You are here: BP HOME > BPG > Aristoteles: Rhetorica > fulltext
Aristoteles: Rhetorica

Choose languages

Choose images, etc.

Choose languages
Choose display
  • Enable images
  • Enable footnotes
    • Show all footnotes
    • Minimize footnotes
Search-help
Choose specific texts..
    Click to Expand/Collapse Option Complete text
Click to Expand/Collapse OptionBook A
Click to Expand/Collapse OptionBook B
Click to Expand/Collapse OptionBook Γ
2. (25) Ἔστω δὴ ἡ ῥητορικὴ δύναμις περὶ ἕκαστον τοῦ θεωρῆσαι (26) τὸ ἐνδεχόμενον πιθανόν. 
فالريطورية قوة تتكلف الإقناع الممكن في كل واحد من الأمور المفردة 
Est autem rethorica potentia circa unumquodque ad sciendum conveniens probabile. 
Est itaque rethorica potentia circa unumquodque considerandi contingens persuasibile. 
Part 2. Rhetoric may be defined as the faculty of observing in any given case the available means of persuasion. 
τοῦτο γὰρ οὐδεμιᾶς ἑτέρας ἐστὶ (27) τέχνης ἔργον·  τῶν γὰρ ἄλλων ἑκάστη περὶ τὸ αὑτῇ ὑπο(28)κείμενόν ἐστιν διδασκαλικὴ καὶ πειστική, οἷον ἰατρικὴ περὶ (29) ὑγιεινῶν καὶ νοσερῶν, καὶ γεωμετρία περὶ τὰ συμβεβηκότα (30) πάθη τοῖς μεγέθεσι, καὶ ἀριθμητικὴ περὶ ἀριθμῶν, ὁμοίως δὲ (31) καὶ αἱ λοιπαὶ τῶν τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν·  ἡ δὲ ῥητορικὴ (32) περὶ τοῦ δοθέντος ὡς εἰπεῖν δοκεῖ δύνασθαι θεωρεῖν τὸ πιθα(33)νόν,  διὸ καί φαμεν αὐτὴν οὐ περί τι γένος ἴδιον ἀφωρισμέ(34)νον ἔχειν τὸ τεχνικόν. 
وهذا ليس عمل شى من الصناعات الأخرى  لان تلك الاخر انما تكون كل واحد منها معلمة ومقنعة فى الامور تحتها فالطب يعلم ويقنع فى انواع الصحة والمرض والهندسة فى الاشكال التى تحدث فى الاجسام و الحساب في ضروب الاعداد وكذلك سائر الصناعات والعلوم الاخر  فأما الريطورية فقد يظن أنها هي التي تتكلف الإقناع في الأمر يعرض كائنا ما كان  ولذلك ما لا ننتسبها 1 إلى جنس أصلي منفرد حتى تكون لها تلك الصناعة خاصة 
Hoc enim nullius alterius artis est opus;  unaqueque enim aliarum artium de proprio subiecto est docibilis et credibilis ut medicina circa sana et egra, et geometria circa passiones accidentes magnitudinibus, arismetica circa numeros, similiter autem et relique artium et scientiarum;  rethorica vero circa traditum ut dicam videtur posse videre probabile;  ideoque diximus ipsam non circa genus proprium determinatum habere artificiale. 
Hoc enim nullius alterius artis opus est;  aliarum enim unaqueque circa suum subiectum est doctrinativa et fidemfactiva, puta medicinalis de sanis et egris, et geometria circa passiones accidentes magnitudinibus, et arithmetica circa numerum, similiter autem et relique artium et scientiarum;  rethorica autem de data ut est dicere videtur posse considerare persuasibile,  propter quod et dicimus ipsam non circa aliquod genus proprium determinatum habere artificialitatem. 
This is not a function of any other art.  Every other art can instruct or persuade about its own particular subject—matter; for instance, medicine about what is healthy and unhealthy, geometry about the properties of magnitudes, arithmetic about numbers, and the same is true of the other arts and sciences.  But rhetoric we look upon as the power of observing the means of persuasion on almost any subject presented to us;  and that is why we say that, in its technical character, it is not concerned with any special or definite class of subjects. 
(35) τῶν δὲ πίστεων αἱ μὲν ἄτεχνοί εἰσιν αἱ δ’ ἔντεχνοι.  ἄτεχνα (36) δὲ λέγω ὅσα μὴ δι’ ἡμῶν πεπόρισται ἀλλὰ προϋπῆρχεν, οἷον (37) μάρτυρες βάσανοι συγγραφαὶ καὶ ὅσα τοιαῦτα,  ἔντεχνα δὲ (38) ὅσα διὰ τῆς μεθόδου καὶ δι’ ἡμῶν κατασκευασθῆναι δυνατόν,  (39) ὥστε δεῖ τούτων τοῖς μὲν χρήσασθαι, τὰ δὲ εὑρεῖν. 
فأما التصديقات فمنها بصناعة ومنها بغير صناعة  وقد أعني باللاتي 2 بغير صناعة تلك اللاتي 3 ليست تكون بحيلة منا لكن بأمور متقدمة كمثل الشهود والعذاب والكتب والصكاك وما أشبه ذلك  وأما اللاتي بالصناعة فما أمكن إعداده وتثبيته على ما ينبغي بالحيلة وبأنفسنا  فمن هذه الآن ما ينبغي أن يستعمل استعمالا ومنها ما ينبغي أن يستخرج استخراجا 
Fidei vero hec quidem est inartificialis, hec vero artificialis.  Inartificialia dico quecumque non per nos inveniuntur, sed ante fuerunt, ut testes tormenta conscripture et quot huiusmodi,  artificiales vero quecumque per scientiam et per nos construi possibile,  quare oportet horum hiis quidem uti, hcc autem invenire. 
Persuasionum autem hee quidem inartificiales sunt, hee autem artificiales.  Inartificialia autem dico quecumque non per nos acquisita sunt, sed preextiterunt, ut puta testes extorta conscriptiones et quecumque talia,  artificialia autem quecumque per methodum et per nos effici possibile est;  quare oportet horum hiis quidem uti, hec autem invenire. 
Of the modes of persuasion some belong strictly to the art of rhetoric and some do not.  By the latter I mean such things as are not supplied by the speaker but are there at the outset—witnesses, evidence given under torture, written contracts, and so on.  By the former I mean such as we can ourselves construct by means of the principles of rhetoric.  The one kind has merely to be used, the other has to be invented. 
(1356a1) τῶν δὲ διὰ τοῦ λόγου ποριζομένων πίστεων τρία εἴδη (2) ἔστιν·  αἱ μὲν γάρ εἰσιν ἐν τῷ ἤθει τοῦ λέγοντος, αἱ δὲ (3) ἐν τῷ τὸν ἀκροατὴν διαθεῖναί πως, αἱ δὲ ἐν αὐτῷ τῷ (4) λόγῳ διὰ τοῦ δεικνύναι ἢ φαίνεσθαι δεικνύναι.  διὰ μὲν (5) οὖν τοῦ ἤθους, ὅταν οὕτω λεχθῇ ὁ λόγος ὥστε ἀξιό(6)πιστον ποιῆσαι τὸν λέγοντα·  τοῖς γὰρ ἐπιεικέσι πιστεύομεν (7) μᾶλλον καὶ θᾶττον,  περὶ πάντων μὲν ἁπλῶς, ἐν οἷς δὲ τὸ (8) ἀκριβὲς μὴ ἔστιν ἀλλὰ τὸ ἀμφιδοξεῖν, καὶ παντελῶς. 
فأما التصديقات التي يحتال لها بالكلام فإنها أنواع ثلاثة  فمنها ما يكون بكيفية المتكلم وسمته 4 ومنها ما يكون بتهيئة للسامع واستدراجه نحو الأمر ومنها ما يكون بالكلام نفسه قبل التثبيت  فأما بالكيفية والسمت فأن يكون الكلام بنحو يجعل المتكلم أهلا أن يصدق ويقبل قوله  والصالحون هم المصدقون سريعا بالأكثر  في جميع الأمور الظاهرة فأما التي ليس فيها أمر قاطع ولكن وقوف بين ظنين 
Fidei autem per sermones procedentis tres species sunt;  hec quidem sunt in consuetudine sermonis, hec vero in disponendo auditorem qualiter, hec vero in ipso sermone propter demonstrare aut apparere demonstrare.  Per consuetudinem quidem, quando utique sic dicitur sermo quod dicentem faciat fide dignum;  modestis namque credimus magis et minus,  de omnibus quidem manifeste, in quibus vero certum non est sed utrumlibet opinari, et omnino. 
Earum autem que per orationem acquiruntur fidierum tres species sunt;  hec quidem enim sunt in more loquentis, hec autem in eo quod est auditorem disponi aliqualiter, hee vera in ipsa oratione per hoc quod ostendit aut videtur ostendere.  Per morem quidem, cum sic dicatur oratio ut faciat dicentem dignum fide;  modestis enim credimus magis et celerius,  de omnibus quidem simpliciter, in quibus autem certitudo non est, sed utrimque opinari, et penitus. 
Of the modes of persuasion furnished by the spoken word there are three kinds.  The first kind depends on the personal character of the speaker; the second on putting the audience into a certain frame of mind; the third on the proof, or apparent proof, provided by the words of the speech itself.  Persuasion is achieved by the speaker’s personal character when the speech is so spoken as to make us think him credible.  We believe good men more fully and more readily than others:  this is true generally whatever the question is, and absolutely true where exact certainty is impossible and opinions are divided. 
δεῖ (9) δὲ καὶ τοῦτο συμβαίνειν διὰ τοῦ λόγου, ἀλλὰ μὴ διὰ τοῦ (10) προδεδοξάσθαι ποιόν τινα εἶναι τὸν λέγοντα·  οὐ γάρ, ὥσπερ (11) ἔνιοι τῶν τεχνολογούντων τιθέασιν ἐν τῇ τέχνῃ καὶ τὴν ἐπι(12)είκειαν τοῦ λέγοντος, ὡς οὐδὲν συμβαλλομένην πρὸς τὸ πιθα(13)νόν,  ἀλλὰ σχεδὸν ὡς εἰπεῖν κυριωτάτην ἔχει πίστιν τὸ ἦθος. 
