velitis, et id quod (25) modo probatum est et illud quod ante concesseramus – videlicet omne vivens ex mor(26)tuo fieri – in unum connectere.  Si enim est anima prius et cum in hanc venit vitam fitque (27) homo, necesse est non aliunde eam quam ex mortuis proficisci. Cur non necessarium sit, (28) ut etiam post mortem corporis maneat, cum oporteat ipsam ad hanc vitam reverti?  De(29)monstratum igitur et nunc est quod dicitur.  Veruntamen videmini tu atque Simmias cu(30)pere idem rursus diligentius pertractari,  ac forsitan puerorum more formidatis, ne re(31)vera corpore egredientem ventus dissolvat atque dispergat,  praesertim si ventis vehemen(32)tius flantibus exeat.” 
But that proof, Simmias and Cebes, has been already given, said Socrates, if you put the two arguments together--I mean this and the former one, in which we admitted that everything living is born of the dead.  For if the soul exists before birth, and in coming to life and being born can be born only from death and dying, must she not after death continue to exist, since she has to be born again?  --Surely the proof which you desire has been already furnished.  Still I suspect that you and Simmias would be glad to probe the argument further.  Like children, you are haunted with a fear that when the soul leaves the body, the wind may really blow her away and scatter her;  especially if a man should happen to die in a great storm and not when the sky is calm. 
καὶ ὁ Κέβης ἐπιγελάσας, ὡς δεδιότων, ἔφη, ὦ Σώκρατες, πειρῶ ἀναπείθειν·  μᾶλλον δὲ μὴ ὡς ἡμῶν δεδιότων, ἀλλ᾽ ἴσως ἔνι τις καὶ ἐν ἡμῖν παῖς ὅστις τὰ τοιαῦτα φοβεῖται.  τοῦτον οὖν πειρῶ μεταπείθειν μὴ δεδιέναι τὸν θάνατον ὥσπερ τὰ μορμολύκεια. 
Atque Cebes arridens: “Ut formidantibus” inquit, “O Socrate, experire ‘O iterato suadere;  magis vero non ut nobis formidantibus, sed fors est quis et in nobis puer qui talia metuat.  Hunc itaque tempta transsuadere ut non timeat mortem tamquam mormolikia.” 
Ad haec Cebes subridens, “tanquam nobis id formidantibus,” inquit, (33) “o Socrates, contra persuadere conare.  Imo vero non tanquam formidantibus nobis, sed (34) forte est inter nos puer aliquis talia metuens,  huic ergo annitamur persuadere ne mor(35)tem ceu larvas pertimescat.” 
Cebes answered with a smile: Then, Socrates, you must argue us out of our fears  --and yet, strictly speaking, they are not our fears, but there is a child within us to whom death is a sort of hobgoblin;  him too we must persuade not to be afraid when he is alone in the dark. 
ἀλλὰ χρή, ἔφη ὁ Σωκράτης, ἐπᾴδειν αὐτῷ ἑκάστης ἡμέρας ἕως ἂν ἐξεπᾴσητε. 
“Verum oportet” inquit Socrates “incantando mederi ipsi singulis diebus donec convaluerit.” 
“Oportet certe”, inquit, “huic mederi carminibus quotidie, (36) quoad sanus efficiatur.” 
Socrates said: Let the voice of the charmer be applied daily until you have charmed away the fear. 
(78a) πόθεν οὖν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, τῶν τοιούτων ἀγαθὸν ἐπῳδὸν ληψόμεθα, ἐπειδὴ σύ, ἔφη, ἡμᾶς ἀπολείπεις; 
“Unde ergo” inquit, “O Socrate, talem bonum incantatorem sumemus, quando quidem tu nos derelinquis?” 
“Sed ubi nam”, inquit Cebes, “medicum eiusmodi nanciscemur, (37) o Socrates, cum tu decesseris?” 
And where shall we find a good charmer of our fears, Socrates, when you are gone? 
πολλὴ μὲν ἡ Ἑλλάς, ἔφη, ὦ Κέβης, ἐν ᾗ ἔνεισί που ἀγαθοὶ ἄνδρες, πολλὰ δὲ καὶ τὰ τῶν βαρβάρων γένη, οὓς πάντας χρὴ διερευνᾶσθαι ζητοῦντας τοιοῦτον ἐπῳδόν, μήτε χρημάτων φειδομένους μήτε πόνων,  ὡς οὐκ ἔστιν εἰς ὅτι ἂν εὐκαιρότερον ἀναλίσκοιτε χρήματα.  ζητεῖν δὲ χρὴ καὶ αὐτοὺς μετ᾽ ἀλλήλων·  ἴσως γὰρ ἂν οὐδὲ ῥᾳδίως εὕροιτε μᾶλλον ὑμῶν δυναμένους τοῦτο ποιεῖν. 