فإن هذا النحو أيضا مما ينبغي أن يكون تثبيته بالكلام لا بما ذكرنا آنفا من كيفية المتكلم وسمته  غير أنه ليس كما ظن أناس من الحذاق بالكلام حين أضافوا الأناة إلى باب التشجع كأنه لا غناء فيها عند الإقناع  بل الكيفية والسمت قريب من أن يكون له التصديق بالحقيقة 
Oportet autem et hoc contingere per sermonem, sed propter hoc quod non existimamus prius qualem esse quendam dicentem;  non enim, quemadmodum quidam sermocinantium artificialiter apposuerunt in arte modestiam dicentis, sicut non proficientem ad probabile,  sed fere ut dicam magis propriam habet fidem consuetudo. 
Oportet autem et hoc accidere non per orationem, sed propter preopinari qualem quendam esse dicentem;  non enim sicut quidam orationum artem tradentium apponunt in arte modestiam dicentis, tamquam nichil conferentem ad persuasibilitatem,  sed fere ut est dicere principalissimam habet fidem mos. 
This kind of persuasion, like the others, should be achieved by what the speaker says, not by what people think of his character before he begins to speak.  It is not true, as some writers assume in their treatises on rhetoric, that the personal goodness revealed by the speaker contributes nothing to his power of persuasion;  on the contrary, his character may almost be called the most effective means of persuasion he possesses. 
(14) διὰ δὲ τῶν ἀκροατῶν, ὅταν εἰς πάθος ὑπὸ τοῦ λόγου προ(15)αχθῶσιν·  οὐ γὰρ ὁμοίως ἀποδίδομεν τὰς κρίσεις λυπούμενοι (16) καὶ χαίροντες, ἢ φιλοῦντες καὶ μισοῦντες·  πρὸς ὃ καὶ μόνον (17) πειρᾶσθαί φαμεν πραγματεύεσθαι τοὺς νῦν τεχνολογοῦντας.  (18) περὶ μὲν οὖν τούτων δηλωθήσεται καθ’ ἕκαστον, ὅταν περὶ τῶν (19) παθῶν λέγωμεν, 
وأما بتهيئة السامع فحين يستميله الكلام إلى شيء من الآلام المعترية  فإنه ليس إعطاؤنا الأحكام في حال الفرح والحزن ومع المحبة والبغضة سواء  ذلك هو الذى نزعم أن هؤلاء الحذاق بالكلام قصدوا له فقط بالمشيئة والحيلة  ونحن مبينون عن هذه المعاني شيئا شيئا عند قولنا في الآلام المعترية 
Per auditores autem, cum utique ad passionem a sermone deferuntur;  non enim similiter tradimus indicia tristabiles et gaudentes, aut amantes et odientes;  ad quod et solum, [et] dicimus, nituntur negotiari artificialiter sermocinantes.  De hiis igitur explanabitur unumquodque, cum de passionibus dicemus; 
Per auditores autem, cum in passionem per orationem perducti fuerint;  non enim similiter reddimus iudicia tristes et gaudentes, vel amantes et odientes;  ad quod et solum dicimus eos qui orationum artem tradiderunt temptasse negotiari.  De hiis quidem igitur declarabitur secundum unumquodque, quando de passionibus dicemus; 
Secondly, persuasion may come through the hearers, when the speech stirs their emotions.  Our judgements when we are pleased and friendly are not the same as when we are pained and hostile.  It is towards producing these effects, as we maintain, that present—day writers on rhetoric direct the whole of their efforts.  This subject shall be treated in detail when we come to speak of the emotions. 
διὰ δὲ τοῦ λόγου πιστεύουσιν, ὅταν ἀληθὲς (20) ἢ φαινόμενον δείξωμεν ἐκ τῶν περὶ ἕκαστα πιθανῶν.  (20) ἐπεὶ (21) δ’ αἱ πίστεις διὰ τούτων εἰσί, φανερὸν ὅτι ταύτας ἐστὶ λαβεῖν (22) τοῦ συλλογίσασθαι δυναμένου καὶ τοῦ θεωρῆσαι περὶ τὰ (23) ἤθη καὶ περὶ τὰς ἀρετὰς καὶ τρίτον [τοῦ] περὶ τὰ πάθη,  τί τε (24) ἕκαστόν ἐστιν τῶν παθῶν καὶ ποῖόν τι, καὶ ἐκ τίνων ἐγγίνεται (25) καὶ πῶς,  ὥστε συμβαίνει τὴν ῥητορικὴν οἷον παραφυές τι (26) τῆς διαλεκτικῆς εἶναι καὶ τῆς περὶ τὰ ἤθη πραγματείας, ἣν (27) δίκαιόν ἐστι προσαγορεύειν πολιτικήν.  διὸ καὶ ὑποδύεται (28) ὑπὸ τὸ σχῆμα τὸ τῆς πολιτικῆς ἡ ῥητορικὴ καὶ οἱ ἀντι(29)ποιούμενοι ταύτης τὰ μὲν δι’ ἀπαιδευσίαν, τὰ δὲ δι’ ἀλαζο(30)νείαν, τὰ δὲ καὶ δι’ ἄλλας αἰτίας ἀνθρωπικάς·  ἔστι γὰρ μόριόν (31) τι τῆς διαλεκτικῆς καὶ ὁμοίωμα, καθάπερ καὶ ἀρχόμενοι εἴπομεν·  (32) περὶ οὐδενὸς γὰρ ὡρισμένου οὐδετέρα αὐτῶν ἐστιν ἐπιστήμη (33) πῶς ἔχει, ἀλλὰ δυνάμεις τινὲς τοῦ πορίσαι λόγους. 
وأما ما يكون من التصديق من قبل الكلام نفسه فحين نثبت حقا أو ما يرى حقا من الإقناعات فى الأمور المفردة  وإذ كانت التصديقات تكون بهذه الوجوه فهو معلوم أنه إنما يقدر على تناول هذه الذى يستطيع ان يفعل السلجسة والذى يبصر مذاهب الأخلاق والفضائل والثالثة معرفة الآلام  وذلك أن يعرف كل واحد من الآلام ما هو وأى شيء وممَ يكون وكيف يكون  فقد يعرض للريطورية أن تكون بمنزلة التركيب من الديالقطيقية والصناعة الخليقية التى قد تستحق أن تسمى الفوليطية  فإن الريطورية قد تدخل فى شكل الفوليطية وقد يعلقها الذين علقوها أما بعض فمن عدم الأدب وأما بعض فمن الخيلاء والأبهة مع علل أخرى إنسية  فهي كما وصفنا فى مبتدأ قولنا جزء من الديالقطيقية وشبيهة بها  من قبل أنها فى الكل فأما فى شيء واحد محدود كالعلم المحيط بكمية ما هو عليه فليست واحدة منهما كذلك لكن قوة تتلطف للكلام 
per sermones quidem credunt, quando utique verum aut apparens demonstrabimus [et] ex probabilibus circa unumquodque.  Cum autem fides per hec sint, palam quoniam hec tria est accipere habendi potentiam sillogizandi et sciendi que sunt circa consuetudines et virtutes et tertium que circa passiones,  quid autem sit quelibet passionum et quale quid, et ex quibus fiunt et quomodo,  sicut contingit rethoricam tamquam innatam partem quandam dialetice esse et negotii quod est circa consuetudinem, quam iustum est appellare civilem.  Ideoque induitur rethorica habitum eius que est civilis et qui contradicunt hanc hec quidem per ignorantiam, hec quidem per superbiam, hec autem et per alias causas humanas;  est enim pars quedam dialetice et similis, quemadmodum et incipientes diximus;  nullius enim determinati neutra istarum scientia quomodo se habet, sed paten tie quedam habundandi sermonibus. 
per orationes autem credimus, quando verum aut apparens ostenderimus ex probabilibus circa singula.  Quoniam autem persuasiones per hec sunt, manifestum quod hec tria est accipere eius qui sillogizare potest et considerare que circa mores et virtutes et tertio que circa passiones,  quid sit unaqueque passionum et quale quid, et ex quibus fiat et quomodo;  quare accidit rethoricam velut adnatam partem quandam dialetice esse et negotii quod circa mores, quod iustum est appellare politicum.  Propter quod et induit figuram politice rethorica et contrafacti huius quantum ad hec quidem propter ineruditionem, et quantum ad alia propter iactantiam, quantum ad alia vero et propter alias causas humanas;  est enim pars quedam dialetice et similis, sicut et incipientes diximus;  de nullo enim determinato neutra harum est scientia qualiter habet, sed quedam potentie optinendi orationes. 
Thirdly, persuasion is effected through the speech itself when we have proved a truth or an apparent truth by means of the persuasive arguments suitable to the case in question.  There are, then, these three means of effecting persuasion. The man who is to be in command of them must, it is clear, be able (1) to reason logically, (2) to understand human character and goodness in their various forms, and (3) to understand the emotions —  that is, to name them and describe them, to know their causes and the way in which they are excited.  It thus appears that rhetoric is an offshoot of dialectic and also of ethical studies. Ethical studies may fairly be called political;  and for this reason rhetoric masquerades as political science, and the professors of it as political experts — sometimes from want of education, sometimes from ostentation, sometimes owing to other human failings.  As a matter of fact, it is a branch of dialectic and similar to it, as we said at the outset.  Neither rhetoric nor dialectic is the scientific study of any one separate subject: both are faculties for providing arguments. 
(34) περὶ μὲν οὖν τῆς δυνάμεως αὐτῶν, καὶ πῶς ἔχουσι (35) πρὸς ἀλλήλας, εἴρηται σχεδὸν ἱκανῶς·  τῶν δὲ διὰ τοῦ δει(36)κνύναι ἢ φαίνεσθαι δεικνύναι, καθάπερ καὶ ἐν τοῖς δια(1356b1)λεκτικοῖς τὸ μὲν ἐπαγωγή ἐστιν, τὸ δὲ συλλογισμός, τὸ δὲ (2) φαινόμενος συλλογισμός, καὶ ἐνταῦθα ὁμοίως·  ἔστιν γὰρ τὸ μὲν (3) παράδειγμα ἐπαγωγή, τὸ δ’ ἐνθύμημα συλλογισμός, τὸ δὲ φαι(4)νόμενον ἐνθύμημα φαινόμενος συλλογισμός. 
أما فى قوتهن ومنزلة إحداهن من الأخرى فقد قلنا بالقرب قولا كافيا  ونحن قائلون الآن في التثبيت وما يرى تثبيتا فالتثبيت كما هو في الديالقطيقية منه الايفاغوغي وهو الاعتبار ومنه ما يرى اعتبارا ومنه السلجسة ومنه ما يرى سلجسة وبهذه الحال يوجد هاهنا أيضا  فان البرهان شيء من الاعتبار والتفكير شيء من السلجسة والتفكير الذي يرى سلجسة ترى 
De potentia quidem igitur ipsarum, et qualiter se habeant ad invicem, dictum est fere sufficienter;  eorum vero que sunt per demonstrare aut apparere demonstrate, sicut et in dialeticis hoc quidem inductio est, hoc vera sillogismus, aliud autem apparens sillogismus, et hie similiter;   
De potentia quidem igitur ipsarum, et quomodo habent ad invicem, dictum est fere sufficienter.  Earum autem que per ostendere aut apparere ostendere, sicut et in dialeticis hoc quidem inductio est, hoc autem sillogismus,  est enim exemplum quidem inductio, enthymema autem sillogismus. 
This is perhaps a sufficient account of their scope and of how they are related to each other.  With regard to the persuasion achieved by proof or apparent proof: just as in dialectic there is induction on the one hand and syllogism or apparent syllogism on the other, so it is in rhetoric.  The example is an induction, the enthymeme is a syllogism, and the apparent enthymeme is an apparent syllogism. 
καλῶ δ’ ἐνθύ(5)μημα μὲν ῥητορικὸν συλλογισμόν, παράδειγμα δὲ ἐπαγωγὴν (6) ῥητορικήν. 
و قد أعني بالتفكير السلوجسموس الريطوري و البرهان الاعتبار الريطوري 
Voco enim entimema quidem rethoricum sillogismum, exemplum vero inductionem rethoricam. 
Voco autem enthymema quidem rethoricum sillogismum, exemplum autem rethoricam inductionem. 
I call the enthymeme a rhetorical syllogism, and the example a rhetorical induction. 
πάντες δὲ τὰς πίστεις ποιοῦνται διὰ τοῦ δεικνύναι (7) ἢ παραδείγματα λέγοντες ἢ ἐνθυμήματα, καὶ παρὰ ταῦτα (8) οὐδέν·  ὥστ’ εἴπερ καὶ ὅλως ἀνάγκη ἢ συλλογιζόμενον ἢ (9) ἐπάγοντα δεικνύναι ὁτιοῦν [ἢ ὁντινοῦν] (δῆλον δ’ ἡμῖν τοῦτο (10) ἐκ τῶν Ἀναλυτικῶν), ἀναγκαῖον ἑκάτερον αὐτῶν ἑκατέρῳ (11) τούτων τὸ αὐτὸ εἶναι. 
فقد يفعلون التصديقات كلها بالتثبيت و ذلك إما بإحضار البرهان و إما بالتفكير لا في شيء آخر سوى في هذين  كي يكونوا في الجملة سلجسة فعلوا أو اعتبارا إما أن يثبتوا شيئا وإما أن يكون الشيء موجودا فيثبتوه وهذا بين واضح في كتاب أنولوطيقى فلا بد اضطرار أن يكون كل واحدة من هاتين تحكي كل واحدة من هاتين بل هي فهي 5  
Omnes autem fidem faciunt propter demonstrare aut exempla dicentes aut entimemata, et extra hec nichil;  quare et si universaliter necesse est sillogizantem aut inducentem demonstrate quia igitur aut aliquem igitur (manifestum autem nobis hoc ab Analeticis), necessarium utrumque horum utrique horum idem esse. 
Omnes autem persuasiones faciunt per ostendere aut exempla dicentes aut enthymemata, et preter hec nichil;  quare si quidem et totaliter necesse sillogizantem aut inducentem ostendere quodcumque aut quemcumque (palam autem nobis hoc ex Analeticis), necessarium utrumque ipsorum utrique horum idem esse. 
Every one who effects persuasion through proof does in fact use either enthymemes or examples: there is no other way.  And since every one who proves anything at all is bound to use either syllogisms or inductions (and this is clear to us from the Analytics), it must follow that enthymemes are syllogisms and examples are inductions. 
(12) τίς δ’ ἐστὶν διαφορὰ παραδείγματος καὶ ἐνθυμήματος, φανε(13)ρὸν ἐκ τῶν Τοπικῶν (ἐκεῖ γὰρ περὶ συλλογισμοῦ καὶ ἐπαγωγῆς (14) εἴρηται πρότερον),  ὅτι τὸ μὲν ἐπὶ πολλῶν καὶ ὁμοίων δείκνυ(15)σθαι ὅτι οὕτως ἔχει ἐκεῖ μὲν ἐπαγωγή ἐστιν ἐνταῦθα δὲ παρά(16)δειγμα,  τὸ δὲ τινῶν ὄντων ἕτερόν τι διὰ ταῦτα συμβαίνειν (17) παρὰ ταῦτα τῷ ταῦτα εἶναι ἢ καθόλου ἢ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ (18) ἐκεῖ μὲν συλλογισμὸς ἐνταῦθα δὲ ἐνθύμημα καλεῖται. 
فأما معنى السلوجسموس ما هو وما الفصل بينه وبين البرهان فمعلوم من كتاب طوبيقا فإنا قد أنبأنا هناك عن السلوجيسموس وعن الاعتبار  فالنحو الذي يكون بإثبات أن هذا هكذا في شيئين متشابهين هو هناك اعتبارا وهو هاهنا برهان  والنحو الذى يكون بأن يكون شيء موضوع يحدث من أجله شيء آخر سوى ذلك الموضوع بذلك الموضوع نفسه إما بالكلية وإما بالأكثر فهو هناك سلوجسموس وهو هاهنا يسمى تفكيرا 
Quod autem est differentia exempli et entimematis, manifestum ex Topicis (illic enim de sillogismo et induetione dictum est prius),  quoniam quidem in demonstrando in pluribus et paucis quod sic se habet ibi enim inductio est, hie autem exemplum,  hoc autem quibusdam entibus alterum aliquid preter hec accidere propter ista eo quod hec sint universaliter aut ut in pluribus ibi quidem sillogismus, hie autem enthymema vacatur. 
Que autem est difierentia exempli et enthymematis, manifestum ex Topicis (ibi enim de sillogismo et inductione dictum est prius),  quia hoc quidem in multis et similibus ostendere quod sic habet ibi quidem inductio est, hic autem exemplum,  quibusdam autem existentibus aliud aliquid per hec aeeidere et propter hec esse hee universalia aut ut in pluribus illic quidem sillogismus hic autem entimema vacatur. 
The difference between example and enthymeme is made plain by the passages in the Topics where induction and syllogism have already been discussed.  When we base the proof of a proposition on a number of similar cases, this is induction in dialectic, example in rhetoric;  when it is shown that, certain propositions being true, a further and quite distinct proposition must also be true in consequence, whether invariably or usually, this is called syllogism in dialectic, enthymeme in rhetoric. 
φα(19)νερὸν δὲ καὶ ὅτι ἑκάτερον ἔχει ἀγαθὸν τὸ εἶδος τῆς (20) ῥητορείας·  καθάπερ γὰρ καὶ ἐν τοῖς μεθοδικοῖς εἴρηται, καὶ ἐν (21) τούτοις ὁμοίως ἔχει·  εἰσὶν γὰρ αἱ μὲν παραδειγματώδεις ῥη(22)τορεῖαι αἱ δὲ ἐνθυμηματικαί, καὶ ῥήτορες ὁμοίως οἱ μὲν (23) παραδειγματώδεις οἱ δὲ ἐνθυμηματικοί. 
فهو معلوم أن فيهما جميعا نوعا ريطوريا  وكما يوجد هذان الأمران في هذه الحيل التي ذكرنا كذلك يوجد في هذه الحيلة أيضا  فإن الريطوريات منهن برهانيات ومنهن تفكيرات وكذلك توجد البرهانيات فإن هذه أيضا منها برهانية ومنها تفكيرية 
Manifestum autem quoniam utrum que habet bonum species rethorice;  sicut in disciplinalibus dictum est, et in hiis similiter se habet;  sunt enim hec quidem exemplares rethorice, hec vero entimematice, et rethores similiter hii quidem exemplares, hii vero entimematici. 
Manifestum autem et quod utrumque habet species rethoric;  sicut autem et in methodicis dictum est, et in hiis similiter habet;  sunt enim hec quidem exemplares rethorie, hec autem enthymematice, et rethores similiter hii quidem exemplares, hii autem enthymematici. 
It is plain also that each of these types of oratory has its advantages.  Types of oratory, I say: for what has been said in the Methodics applies equally well here;  in some oratorical styles examples prevail, in others enthymemes; and in like manner, some orators are better at the former and some at the latter. 