“Multa quidem Grecia” ait, “O Cebes, in qua insunt alicubi boni viri, multa eciam et barbarorum genera, quos universos oportet perrimari querentes talem incantatorem, neque pecuniis parcentes, neque laboribus,  quia non est in quod magis necessario consumatis pecunias.  Querere autem oportet et ipsos cum invicem;  fors enim neque facile invenietis magis quam vos qui possint hoc efficere.” 
“Ampla est,” inquit, “o Cebes, Graecia, in qua sunt viri prae(38)stantes, quamplurimae sunt barbatae nationes, per hos omnes eiusmodi medicum de(39)betis perquirere neque pecunijs parcentes neque laboribus.  Nihil est enim pro quo com(40)modius omnia quis expendat.  Perscrutandum quoque est etiam inter vos ipsos.  Forte e(41)nim non facile invenietis qui melius quam vos id queat efficere.” 
Hellas, he replied, is a large place, Cebes, and has many good men, and there are barbarous races not a few: seek for him among them all, far and wide, sparing neither pains nor money;  for there is no better way of spending your money.  And you must seek among yourselves too;  for you will not find others better able to make the search. 
ἀλλὰ ταῦτα μὲν δή, ἔφη, ὑπάρξει, ὁ Κέβης·  ὅθεν δὲ (78b) ἀπελίπομεν ἐπανέλθωμεν, εἴ σοι ἡδομένῳ ἐστίν. 
“Verum hec quidem erunt” ait Cebes;  “unde reliquimus redeamus, si tibi libenti est.” 
“Fiet id quidem,” in(42)quit Cebes,  “sed redeamus iam si tibi placet unde digressi sumus.” 
The search, replied Cebes, shall certainly be made.  And now, if you please, let us return to the point of the argument at which we digressed. 
ἀλλὰ μὴν ἡδομένῳ γε· πῶς γὰρ οὐ μέλλει; 
SOCRATES. “Immo libenti quidem; qui enim non debet?” 
“Mihi quidem placet”, in(43)quit. “Quid enim prohibet?” 
By all means, replied Socrates; what else should I please? 
καλῶς, ἔφη, λέγεις. 
CEBES. “Bene” inquit “ais.” 
“Recte respondes”, inquit Cebes. 
Very good. 
οὐκοῦν τοιόνδε τι, ἦ δ᾽ ὃς ὁ Σωκράτης, δεῖ ἡμᾶς ἀνερέσθαι ἑαυτούς, τῷ ποίῳ τινὶ ἄρα προσήκει τοῦτο τὸ πάθος πάσχειν, τὸ διασκεδάννυσθαι,  καὶ ὑπὲρ τοῦ ποίου τινὸς δεδιέναι μὴ πάθῃ αὐτό, καὶ τῷ ποίῳ τινὶ <οὔ>·  καὶ μετὰ τοῦτο αὖ ἐπισκέψασθαι πότερον [ἡ] ψυχή ἐστιν,  καὶ ἐκ τούτων θαρρεῖν ἢ δεδιέναι ὑπὲρ τῆς ἡμετέρας ψυχῆς; 
“Nonne igitur tale quid” infit ille “oportet nos reinterrogare nos ipsos, quali cui competit hanc passionem pati, videlicet dissipari,  atque pro quali quo formidari ne paciatur illud, et quali cui?  Et post hoc iterum examinare utrum anima sit,  atque ex hiis confidere seu metuere pro nostra anima?” 
“An non tale aliquid”, in(44)quit, “a nobis ipsis sciscitari debemus? Cuinam et quali conveniat ea passio per quam dissol(45)vi possit.  Et cui qualique sit metuendum ne id patiatur.  Et secundum quam qualemque eius par(46)tem deinde considerare cuiusmodi anima sit,  demum ex his animae nostrae gratia vel con(47)sidere vel timere.” 
Must we not, said Socrates, ask ourselves what that is which, as we imagine, is liable to be scattered, and about which we fear?  and what again is that about which we have no fear?  And then we may proceed further to enquire whether that which suffers dispersion is or is not of the nature of soul  --our hopes and fears as to our own souls will turn upon the answers to these questions. 
ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις. 
CEBES. “Vera” inquit “dicis.” 
“Vera loqueris”, inquit. 
Very true, he said. 
(78c) ἆρ᾽ οὖν τῷ μὲν συντεθέντι τε καὶ συνθέτῳ ὄντι φύσει προσήκει τοῦτο πάσχειν, διαιρεθῆναι ταύτῃ ᾗπερ συνετέθη·  εἰ δέ τι τυγχάνει ὂν ἀσύνθετον, τούτῳ μόνῳ προσήκει μὴ πάσχειν ταῦτα, εἴπερ τῳ ἄλλῳ; 
SOCRATES. “Ergo igitur compacto quidem et composito existenti natura competit hoc perpeti, dirimi ea condicione qua quidem compositum est;  quod si fuerit quid incompositum, huic soli convenit non pati hec.” 
“Nonne igitur ei quod conponitur, iamque conpo(48)situm est, natura id pati convenit, ut quatenus est compositum dissolvantur?  Siquid vero non (49) sit conpositum, huic soli potissimum nulla accidit dissolutio?” 
Now the compound or composite may be supposed to be naturally capable, as of being compounded, so also of being dissolved;  but that which is uncompounded, and that only, must be, if anything is, indissoluble. 
δοκεῖ μοι, ἔφη, οὕτως ἔχειν, ὁ Κέβης. 
“Si vera alii, videtur michi” ait “ita se habere” Cebes. 
“Mihi quidem sic apparet”, in(50)quit Cebes. 
Yes; I should imagine so, said Cebes. 
οὐκοῦν ἅπερ ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχει, ταῦτα μάλιστα εἰκὸς εἶναι τὰ ἀσύνθετα,  τὰ δὲ ἄλλοτ᾽ ἄλλως καὶ μηδέποτε κατὰ ταὐτά, ταῦτα δὲ σύνθετα; 
SOCRATES. “Nonne igitur que semper secundum idem et eodem modo se habent, hec precipue ex competenti minime esse composita,  que vera aliter et alio modo et numquam secundum idem, hec esse composita?” 
“An non quae semper secundum eadem eodemque modo se habent,” inquit, “haec (51) maxime esse convenit simplicia?  Quae vero alias aliter nec unquam secundum eadem, haec (52) esse composita.” 
And the uncompounded may be assumed to be the same and unchanging,  whereas the compound is always changing and never the same. 
ἔμοιγε δοκεῖ οὕτως. 
CEBES. “Michi quoque videtur ita.” 
“Ita equidem opinor.” 
I agree, he said. 
ἴωμεν δή, ἔφη, ἐπὶ ταὐτὰ ἐφ᾽ ἅπερ ἐν τῷ ἔμπροσθεν (78d) λόγῳ.  αὐτὴ ἡ οὐσία ἧς λόγον δίδομεν τοῦ εἶναι καὶ ἐρωτῶντες καὶ ἀποκρινόμενοι, πότερον ὡσαύτως ἀεὶ ἔχει κατὰ ταὐτὰ ἢ ἄλλοτ᾽ ἄλλως;  αὐτὸ τὸ ἴσον, αὐτὸ τὸ καλόν, αὐτὸ ἕκαστον ὃ ἔστιν, τὸ ὄν, μή ποτε μεταβολὴν καὶ ἡντινοῦν ἐνδέχεται;  ἢ ἀεὶ αὐτῶν ἕκαστον ὃ ἔστι, μονοειδὲς ὂν αὐτὸ καθ᾽ αὑτό, ὡσαύτως κατὰ ταὐτὰ ἔχει καὶ οὐδέποτε οὐδαμῇ οὐδαμῶς ἀλλοίωσιν οὐδεμίαν ἐνδέχεται; 
“Veniamus itaque” ait “in hec in que in priori disputacione.  Ipsa essencia cuius racionem dedimus existendi et interrogantes atque respondentes, utrum semper eodem modo se habet secundum idem seu aliter alio modo?  Ipsum hoc equale, ipsum hoc honestum, ipsum unumquodque quod est, ens, numquid permutacionem eciam quamcumque recipit?  Vel semper eorum singulum quod est, uniforme ens ipsum secundum se ipsum, eodem modo secundum idem se habet, et numquam nulla racione nullatenus nullam alteracionem recipit?” 