πιθανοὶ μὲν οὖν οὐχ (24) ἧττον οἱ λόγοι οἱ διὰ τῶν παραδειγμάτων, θορυβοῦνται δὲ (25) μᾶλλον οἱ ἐνθυμηματικοί·  τὴν δ’ αἰτίαν [αὐτῶν], καὶ πῶς (26) ἑκατέρῳ χρηστέον, ἐροῦμεν ὕστερον·  νῦν δὲ περὶ αὐτῶν τούτων (27) μᾶλλον διορίσωμεν καθαρῶς. 
وأما الإقناع خاصة فقد يكون فيه من الكلام على جهة البرهان غير قليل وإنما يكون الشغب الأكثر في تلك التفكيرات  فأما البيان عن علتها وكيف ينبغي أن يستعملا جميعا فنحن صائرون إليه بآخرة  فأما الآن فإنا بالحري أن نجرد القول في تحديدهما 
Probabiles autem nichilominus sermones qui sunt per exempla, perturbantur vero magis et qui entimematici;  causam autem ipsorum, et qualiter utroque utendum, dicemus posterius;  nunc autem de hiis huiusmodi magis determinemus sincere. 
Persuasibiles quidem igitur non minus orationes que per exempla, turbantur autem magis enthymematice;  causam autem ipsorum, et quomodo utroque utendum, dicemus posterius;  nunc autem de ipsis hiis magis determinemus liquido. 
Speeches that rely on examples are as persuasive as the other kind, but those which rely on enthymemes excite the louder applause.  The sources of examples and enthymemes, and their proper uses, we will discuss later.  Our next step is to define the processes themselves more clearly. 
(28) ἐπεὶ γὰρ τὸ πιθανὸν τινὶ πιθανόν ἐστι, καὶ τὸ μὲν εὐθὺς (29) ὑπάρχει δι’ αὑτὸ πιθανὸν καὶ πιστὸν τὸ δὲ τῷ δείκνυσθαι δοκεῖν (30) διὰ τοιούτων,  οὐδεμία δὲ τέχνη σκοπεῖ τὸ καθ’ ἕκαστον,  οἷον ἡ (31) ἰατρικὴ τί Σωκράτει τὸ ὑγιεινόν ἐστιν ἢ Καλλίᾳ, ἀλλὰ τί τῷ (32) τοιῷδε ἢ τοῖς τοιοῖσδε  (τοῦτο γὰρ ἔντεχνον, τὸ δὲ καθ’ ἕκαστον (33) ἄπειρον καὶ οὐκ ἐπιστητόν),  οὐδὲ ἡ ῥητορικὴ τὸ καθ’ ἕκαστον (34) ἔνδοξον θεωρήσει, οἷον Σωκράτει ἢ Ἱππίᾳ, ἀλλὰ τὸ τοιοισδί, (35) καθάπερ καὶ ἡ διαλεκτική. 
فإن المقنع يكون مقنعا لمرئ من الناس فمنه ما يكون من ساعته التصديق للسامع ومنه ما يكون بالتثبيت فانه هكذى وليس هكذى  ومنه ما يكون من قبل أن المخاطب يرى هذه المفردات والجزئيات من الصناعة  كقول القائل إن علاج كذى شفى لسوقراطيس أو لقيلياس غير أنا إذا قلنا لكذى ومثل كذى  فتلك حينئذ صناعة فأما التي لكل واحد فإنها غير متناهية ولا معلومة  وليست أيضا صفة الريطورية أنها التي تبصر المحمودات عند كل واحد من الناس مثل سقراطيس أو إيفياس لكن المحمود على ما هو للديالقطيقية 
Quoniam enim probabile cuidam probabile est, et rectum quidem per se ipsum probabile et credibile, hoc autem quod videtur demonstrari per huiusmodi;  nulla vero ars scrutatur singulare  ut medicina quid Socrati sanum est aut Callie, sed quid huic [quidem hiis] aut quid hiis  (hoe enim artificiale, singulare vera infinitum nec scibile)  nec rethorica singulare opinabile inquirit, ut Socrati aut Yppie, sed quid hiis autem, sicut dialetica. 
Quoniam enim persuasibile alicui persuasibile est, et hoc quidem confestim existit propter se persuasibile et credibile, hoc autem eo quod videatur ostendi per talia,  nulla autem ars considerat particulare,  puta medicinalis quid Socrati sanum est aut Callie, sed quid tali aut talibus  (hoc enim artificiale, quod autem secundum unumquodque infinitum et non scibile),  neque rethorica quod secundum unumquemque probabile considerabit, ut Socrati vel Ippie, sed quod talibus, sicut dialetica. 
A statement is persuasive and credible either because it is directly self—evident or because it appears to be proved from other statements that are so. In either case it is persuasive because there is somebody whom it persuades.  But none of the arts theorize about individual cases.  Medicine, for instance, does not theorize about what will help to cure Socrates or Callias, but only about what will help to cure any or all of a given class of patients:  this alone is business: individual cases are so infinitely various that no systematic knowledge of them is possible.  In the same way the theory of rhetoric is concerned not with what seems probable to a given individual like Socrates or Hippias, but with what seems probable to men of a given type; and this is true of dialectic also. 
καὶ γὰρ ἐκείνη συλλογίζεται οὐκ (36) ἐξ ὧν ἔτυχεν (φαίνεται γὰρ ἄττα καὶ τοῖς παραληροῦσιν), (37) ἀλλ’ ἐκείνη μὲν ἐκ τῶν λόγου δεομένων,  ἡ δὲ ῥητορικὴ ἐκ (1357a1) τῶν ἤδη βουλεύεσθαι εἰωθότων. 
فإنها هي أيضا تفعل السلجسة ليس من أي شيء كان فإن هذا النحو مما قد نراه وقد ننطق بما شئنا وهوينا لكل تلك يحتاج فيها إلى ذوات المنطق  فأما الريطورية فيحتاج فيها إلى الاتي قد اعتيد قبولها والتصديق بها من قبل 
Et enim ipsa sillogizat non ex quibus contingit (videntur autem quedam et fatuis), sed illa quidern ex convenientibus sermoni,  rethorica vero ex consuetis utique deliberare. 
Et enim ilia sillogizat non ex quibuscumque (videntur enim quedam et deliris), sed ilia quidem ex rationi oportunis,  rethorica autem ex iam consuetis consiliari. 
Dialectic does not construct its syllogisms out of any haphazard materials, such as the fancies of crazy people, but out of materials that call for discussion;  and rhetoric, too, draws upon the regular subjects of debate. 
[I.2.12] ἔστιν δὲ τὸ ἔργον αὐτῆς περί (2) τε τοιούτων περὶ ὧν βουλευόμεθα καὶ τέχνας μὴ ἔχομεν, (3) καὶ ἐν τοῖς τοιούτοις ἀκροαταῖς οἳ οὐ δύνανται διὰ πολλῶν (4) συνορᾶν οὐδὲ λογίζεσθαι πόρρωθεν.  βουλευόμεθα δὲ περὶ τῶν (5) φαινομένων ἐνδέχεσθαι ἀμφοτέρως ἔχειν·  περὶ γὰρ τῶν (6) ἀδυνάτων ἄλλως ἢ γενέσθαι ἢ ἔσεσθαι ἢ ἔχειν οὐδεὶς βου(7)λεύεται οὕτως ὑπολαμβάνων· οὐδὲν γὰρ πλέον. 
فإن عملها 6 فيما كان هكذا من الكلام أي فيما قد نتعمد ولا 7 تكون لنا فيه صناعة وفي هذا النحو من السامعين أى الذين لا يستطيعون أن يبصروا الأمور عن مراتب كثيرة ولا يفعلوا السلجسة من بُعد  وأما المشورة فإنها تكون فيما يمكن أن يرى على جهتين  فأما المشاور فيما لا يمكن أن يكون بحال أخرى فلا فضل فيه فيما أحسب 
Est autem opus ipsius de hiis de quibus deliberamus et artes non habemus, et in hiis auditores qui non possunt per multa conspicere neque delonge sillogizare.  Deliberamus autern de apparentibus contingenter utrimque se habere,  de impossibilibus enim aliter aut fieri aut esse aut se habere nullus deliberat sic existimans. Non enim plura. 
Est autem opus ipsius et de talibus de quibus consiliamur et artes non habemus, et inter tales auditores qui non possunt per multa conspicere neque ratiocinari a longe.  Consiliamur autem de hiis que videntur contingere utroque modo se habere;  de impossibilibus enim aliter aut facta esse aut fore aut habere nullus consiliatur ita existirnans; nichil enim plus; 
The duty of rhetoric is to deal with such matters as we deliberate upon without arts or systems to guide us, in the hearing of persons who cannot take in at a glance a complicated argument, or follow a long chain of reasoning.  The subjects of our deliberation are such as seem to present us with alternative possibilities:  about things that could not have been, and cannot now or in the future be, other than they are, nobody who takes them to be of this nature wastes his time in deliberation. 
[I.2.13] ἐνδέχεται (8) δὲ συλλογίζεσθαι καὶ συνάγειν τὰ μὲν ἐκ συλλελογισμέ(9)νων πρότερον,  τὰ δ’ ἐξ ἀσυλλογίστων μέν, δεομένων δὲ συλ(10)λογισμοῦ διὰ τὸ μὴ εἶναι ἔνδοξα,  ἀνάγκη δὲ τούτων τὸ μὲν (11) μὴ εἶναι εὐεπακολούθητον διὰ τὸ μῆκος (ὁ γὰρ κριτὴς ὑπό(12)κειται εἶναι ἁπλοῦς),  τὰ δὲ μὴ πιθανὰ διὰ τὸ μὴ ἐξ ὁμο(13)λογουμένων εἶναι μηδ’ ἐνδόξων,  ὥστ’ ἀναγκαῖον τό τε ἐνθύ(14)μημα εἶναι καὶ τὸ παράδειγμα περί τε τῶν ἐνδεχομένων (15) ὡς τὰ πολλὰ ἔχειν ἄλλως,  τὸ μὲν παράδειγμα ἐπαγω(16)γὴν τὸ δ’ ἐνθύμημα συλλογισμόν,  καὶ ἐξ ὀλίγων τε καὶ (17) πολλάκις ἐλαττόνων ἢ ἐξ ὧν ὁ πρῶτος συλλογισμός·  ἐὰν γὰρ (18) ᾖ τι τούτων γνώριμον, οὐδὲ δεῖ λέγειν·  αὐτὸς γὰρ τοῦτο προσ(19)τίθησιν ὁ ἀκροατής, οἷον ὅτι Δωριεὺς στεφανίτην ἀγῶνα νενίκη(20)κεν·  ἱκανὸν γὰρ εἰπεῖν ὅτι Ὀλύμπια νενίκηκεν, τὸ δ’ ὅτι στεφανί(21)της τὰ Ὀλύμπια οὐδὲ δεῖ προσθεῖναι· γιγνώσκουσι γὰρ πάντες. 