“Redeamus iam ad illa, ad quae in superiori dispu(53)tatione processimus.  Ipsa essentia cuius interrogando respondendoque definitionem hoc (54) ipsum quod est assignavimus, utrum eodem modo et secundum eadem se semper habet, (502, 1) an alias aliter?  videlicet et ipsum aequale, ipsum pulchrum, ipsum unumquodque quod (2) est ens, utrum mutationem aliquando aliquam ipsa recipiunt,  an ipsorum unumquodque (3) semper id quod est uniforme existens ipsum per seipsum, eodem modo et secundum (4) eadem se habet, neque unquam neque usquam neque ullo pacto mutationem aliquam suscipit?” 
Then now let us return to the previous discussion.  Is that idea or essence, which in the dialectical process we define as essence or true existence  --whether essence of equality, beauty, or anything else--are these essences, I say, liable at times to some degree of change?  or are they each of them always what they are, having the same simple self-existent and unchanging forms, not admitting of variation at all, or in any way, or at any time? 
ὡσαύτως, ἔφη, ἀνάγκη, ὁ Κέβης, κατὰ ταὐτὰ ἔχειν, ὦ Σώκρατες. 
“Eodem modo” inquit “necesse” Cebes “secundum idem se habere, O Socrate.” 
(5) “Necesse, o Socrates, haec”, inquit Cebes, “eodem modo et secundum eadem se semper ha(6)bere.” 
They must be always the same, Socrates, replied Cebes. 
τί δὲ τῶν πολλῶν καλῶν, οἷον ἀνθρώπων ἢ ἵππων ἢ (78e) ἱματίων ἢ ἄλλων ὡντινωνοῦν τοιούτων, ἢ ἴσων [ἢ καλῶν] ἢ πάντων τῶν ἐκείνοις ὁμωνύμων;  ἆρα κατὰ ταὐτὰ ἔχει, ἢ πᾶν τοὐναντίον ἐκείνοις οὔτε αὐτὰ αὑτοῖς οὔτε ἀλλήλοις οὐδέποτε ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐδαμῶς κατὰ ταὐτά; 
SOCRATES. “Quid autem multorum bonorum, sive hominum sive equorum seu vestimentorum vel aliorum quorumcumque talium, aut equalium aut bonorum aut universorum illis equivocorum?  Igitur secundum idem se habent, vel omnino contrarie illis et neque eadem sibi ipsis neque ad invicem numquam, ut di8:um dicatur, nequaquam secundum eadem sunt?” 
“Quid autem dicemus de multis”, inquit, “quae similiter pulchra dicuntur, scilicet (7) hominibus, equis, vestibus, vel alijs quibuscunque talibus, quae vel pulchra dicuntur vel (8) aequalia, vel etiam de omnibus quae illis synonyma sunt?  Num haec secundum eadem se (9) semper habent? An potius omnino contra quam illa, videlicet neque ipsa sibimet, neque in(10)vicem unquam, ut simpliciter loquar, ullo pacto secundum eadem eodemque modo se ha(11)bent?” 
And what would you say of the many beautiful--whether men or horses or garments or any other things which are named by the same names and may be called equal or beautiful,--are they all unchanging and the same always, or quite the reverse?  May they not rather be described as almost always changing and hardly ever the same, either with themselves or with one another? 
οὕτως αὖ, ἔφη ὁ Κέβης, ταῦτα· οὐδέποτε ὡσαύτως ἔχει. 
“Ita rursum” inquit “hec” Cebes “numquam similiter se habent.” 
“Haec, o Socrates,” inquit Cebes, “nunquam eodem modo sunt.” 
The latter, replied Cebes; they are always in a state of change. 
(79a) οὐκοῦν τούτων μὲν κἂν ἅψαιο κἂν ἴδοις κἂν ταῖς ἄλλαις αἰσθήσεσιν αἴσθοιο, τῶν δὲ κατὰ ταὐτὰ ἐχόντων οὐκ ἔστιν ὅτῳ ποτ᾽ ἂν ἄλλῳ ἐπιλάβοιο ἢ τῷ τῆς διανοίας λογισμῷ,  ἀλλ᾽ ἔστιν ἀιδῆ τὰ τοιαῦτα καὶ οὐχ ὁρατά; 
SOCRATES. “Nonne igitur hec quidem quamvis tangas, licet videas, tametsi aliis sensibus concipias, eorum veto que secundum idem se habent non est quod umquam alio gustes quam intellectus meditacione,  sed sunt semper huiuscemodi et non videntur?” 
“Et haec quidem (12) tangi, videri, alijsque sensibus attingi possunt. Quae vero semper secundum eadem perma(13)nent, sola intelligentiae ratione percipiuntur  suntque invisibilia quae talia sunt, neque cernun(14)tur unquam.” 
And these you can touch and see and perceive with the senses, but the unchanging things you can only perceive with the mind  --they are invisible and are not seen? 
παντάπασιν, ἔφη, ἀληθῆ λέγεις. 
“Universaliter” inquit “verum dicis.” 
“Vera omnino loqueris”, inquit. 
That is very true, he said. 
θῶμεν οὖν βούλει, ἔφη, δύο εἴδη τῶν ὄντων, τὸ μὲν ὁρατόν, τὸ δὲ ἀιδές; 
“Ponamus ergo, si velis,” infit “duas species encium, hoc quidem visibile, illud vero invisibile?” 
“Vis ergo duas rerum species ponamus, (15) alteram visibilium, invisibilium alteram?” 
Well, then, added Socrates, let us suppose that there are two sorts of existences--one seen, the other unseen. 
θῶμεν, ἔφη. 
“Ponamus” ait. 
“Ponamus”, inquit. 
Let us suppose them. 
καὶ τὸ μὲν ἀιδὲς ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ ἔχον, τὸ δὲ ὁρατὸν μηδέποτε κατὰ ταὐτά; 
SOCRATES. “Et invisibile semper secundum idem se habens, visibile vero numquam secundum idem?” 
“Et invisibile quidem mo(16)do semper eodem esse, visibile vero nonnunquam eodem?” 
The seen is the changing, and the unseen is the unchanging? 
καὶ τοῦτο, ἔφη, θῶμεν. 
“Et hoc” inquit “ponamus.” 
“Hoc quoque ponamus”, in(17)quit. 
That may be also supposed. 
(79b) φέρε δή, ἦ δ᾽ ὅς, ἄλλο τι ἡμῶν αὐτῶν τὸ μὲν σῶμά ἐστι, τὸ δὲ ψυχή; 
CEBES. “Eya” inquit ille, “aliud quid?”

SOCRATES. “Nostrum ipsorum hoc corpus est, illud vero anima.” 
“Age iam. Aliudne in nobis est quam hinc quidem corpus, inde vero anima?” 
And, further, is not one part of us body, another part soul? 
οὐδὲν ἄλλο, ἔφη. 
CEBES. “Nichil aliud” inquit. 
“Ni(18)hil aliud”, inquit. 
To be sure. 
ποτέρῳ οὖν ὁμοιότερον τῷ εἴδει φαμὲν ἂν εἶναι καὶ συγγενέστερον τὸ σῶμα; 
SOCRATES. “Utri ergo similius speciei dicemus esse et cognacius corpus?” 
“Vtrinam speciei corpus esse similius cognatiusque dicimus?" 
And to which class is the body more alike and akin? 
παντί, ἔφη, τοῦτό γε δῆλον, ὅτι τῷ ὁρατῷ. 
CEBES. “Omnino” inquit “hoc patens quoniam visibili.” 
“Nemini (19) dubium,” inquit, “quin visibili.” 
Clearly to the seen--no one can doubt that. 
τί δὲ ἡ ψυχή; ὁρατὸν ἢ ἀιδές; 
SOCRATES. “Quid vero anima, visibile an invisibile?” 
“Quid vero anima? Visibilene aliquid est an contra?” 
And is the soul seen or not seen? 
οὐχ ὑπ᾽ ἀνθρώπων γε, ὦ Σώκρατες, ἔφη. 
CEBES. “Non ab hominibus utique, O Socrate” inquit. 
“Non (20) hominibus quidem, o Socrates”, inquit. 
Not by man, Socrates. 
ἀλλὰ μὴν ἡμεῖς γε τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ μὴ τῇ τῶν ἀνθρώπων φύσει ἐλέγομεν· ἢ ἄλλῃ τινὶ οἴει; 
SOCRATES. “Ceterum vero nos quidem visibilia et que minime, hominum dicimus natura; vel alia qua existimas?” 