وقد يمكن أن يكون فعل السلجسة والجمع حسنا مجازا أما في بعض فمن اللاتي قد كانت سلوجسمية أولا  وأما في بعض فمن اللاتي لم تكن سلوجسمية وهى محتاجة إلى السلوجسموس بما أنها لم تكن محمودة  ولا بد اضطرارا أن يكون فى هذه ما لا يسهل تأليفه وتوصيله من أجل الطول والكثرة فإن الحاكم يشكر على أن يكون الكلام بسيطا مرسلا  وأما لا مقنع فالذى لا يقر به 8 أنه كائن أو محمود  فلا محالة إذا إن التفكير والبرهان معا يكونان فى الأمور التى إذ هي بحال ما قد يمكن أن تكون أخرى مثلهما بغير تلك الحال  فأما البرهان فالاعتبار وأما التفكير فالسلوجسموس  ثم من القلائل والوجوه أكثر ذلك أو من اللاتي منها السلوجسموس أو الشكل الأول  فإن كان شيء مما يستدل عليه بالمعنى المقول فليس ينبغي أن يذكر البتة  كأن 9 السامع يفطن بذلك فيضيفه إلى المعنى وذلك كما قيل إن داريوس كان يظفر ظفرا مكللا  فقد كان يكتفي بأن يقال ظفرا فأما المكلل فلم يكن ينبغى أن يزاد إليه لأنهم جميعا يعرفون ذلك 
Contingit autem sillogizare et congregare hec quidem ex sillogizatis prius,  hec vero ex non sillogizatis, indigentibus autem sillogismo ex eo quod non sunt opinabilia,  necesse autem horum hec quidem non esse bene consequentia propter longitudinem (iudex enim supponitur esse universaliter),  hec vera non probabilia ex eo quod non ex confessis sunt neque opinabilibus,  quare necessarium est entimema esse et exemplum de contingentibus autem sicut in plnribus se habere,  sed exemplum quidem tamquam inductionem, entimema quidem sicut sillogismum,  et ex paucis autem et multociens minimis aut ex quibus primus sillogismus;  si enim fuerit aliquid horum cognitum, non oportet dicere;  ipse enim auditor hoc proponit, ut, quod Dorieus coronatur in agone vicit;  sufficiens est dicere quoniam Olimpia vicit, quod coronatur in Olimpiadibus non oportet proponi; cognoscunt enim omnes. 
aut sic: contingit consiliari et concludere hec quidem ex sillogizatis prius,  hec autem ex non sillogizatis, oportunis autem sillogismo propterea quod non sunt opinata,  necesse autem horum hec quidem non esse bene assequibilia propter longitudinem (iudex enim supponitur esse simplex),  hec autem non persuasibilia propterea quod neque ex confessis sint neque ex opinabilibus,  quare necessarium enthymema esse et exemplum de contingentibus aliter se habere ut multa,  exemplum quidem inductionem, enthymema autem sillogismum,  et ex paucis et sepe paucioribus quam ex quibus primus sillogismus;  si enim sit aliquid horum notum, nichil oportet dicere;  ipse enim auditor hoc apponit, puta quod Dorieus coronalem agonem devicit; cognoscunt enim omnes.  sufficiens dicere quod Olympia enim devicit, hoc autem quod coronalis Olympia nichil oportet apponere; cognoscunt enim omnes. 
It is possible to form syllogisms and draw conclusions from the results of previous syllogisms;  or, on the other hand, from premisses which have not been thus proved, and at the same time are so little accepted that they call for proof.  Reasonings of the former kind will necessarily be hard to follow owing to their length, for we assume an audience of untrained thinkers;  those of the latter kind will fail to win assent, because they are based on premisses that are not generally admitted or believed.  The enthymeme and the example must, then, deal with what is in the main contingent,  the example being an induction, and the enthymeme a syllogism, about such matters.  The enthymeme must consist of few propositions, fewer often than those which make up the normal syllogism.  For if any of these propositions is a familiar fact, there is no need even to mention it;  the hearer adds it himself. Thus, to show that Dorieus has been victor in a contest for which the prize is a crown, a fact which everybody knows.  it is enough to say ‘For he has been victor in the Olympic games’, without adding ‘And in the Olympic games the prize is a crown’, for everybody knows it. 
[I.2.14] (22) ἐπεὶ δ’ ἐστὶν ὀλίγα μὲν τῶν ἀναγκαίων ἐξ ὧν οἱ ῥητορικοὶ (23) συλλογισμοί εἰσι  (τὰ γὰρ πολλὰ περὶ ὧν αἱ κρίσεις καὶ αἱ (24) σκέψεις ἐνδέχεται καὶ ἄλλως ἔχειν·  περὶ ὧν μὲν γὰρ πράτ(25)τουσι βουλεύονται καὶ σκοποῦσι, τὰ δὲ πραττόμενα πάντα (26) τοιούτου γένους ἐστί, καὶ οὐδὲν ὡς ἔπος εἰπεῖν ἐξ ἀνάγκης (27) τούτων),  τὰ δ’ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ συμβαίνοντα καὶ ἐνδεχόμενα (28) ἐκ τοιούτων ἀνάγκη ἑτέρων συλλογίζεσθαι, τὰ δ’ ἀναγκαῖα (29) ἐξ ἀναγκαίων· δῆλον δ’ ἡμῖν καὶ τοῦτο ἐκ τῶν Ἀναλυτι(30)κῶν,  φανερὸν ὅτι ἐξ ὧν τὰ ἐνθυμήματα λέγεται, τὰ μὲν (31) ἀναγκαῖα ἔσται, τὰ δὲ πλεῖστα ὡς ἐπὶ τὸ πολύ,  τὰ δ’ (32) ἐνθυμήματα ἐξ εἰκότων καὶ ἐκ σημείων, ὥστε ἀνάγκη τούτων (33) ἑκάτερον ἑκατέρῳ ταὐτὸ εἶναι. 
ومن أجل أنه قل ما تكون السلوجسمات الريطورية من الاضطراريات  فإن أكثر ما تجري فيه الأحكام والفحص مما قد يمكن أن يكون بحال أخرى  وذلك أنه إنما يتشاور المتشاورون فيما يفعلون والمفعولات كلها من هذا الجنس وليس يمكن فى القول 10 أن يكون شيء مما يعطي هؤلاء يعرض اضطرارا  فلا 11 بد حينئذ أن يسلجس 12 من هذه الأخرى فأما الاضطرارية فمن الاضطراريات وهذا بين واضح فى كتاب انولوطيقى  فهو معلوم الآن أن من هذه التي تسمى تفكيرات ما هو اضطراري فإن كثيرا منها مما يوجد بالأكثر  وقد يؤتى بالتفكيرات من الصادقات ومن الدلائل كي تكون لا محالة كل واحدة من هاتين هي واحدة من تينك 
Quoniam autem pauca quidem sunt necessaria ex quibus rethorici sillogismi sunt  (plura enim de quibus iudicia et inspectiones contingit et aliter se habere;  de quibus autem agunt volunt et provident, quecumque autem aguntur huius generis sunt, et non ut dicam ex necessitate horum),  bee vera ut in pluribus accidentia et contingentia ex talibus necesse est aliis sillogizari, necessaria vera ex necessariis (manifestum autem est nobis et hoc ex Analeticis),  palam quoniam ex qui bus entimemata dicuntur,  entimemata vera ex ycotibus et signis, quare necesse est harum utrumque utrique idem esse. 
Quoniam autem sunt pauca quidem necessaria ex quibus rethorici sillogismi sunt  (multa enim de quibus iudicia et considerationes contingit et aliter habere;  de hiis enim que agunt consiliantur et tractant, que autem aguntur omnia talis generis sunt, et nichil horum ut consequens est dicere ex necessitate),  ut in pluribus autem accidentia et contingentia ex talibus alteris necesse sillogizari, necessaria autem ex necessariis (palam aut em nobis et hoc ex Analeticis),  manifestum quia ex quibus enthymemata dicuntur, hec quidem necessaria erunt, plurima autem ut in pluribus dicuntur,  enthymemata autem ex ykotibus et signis, quare necesse horum utrumque utrique idem esse. 
There are few facts of the ‘necessary’ type that can form the basis of rhetorical syllogisms.  Most of the things about which we make decisions, and into which therefore we inquire, present us with alternative possibilities.  For it is about our actions that we deliberate and inquire, and all our actions have a contingent character; hardly any of them are determined by necessity.  Again, conclusions that state what is merely usual or possible must be drawn from premisses that do the same, just as ‘necessary’ conclusions must be drawn from ‘necessary’ premisses; this too is clear to us from the Analytics.  It is evident, therefore, that the propositions forming the basis of enthymemes, though some of them may be ‘necessary’, will most of them be only usually true.  Now the materials of enthymemes are Probabilities and Signs, which we can see must correspond respectively with the propositions that are generally and those that are necessarily true. 