“Atqui nos de ijs duntaxat quae ab hominum (21) natura viderit vel non videri possunt loquebamur. An de ijs quae ad aliam naturam spe(22)ctant, tractabamus?” 
And what we mean by ‘seen’ and ‘not seen’ is that which is or is not visible to the eye of man? 
τῇ τῶν ἀνθρώπων. 
CEBES. “Hominum.” 
“De ijs duntaxat quae ad humanam”, inquit. 
Yes, to the eye of man. 
τί οὖν περὶ ψυχῆς λέγομεν; ὁρατὸν ἢ ἀόρατον εἶναι; 
SOCRATES. “Quid itaque de anima disseruimus? Visibile vel invisibile esse?” 
“Quid ergo de anima (23) dicebamus? Nunquid visibilem esse?” 
And is the soul seen or not seen? 
οὐχ ὁρατόν. 
CEBES. “Non visibile.” 
“Non visibilem.” 
Not seen. 
ἀιδὲς ἄρα; 
SOCRATES. “Invisibile igitur?” 
“Invisibilem ergo?” 
Unseen then? 
ναί. 
CEBES. “Ne.” 
“Ita.” 
Yes. 
ὁμοιότερον ἄρα ψυχὴ σώματός ἐστιν τῷ ἀιδεῖ, τὸ δὲ τῷ ὁρατῷ. 
SOCRATES. “Similius igitur anima quam corpus est invisibili, illud vero visibili?” 
[marg: Duae rerum species, visibile, invisibile] “Ani(24)ma igitur invisibili speciei similior est quam corpus1. Corpus vero visibili.” 
Then the soul is more like to the unseen, and the body to the seen? 
(79c) πᾶσα ἀνάγκη, ὦ Σώκρατες. 
CEBES. “Omnis necessitas, O Socrate.” 
“Necessarium (25) id est omnino.” 
That follows necessarily, Socrates. 
οὐκοῦν καὶ τόδε πάλαι ἐλέγομεν, ὅτι ἡ ψυχή, ὅταν μὲν τῷ σώματι προσχρῆται εἰς τὸ σκοπεῖν τι ἢ διὰ τοῦ ὁρᾶν ἢ διὰ τοῦ ἀκούειν ἢ δι᾽ ἄλλης τινὸς αἰσθήσεως  --τοῦτο γάρ ἐστιν τὸ διὰ τοῦ σώματος, τὸ δι᾽ αἰσθήσεως σκοπεῖν τι--  τότε μὲν ἕλκεται ὑπὸ τοῦ σώματος εἰς τὰ οὐδέποτε κατὰ ταὐτὰ ἔχοντα,  καὶ αὐτὴ πλανᾶται καὶ ταράττεται καὶ εἰλιγγιᾷ ὥσπερ μεθύουσα, ἅτε τοιούτων ἐφαπτομένη; 
SOCRATES. “Nonne igitur et hoc pridem diximus, quoniam anima, cum corpore utitur ad examinandum quid aut per visum seu per auditum vel per alium aliquem sensum  - hoc enim est per corpus, per sensum speculari quid -  quociens quidem allicitur a corpore in ea que numquam secundum idem se habent,  et ipsa seducitur et turbatur et singultit velut deebriata, quemadmodum talibus contacta?” 
“An non et hoc evenire in superioribus dicebamus? Vt cum anima ad (26) aliquid considerandum socium sibi corpus assumit vel per visum vel per auditum vel (27) per alium sensum,  hoc enim est per corpus considerare, quia per sensus id agitur,  tunc (28) quidem a corpore trahatur ad ea quae nunquam eodem modo sunt,  atque ipsa aberret per(29)turbeturque, quasi ebria vacillet, utpote quae talia quaedam attigerit.” 
And were we not saying long ago that the soul when using the body as an instrument of perception, that is to say, when using the sense of sight or hearing or some other sense  (for the meaning of perceiving through the body is perceiving through the senses)  --were we not saying that the soul too is then dragged by the body into the region of the changeable, and wanders and is confused;  the world spins round her, and she is like a drunkard, when she touches change? 
πάνυ γε. 
CEBES. “Prorsus.” 
“Prorsus.” 
Very true. 
(79d) ὅταν δέ γε αὐτὴ καθ᾽ αὑτὴν σκοπῇ, ἐκεῖσε οἴχεται εἰς τὸ καθαρόν τε καὶ ἀεὶ ὂν καὶ ἀθάνατον καὶ ὡσαύτως ἔχον, καὶ ὡς συγγενὴς οὖσα αὐτοῦ ἀεὶ μετ᾽ ἐκείνου τε γίγνεται, ὅτανπερ αὐτὴ καθ᾽ αὑτὴν γένηται καὶ ἐξῇ αὐτῇ,  καὶ πέπαυταί τε τοῦ πλάνου καὶ περὶ ἐκεῖνα ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχει, ἅτε τοιούτων ἐφαπτομένη·  καὶ τοῦτο αὐτῆς τὸ πάθημα φρόνησις κέκληται; 
SOCRATES. “Quociens autem ipsa per se ipsam speculetur, illuc defertur in sincerum, et semper existens et immortale et similiter se habens, et ut cognata existens ipsi semper cum ipso fit, quociens ipsa secundum se ipsam fiat et liceat ipsi,  et quiescit ab errore et circa illa semper secundum idem similiter se habet, quemadmodum talibus contacca.  Et hec ipsius passio prudencia vocata est.” 
“At ve(30)ro quoties ipse animus per seipsum excogitasse, illuc se confert ad purum, sempiternum, (31) immortale, semper per eodem modo se habens, et tanquam ipsius cognatus semper inhae(32)ret illi, quoties ipse redierit in seipsum eique liceat  cessetque ab errore et circa illa semper (33) secundum eadem eodem modo se habet, utpote qui talia iam attigerit.  Atqui haec eius affe(34)ctio sapientia, sive prudentia nominatur.” 
But when returning into herself she reflects, then she passes into the other world, the region of purity, and eternity, and immortality, and unchangeableness, which are her kindred, and with them she ever lives, when she is by herself and is not let or hindered;  then she ceases from her erring ways, and being in communion with the unchanging is unchanging.  And this state of the soul is called wisdom? 
παντάπασιν, ἔφη, καλῶς καὶ ἀληθῆ λέγεις, ὦ Σώκρατες. 
CEBES. “Universaliter” inquit “bene et vere dicis, O Socrate.” 
“Praeclare”, inquit, “ac vere omnino loqueris, o (35) Socrates.” 
That is well and truly said, Socrates, he replied. 
ποτέρῳ οὖν αὖ σοι δοκεῖ τῷ εἴδει καὶ ἐκ τῶν πρόσθεν καὶ ἐκ (79e) τῶν νῦν λεγομένων ψυχὴ ὁμοιότερον εἶναι καὶ συγγενέστερον; 
SOCRATES. “Utri ergo iterum tibi videtur speciei, et ex prius et ex nunc dictis, anima similius esse et cognacius?” 
“Vtri igitur speciei rursus tibi videtur, ex his quae et in superioribus et mo(36)do dicta sunt, anima esse similior atque cognatior." 
And to which class is the soul more nearly alike and akin, as far as may be inferred from this argument, as well as from the preceding one? 
πᾶς ἄν μοι δοκεῖ, ἦ δ᾽ ὅς, συγχωρῆσαι, ὦ Σώκρατες, ἐκ ταύτης τῆς μεθόδου, καὶ ὁ δυσμαθέστατος, ὅτι ὅλῳ καὶ παντὶ ὁμοιότερόν ἐστι ψυχὴ τῷ ἀεὶ ὡσαύτως ἔχοντι μᾶλλον ἢ τῷ μή. 
“Unusquisque quidem michi videtur” ait ille “concedere, O Socrate, ex hac methodo, eciam vix docibilis, quoniam toti et omni similius est anima semper similiter se habenti magis quam ei quod minime.” 
[marg: Argumentum ab actionibus]“Arbitror equidem, o Socrates, quemli(37)bet,” inquit, “vel indocilem prorsus et pertinacem ex hac discursione concessurum, ani(38)mam et per totum atque per omne similiorem esse ei quod semper eodem modo est quam (39) opposito." 
I think, Socrates, that, in the opinion of every one who follows the argument, the soul will be infinitely more like the unchangeable--even the most stupid person will not deny that. 
τί δὲ τὸ σῶμα; 
SOCRATES. “Quid vera corpus?” 
"Quid autem corpus?" 
And the body is more like the changing? 
τῷ ἑτέρῳ. 
CEBES. “Alteri.” 
"Alteri speciei." 
Yes. 
Permanent link
Go to Wiki Documentation
Enhet: Det humanistiske fakultet   Utviklet av: IT-seksjonen ved HF
Login