[I.2.15] (34) τὸ μὲν γὰρ εἰκός ἐστι τὸ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ γινόμενον, οὐχ (35) ἁπλῶς δὲ καθάπερ ὁρίζονταί τινες, ἀλλὰ τὸ περὶ τὰ ἐν(36)δεχόμενα ἄλλως ἔχειν,  οὕτως ἔχον πρὸς ἐκεῖνο πρὸς ὃ εἰκὸς (1357b1) ὡς τὸ καθόλου πρὸς τὸ κατὰ μέρος· 
فأما تلك فصادقة وأما هذه فتكون بالأكثر وليس ذلك مرسلا كما حد أناس لكن التي توجد بغير حال الممكنة  فتكون منزلتها من تلك كمنزلة الصادقة منها أي كمنزلة الكلية من الجزئية 
Ycos enim est sicut in pluribus fiendum, non universaliter quemadmodum determinant, sed circa contingentia aliter se habere  sic se habens ad illud ad quod ycos sicut universale ad particulare; 
Ykos quidem enim est quod ut in pluribus fit, non simpliciter autem sicut diffiniunt quidam, sed quod circa contingentia aliter habere  sic se habet ad illud ad quod ykos ut universale ad particulare; 
A Probability is a thing that usually happens; not, however, as some definitions would suggest, anything whatever that usually happens, but only if it belongs to the class of the ‘contingent’ or ‘variable’.  It bears the same relation to that in respect of which it is probable as the universal bears to the particular. 
[I.2.16] τῶν δὲ σημείων τὸ (2) μὲν οὕτως ἔχει ὡς τῶν καθ’ ἕκαστόν τι πρὸς τὸ καθόλου, (3) τὸ δὲ ὡς τῶν καθόλου τι πρὸς τὸ κατὰ μέρος.  τούτων δὲ (4) τὸ μὲν ἀναγκαῖον τεκμήριον, τὸ δὲ μὴ ἀναγκαῖον ἀνώνυ(5)μόν ἐστι κατὰ τὴν διαφοράν. 
فالدلائل منها ما هو بمنزلة الجزء من الكل 13   وما كان من هذا النحو اضطراريا فهو دلالة وما كان منه غير اضطراري فليس يسمى كالفصل من الفصول 
signorum autem hoc quidem sic se habet sicut quiddam particularium ad universale, hoc sicut aliquid universalium ad particulare.  Horum autem quod necessarium est tecmirium, quod vero non necessarium innominatum est secundum differentiam. 
signorum autem hoc quidem sic habet ut aliquod singularium ad universale, hoc autem ut aliquod universalium ad particulare.  Horum autem quod quidem necessarium tecmerium, quod autem non necessarium innominatum est secundum differentiam. 
Of Signs, one kind bears the same relation to the statement it supports as the particular bears to the universal, the other the same as the universal bears to the particular.  The infallible kind is a ‘complete proof’; the fallible kind has no specific name. 
[I.2.17] ἀναγκαῖα μὲν οὖν λέγω ἐξ (6) ὧν γίνεται συλλογισμός·  διὸ καὶ τεκμήριον τὸ τοιοῦτον τῶν (7) σημείων ἐστίν·  ὅταν γὰρ μὴ ἐνδέχεσθαι οἴωνται λῦσαι τὸ (8) λεχθέν, τότε φέρειν οἴονται τεκμήριον ὡς δεδειγμένον καὶ (9) πεπερασμένον·  τὸ γὰρ τέκμαρ καὶ πέρας ταὐτόν ἐστι κατὰ (10) τὴν ἀρχαίαν γλῶτταν. 
وقد أعني بالاضطرارية تلك التي تكون منها السلوجسمات  وما كان من الدلائل هكذا فهو دلالة  فإنهم إذا ظنوا أنهم لا يستطيعون نقض القول المقول رأوا أنه ينبغي أن يأتوا بدلالة هي له مبيّنة محصورة فيه  ...14  
Necessaria quidem igitur dico ex quibus fit sillogismus;  ideoque tecmirion huiusmodi signorum est,  cum enim non contingere opinantur dissolvere predictum, tunc ferre arbitrantur tecmirium sicut demonstratum et perconclusum.  Tecmar quidem et terminus idem sunt secundum antiquam linguam. 
Necessaria quidem igitur dico ex quibus fit sillogismus;  propter quod et tecmerium est quod tale signarum;  quando enim putant non contingere solvere quod dictum est, tunc ferre putant tecmerium tamquam ostensum et terminatum;  tecmar enim et terminus idem est secundum antiquam linguam. 
By infallible signs I mean those on which syllogisms proper may be based:  and this shows us why this kind of Sign is called ‘complete proof’:  when people think that what they have said cannot be refuted, they then think that they are bringing forward a ‘complete proof’, meaning that the matter has now been demonstrated and completed;  for the word ‘peras’ has the same meaning (of ‘end’ or ‘boundary’) as the word ‘tekmar’ in the ancient tongue. 
[I.2.18] ἔστιν δὲ τῶν σημείων τὸ μὲν ὡς (11) τὸ καθ’ ἕκαστον πρὸς τὸ καθόλου ὧδε,  οἷον εἴ τις εἴπειεν (12) σημεῖον εἶναι ὅτι οἱ σοφοὶ δίκαιοι, Σωκράτης γὰρ σοφὸς (13) ἦν καὶ δίκαιος.  τοῦτο μὲν οὖν σημεῖον, λυτὸν δέ, κἂν (14) ἀληθὲς ᾖ τὸ εἰρημένον (ἀσυλλόγιστον γὰρ),  τὸ δέ, οἷον εἴ (15) τις εἴπειεν σημεῖον ὅτι νοσεῖ, πυρέττει γάρ, ἢ τέτοκεν, ὅτι (16) γάλα ἔχει, ἀναγκαῖον. 
ومن الرواسم كالجزئي ومنها كالكلي فلتكن للرواسم هاهنا  كما لو قال قائل إن الحكماء عدول لأن سقراطس كان حكيما وعدلا  فهذا الآن رسم وهو له إن كان هذا القول حقا وليس باضطراري لأنه ليس سلوجسميا  وأما ذاك الآخر فكقول القائل في الكد والحمى وقوله ولدت لأن لها لبنا 
Sunt autem signorum hoc quidem sicut particulare ad universale,  ut si quis dicat signum esse quod sapientes iusti, Socrates quidem sapiens igitur iustus.  Hoc quidem igitur signum, solubile enim, et verum erit dictum (non sillogizabile enim),  hoc vera, ut si quis dicat signum quoniam egrotat, febricitat enim, aut peperit, quoniam lac habet, necessarium est. 
Adhuc autem signorum hoc quidem ut singulare ad universale sic,  ut si quis dicat signum esse quod sapientes sint iusti, Socrates enim et sapiens erat et iustus.  Hoc quidem igitur signum, solvendum autem quod dictum est, et si verum sit (insillogizabile enim),  hoc autem, ut si quis dicat signum quod egrotat, febricitat enim, vel peperit, quia lac habet, necessarium. 
Now the one kind of Sign (that which bears to the proposition it supports the relation of particular to universal) may be illustrated thus.  Suppose it were said, ‘The fact that Socrates was wise and just is a sign that the wise are just’.  Here we certainly have a Sign; but even though the proposition be true, the argument is refutable, since it does not form a syllogism.  Suppose, on the other hand, it were said, ‘The fact that he has a fever is a sign that he is ill’, or, ‘The fact that she is giving milk is a sign that she has lately borne a child’. 
ὅπερ τῶν σημείων τεκμήριον μόνον (17) ἐστίν·  μόνον γάρ, ἂν ἀληθὲς ᾖ, ἄλυτόν ἐστιν.  τὸ δὲ ὡς τὸ (18) καθόλου πρὸς τὸ κατὰ μέρος ἔχον, οἷον εἴ τις εἴπειεν ὅτι (19) πυρέττει σημεῖον εἶναι, πυκνὸν γὰρ ἀναπνεῖ.  λυτὸν δὲ καὶ (20) τοῦτο, κἂν ἀληθὲς ᾖ· ἐνδέχεται γὰρ καὶ μὴ πυρέττοντα (21) πνευστιᾶν. 
فهذا أشد اضطرارا من الرسوم  لأنه دلالة للرواسم وهو وحده الصحيح غير المنتقض  فأما التي ليست له المفردات المفندات البتة فكما لو قال قائل توسم الحميات أو الرواسم في الولاد أنه يتنفس نفسا متتابعا  فهذا أيضا له وإن كان صادقا فقد يمكن أن يكون الإنسان يتنفس نفسا متتابعا وإن لم تكن به حمى وإن المرأة تتنفس نفسا متتابعا وإن لم تكن ولدت 
Quod signorum tecmirium solum est ;  solum enim utique verum erit, et insolubile est.  Hoc vero sicut universale ad particulare se habet, ut puta si quis dicat quoniam febricitat signum esse, dense respirat.  Solubile enim et hoc, quamquam verum sit; contingit autem et non febricitanti pneustian. 
Quod quidem signorum solum tecmerium est;  solum enim, cum verum sit, insolubile est.  Hoc autem ut universale ad particulare se habet, ut si quis dicat quod febricitat signum esse, spissim enim respirat.  Solubile enim et hoc, et si verum sit; contingit enim et non febricitantem spissim respirare. 
Here we have the infallible kind of Sign, the only kind that constitutes a complete proof,  since it is the only kind that, if the particular statement is true, is irrefutable.  The other kind of Sign, that which bears to the proposition it supports the relation of universal to particular, might be illustrated by saying, ‘The fact that he breathes fast is a sign that he has a fever’.  This argument also is refutable, even if the statement about the fast breathing be true, since a man may breathe hard without having a fever. 
τί μὲν οὖν εἰκός ἐστι καὶ τί σημεῖον καὶ (22) τεκμήριον, καὶ τί διαφέρουσιν, εἴρηται μὲν καὶ νῦν,  μᾶλ(23)λον δὲ φανερῶς καὶ περὶ τούτων, καὶ διὰ τίν’ αἰτίαν τὰ (24) μὲν ἀσυλλόγιστά ἐστι τὰ δὲ συλλελογισμένα, ἐν τοῖς Ἀνα(25)λυτικοῖς διώρισται περὶ αὐτῶν. 
أما ما الصادق وما الرواسم وما الدلالة وما الفرق بينهن فقد بينا عنه هاهنا أيضا  وأما كنه البيان وحقيقته ففي أنولوطيقى وأخبرنا أن من هذه أيضا ما هو لعلة من العلل غير ذي سلوجسموس ومنها ما هو مسلجس وحددنا ذلك وبيناه 
Quid igitur ycos est et quid signum et quid tecmirium, et quid differant, dictum est quidem nunc,  et magis autem manifestum et de hiis, et propter quam causam hec quidem sillogizabilia sunt, hec quidem sillogizata, in Analeticis determinatum est de ipsis. 
Quid igitur est ykos et quid signum et quid tecmerium, et quid differunt, dictum est quidem et nunc,  magis autem manifeste et de hiis, et propter quam causam hec quidem insillogizabilia sunt, hec autem sillogizata, in Analeticis determinatum est de ipsis. 
It has, then, been stated above what is the nature of a Probability, of a Sign, and of a complete proof, and what are the differences between them.  In the Analytics a more explicit description has been given of these points; it is there shown why some of these reasonings can be put into syllogisms and some cannot. 
(26) παράδειγμα δὲ ὅτι μέν ἐστιν ἐπαγωγὴ καὶ περὶ ποῖα ἐπαγωγή, (27) εἴρηται·  ἔστι δὲ οὔτε ὡς μέρος πρὸς ὅλον οὔθ’ ὡς ὅλον πρὸς (28) μέρος οὔθ’ ὡς ὅλον πρὸς ὅλον, ἀλλ’ ὡς μέρος πρὸς μέρος, ὅμοιον (29) πρὸς ὅμοιον  —ὅταν ἄμφω μὲν ᾖ ὑπὸ τὸ αὐτὸ γένος, γνωριμώτε(30)ρον δὲ θάτερον ᾖ θατέρου, παράδειγμά ἐστιν·  οἷον ὅτι ἐπ(31)εβούλευε τυραννίδι Διονύσιος αἰτῶν τὴν φυλακήν·  καὶ γὰρ Πεισί(32)στρατος πρότερον ἐπιβουλεύων ᾔτει φυλακὴν καὶ λαβὼν ἐτυράν(33)νησε, καὶ Θεαγένης ἐν Μεγάροις·  καὶ ἄλλοι ὅσους ἴσασι, (34) παράδειγμα πάντες γίγνονται τοῦ Διονυσίου, ὃν οὐκ ἴσασίν (35) πω εἰ διὰ τοῦτο αἰτεῖ.  πάντα δὲ ταῦτα ὑπὸ τὸ αὐτὸ καθόλου, (36) ὅτι ὁ ἐπιβουλεύων τυραννίδι φυλακὴν αἰτεῖ. 
وأما البرهان فقد بينا أنه اعتبار وأي نحو هو من الاعتبار  فإنه ليس كالجزء إلى الكل ولا كالكل إلى الجزء لكن كالجزء إلى الجزء والشبيه إلى الشبيه  إذا كانا جميعا يكونان 15 تحت ذلك الجنس بعينه ولم يكن واحد منهما يدل على أنه برهان للآخر  وذلك كما قالوا أن ديانوسيس حين يسئل الحرس والحفظة إنما يمكر ليفتك  لأن فسستراطس من قبل قد مكر بأن سأل الحرس فلما أعطى فتك وتمرد وثاغانيس أيضا بماغارا  وآخرون يعرفونهم يتخذونهم برهانا في ديانسوس الذي لم يعرفوه  بعد أن كانوا داخلين في هذا الكل أعني أن الذي يمكر ليفتك يسئل الحرس 
Exemplum autem quoniam est inductio, dictum est;  est autem neque sicut pars ad totum neque sicut totum ad partem neque sicut totum ad totum, sed sicut pars ad partem, simile enim ad simile,  cum utique utraque quidem erunt in eadem genere, notius autem utrumque utriusque, exemplum erit;  ut quoniam insidiatur tyrannidi Dyonisius petens custodiam;  et enim Pesistratus prius insidians petebat custodiam et accipiens tyrannizavit, et Theagenes in Megaris;  et alii, quoscumque possunt, exemplum omnes fiunt Dyonisii, quem non produxerunt per hoc petere.  Omnia autem hec sub eodem universali, quoniam qui insidiatur tyrannidi custodiam petit. 
Exemplum autem quod quidem sit inductio et qualis inductio, dictum est;  est autem neque ut pars ad totum neque ut totum ad partem neque ut totum ad totum, sed ut pars ad partem, simile ad simile,  cum ambo quidem sint sub eadem genere, notius autem altero sit alterum, exemplum est;  puta quod insidiatur tyrannidi Dionisius expetens munitionem;  et enim Peisistratus prius insidians expetebat munltlonem et accipiens tyrannizavit, et Theagenes in Megaris;  et alii quoscumque sciunt, exemplum omnes fiunt Dionisii, quem nondum sciunt si propter hoc expetit.  Omnia autem hec sub eodem universali, quia insidians tyrannidi munitionem expetit. 
The ‘example’ has already been described as one kind of induction; and the special nature of the subject—matter that distinguishes it from the other kinds has also been stated above.  Its relation to the proposition it supports is not that of part to whole, nor whole to part, nor whole to whole, but of part to part, or like to like.  When two statements are of the same order, but one is more familiar than the other, the former is an ‘example’.  The argument may, for instance, be that Dionysius, in asking as he does for a bodyguard, is scheming to make himself a despot.  For in the past Peisistratus kept asking for a bodyguard in order to carry out such a scheme, and did make himself a despot as soon as he got it; and so did Theagenes at Megara;  and in the same way all other instances known to the speaker are made into examples, in order to show what is not yet known, that Dionysius has the same purpose in making the same request:  all these being instances of the one general principle, that a man who asks for a bodyguard is scheming to make himself a despot. 
(1358a1) ἐξ ὧν μὲν οὖν λέγονται αἱ δοκοῦσαι εἶναι πίστεις ἀποδεικτι(2)καί, εἴρηται. 
وأما ما كان من هذه التي تقال لها التصديقات يظن أفودقطيقيا فقد قيل عنه 
Ex quibus quidem igitur dicitur apparens fides esse demonstrativa, dictum est. 
Ex quibus quidem igitur dicuntur que putantur persuasiones esse demonstrative, dictum est. 
We have now described the sources of those means of persuasion which are popularly supposed to be demonstrative. 
[1.2.20] τῶν δὲ ἐνθυμημάτων μεγίστη διαφορὰ καὶ (3) μάλιστα λεληθυῖα σχεδὸν παρὰ πᾶσίν ἐστιν ἥπερ καὶ περὶ τὴν (4) διαλεκτικὴν μέθοδον τῶν συλλογισμῶν·  τὰ μὲν γὰρ αὐτῶν (5) ἐστι κατὰ τὴν ῥητορικὴν ὥσπερ καὶ κατὰ τὴν διαλεκτικὴν (6) μέθοδον τῶν συλλογισμῶν, τὰ δὲ κατ’ ἄλλας τέχνας καὶ (7) δυνάμεις, τὰς μὲν οὔσας τὰς δ’ οὔπω κατειλημμένας·  διὸ (8) καὶ λανθάνουσίν τε τοὺς ἀκροατὰς καὶ [μᾶλλον] ἁπτόμενοι (9) κατὰ τρόπον μεταβαίνουσιν ἐξ αὐτῶν. 
وأما التفكيرات فإن الفصل فيها عظيم وهو أخفى وأغمض من غيره لأنها تكون من كل كمثل السلوجسمات في الحيلة الديالقطيقية  لكن منها ما هو على حذو الريطورية كما يوجد في الديالقطيقية ومنها ما هو على حذو صناعات وقوات أخرى منها موجودة ومنها غير موجودة  لأنها لم تدرك بعد ولذلك ما قد يخفى إذا أوردنا على السامعين تلك التي تخالف نحوهم أو حذوهم 
Entimematum maxima differentia et maxime solubilia fere circa omnes est que et circa dialeticam disciplinam sillogismorum;  hec quidem ipsorum sunt secundum rethoricam sicut et secundum dialeticam, bee vero secundum alias artes et potentias, has quidem entes, has vero non iam sumptas;  ideoque latent et auditores et magis tangentes secundum modum transgrediuntur ex ipsis. 
Enthymematum autem maxima differentia et que maxime latuit omnes fere est que quidem et circa dialeticam methodum sillogismorum;  hec quidem enim ipsorum sunt secundum rethoricam sicut et secundum dialeticam methodum sillogismorum, hec autem secundum alias artes et potentias, has quidem existentes, has autem nondum comprehensas;  propter quod et latent auditores et magis tangentes secundum modum transeunt ex ipsis. 
There is an important distinction between two sorts of enthymemes that has been wholly overlooked by almost everybody — one that also subsists between the syllogisms treated of in dialectic.  One sort of enthymeme really belongs to rhetoric, as one sort of syllogism really belongs to dialectic; but the other sort really belongs to other arts and faculties, whether to those we already exercise or to those we have not yet acquired.  Missing this distinction, people fail to notice that the more correctly they handle their particular subject the further they are getting away from pure rhetoric or dialectic. 
μᾶλλον δὲ σαφὲς (10) ἔσται τὸ λεγόμενον διὰ πλειόνων ῥηθέν. 
وقد يكون القول المقول بزيادة بائنا مؤكدا إذا كان مقولا في أشياء كثيرة 
Magis autem manifesturn erit quod dicitur per plura dictum. 
Magis autem planum erit quod dicitur per plura dictum. 
This statement will be clearer if expressed more fully. 
[I.2.21] λέγω γὰρ δια(11)λεκτικούς τε καὶ ῥητορικοὺς συλλογισμοὺς εἶναι περὶ ὧν τοὺς (12) τόπους λέγομεν·  οὗτοι δ’ εἰσὶν οἱ κοινοὶ περὶ δικαίων καὶ (13) φυσικῶν καὶ περὶ πολιτικῶν καὶ περὶ πολλῶν διαφερόν(14)των εἴδει,  οἷον ὁ τοῦ μᾶλλον καὶ ἧττον τόπος·  οὐδὲν γὰρ (15) μᾶλλον ἔσται ἐκ τούτου συλλογίσασθαι ἢ ἐνθύμημα εἰπεῖν (16) περὶ δικαίων ἢ περὶ φυσικῶν ἢ περὶ ὁτουοῦν·  καίτοι ταῦτα εἴδει (17) διαφέρει. 
فقد أزعم أن المواضع أكثر من السلجسموس الريطوري والديالقطيقي  لأن هذه توجد عامة في العادلات وفي الطبيعيات وفي الفوليطيات وأشياء كثيرة مختلفة  كمثل المواضع في الأقل والأكثر  فإنه ليس شيء من هذا يفعل فيه السلجسة والتفكير في العادلات فقط أو في الطبيعيات أو في أي شيء كائنا ما كان  من اللاتي هن منفصلات بأنفسهن 
Dico enim dialeticos et rethoricos sillogismos esse de quibus locos dicimus;  hii autem sunt quat communes de iustis et de naturalibus et de civilibus et de multis differentibus specie,  ut qui est a maiori et minori locus;  non enim magis erit ex hoc sillogizari aut entimema dicere de iustis [autem] aut naturalibus aut de quolibet,  et quid huiusmodi species differunt. 
Dico enim dialeticos et rethoricos sillogismos esse de quibus locos dicimus;  hii autem sunt qui communes de iustis et de naturalibus et politicis et de multis differentibus specie,  ut puta locus a maiori et minori;  nichil enim magis erit ex hoc sillogizare aut enthymema dicere de iustis vel de naturalibus vel de quocumque,  quamvis hec specie differant. 
I mean that the proper subjects of dialectical and rhetorical syllogisms are the things with which we say the regular or universal Lines of Argument are concerned,  that is to say those lines of argument that apply equally to questions of right conduct, natural science, politics, and many other things that have nothing to do with one another.  Take, for instance, the line of argument concerned with ‘the more or less’.  On this line of argument it is equally easy to base a syllogism or enthymeme about any of what nevertheless are essentially disconnected subjects — right conduct, natural science, or anything else whatever. 
ἴδια δὲ ὅσα ἐκ τῶν περὶ ἕκαστον εἶδος καὶ γέ(18)νος προτάσεών ἐστιν, οἷον περὶ φυσικῶν εἰσι προτάσεις ἐξ (19) ὧν οὔτε ἐνθύμημα οὔτε συλλογισμὸς ἔστι περὶ τῶν ἠθικῶν, (20) καὶ περὶ τούτων ἄλλαι ἐξ ὧν οὐκ ἔσται περὶ τῶν φυσικῶν·  (21) ὁμοίως δὲ τοῦτ’ ἔχει ἐπὶ πάντων. 
بل كل ما يقال فيها من نوع وجنس إنما هو من القضايا التي هي المفردات كمثل ما يوجد في القضايا في الطبيعيات التي لا يكون بها سلوجسموس ولا تفكير في الأخلاق وكذلك تلك الأخر لا يكون فيها هذا في الطبيعيات  فإذا كان هذا هكذا فكذلك هو في الجميع 
Propria autem quecumque ex propositionibus circa unamquamque speciem aut genus sunt, ut de naturalibus sunt propositiones ex quibus neque entimema neque sillogismus est de ethicis, et de hiis alia ex qui bus non est de na turalibus ;  similiter autem hec sic se habent in omnibus. 
Propria autem quecumque ex propositionibus que circa unamquamque speciem aut genus sunt, ut puta de naturalibus sunt propositiones ex quibus neque enthymema neque sillogismus est de moralibus, et de hiis alie ex quibus non erit de naturalibus;  similiter aute1n hoc se habet in omnibus. 
But there are also those special Lines of Argument which are based on such propositions as apply only to particular groups or classes of things. Thus there are propositions about natural science on which it is impossible to base any enthymeme or syllogism about ethics, and other propositions about ethics on which nothing can be based about natural science.  The same principle applies throughout. 
κἀκεῖνα μὲν οὐ ποιήσει (22) περὶ οὐδὲν γένος ἔμφρονα· περὶ οὐδὲν γὰρ ὑποκείμενόν ἐστιν·  (23) ταῦτα δὲ ὅσῳ τις ἂν βέλτιον ἐκλέγηται [τὰς προτάσεις], (24) λήσει ποιήσας ἄλλην ἐπιστήμην τῆς διαλεκτικῆς καὶ ῥητο(25)ρικῆς·  ἂν γὰρ ἐντύχῃ ἀρχαῖς, οὐκέτι διαλεκτικὴ οὐδὲ ῥη(26)τορικὴ ἀλλ’ ἐκείνη ἔσται ἧς ἔχει τὰς ἀρχάς. 
فأما تلك فإنها لا تجمع شيئا ولا إلى جنس واحد وذلك أن الذي يتصور في الوهم هنالك ليس يتناهى إلى شيء محدود  وأما هذه فإنه إن قال قائل إنها قضايا محققة فاضلة كان ذلك ضلالة لأنه يفعل حينئذ علما آخر سوى الديالقطيقية والريطورية  وذلك أنها إن كانت تلفي البوادئ فليست ريطورية ولا ديالقطيقية بل هي تلك التي لها تلك المبادئ 
Illa autem non faciunt circa nullum genus bene scibilia; circa nullum enim subiectum sunt;  hec autem in quantum quis utique melius eliget propositiones, faciens aliam scientiam dialetice et rethorice;  si enim attingat principia, non adhuc dialetica neque rethorica sed illa erit cuius habebit principia. 
Et illa quidem non facient circa nullum genus sapientem; circa nullum enim subiectum sunt;  hec a utero quanto quis utique melius elegerit propositiones, latebit faciens aliam scientiam dialetica et rethorica;  si enim inciderit principiis, non adhuc dialetica neque rethorica, sed illa erit cuius habet principia. 
The general Lines of Argument have no special subject—matter, and therefore will not increase our understanding of any particular class of things.  On the other hand, the better the selection one makes of propositions suitable for special Lines of Argument, the nearer one comes, unconsciously, to setting up a science that is distinct from dialectic and rhetoric.  One may succeed in stating the required principles, but one’s science will be no longer dialectic or rhetoric, but the science to which the principles thus discovered belong. 
[1.2.22] ἔστι δὲ τὰ (27) πλεῖστα τῶν ἐνθυμημάτων ἐκ τούτων τῶν εἰδῶν λεγόμενα, (28) τῶν κατὰ μέρος καὶ ἰδίων, ἐκ δὲ τῶν κοινῶν ἐλάττω.  (29) καθάπερ οὖν καὶ ἐν τοῖς Τοπικοῖς, καὶ ἐνταῦθα διαιρετέον (30) τῶν ἐνθυμημάτων τά τε εἴδη καὶ τοὺς τόπους ἐξ ὧν ληπτέον.  (31) λέγω δ’ εἴδη μὲν τὰς καθ’ ἕκαστον γένος ἰδίας προτάσεις, (32) τόπους δὲ τοὺς κοινοὺς ὁμοίως πάντων. 
فقد يوجد أكثر التفكيرات مقولا من هذه الأنواع التي هي للجزئيات الخواص والعوام ومن العوام التي تكون بحال واحدة  فكما قسمنا في طوبيقا كذلك ينبغي أن نقسم هاهنا الأنواع والمواضع في التفكيرات التي منها نأخذ التصديقات  وقد أعني بالأنواع تلك التي تكون عن الأجناس المفردة في القضايا الخواص وبالمواضع تلك العوام للكل بحال واحدة 
Sunt autem plura entimematum ex hiis speciebus dicta, de particulari et propriis, ex communibus autem minora.  Quemadmodum igitur et in Topicis, et hie dividendum entimematum species et locos ex quibus sumendum.  Dico autem species quidem propositiones proprias que sunt circa unumquodque genus, locos autem communes pariter omnium. 
Sunt autem plurima enthymematum que dicuntur ex hiis speciebus, scilicet particularibus et propriis, ex comrnunibus autem pauciora.  Quemadmodum igitur et in Topicis, et hic dividendum en thymematum species et locos ex quibus surnendum.  Dico autem species quidem eas que secundum unumquodque genus proprias propositiones, locos autem communes similiter omnium. 
Most enthymemes are in fact based upon these particular or special Lines of Argument; comparatively few on the common or general kind.  As in the Topologies therefore, so in this work, we must distinguish, in dealing with enthymemes, the special and the general Lines of Argument on which they are to be founded.  By special Lines of Argument I mean the propositions peculiar to each several class of things, by general those common to all classes alike. 
πρότερον οὖν εἴπωμεν (33) περὶ τῶν εἰδῶν·  πρῶτον δὲ λάβωμεν τὰ γένη τῆς ῥητορι(34)κῆς, ὅπως διελόμενοι πόσα ἐστίν, περὶ τούτων χωρὶς λαμ(35)βάνωμεν τὰ στοιχεῖα καὶ τὰς προτάσεις. 
فلنقل أولا في الأنواع  ونبدأ فنتخذ أجناس الريطورية فإذا بينا كم هي أخذنا الحروف أي الأسطقسات والقضايا على حدة 
Primo quidem igitur dicamus de speciebus;  prima quidem assumamus genera rethorice, quomodo dividentes quot sunt, de hiis divisim assumimus elementa et propositiones. 
Prius quidern igitur dicamus de speciebus;  primo autem accipiamus genera rethorice, quatinus dividentes quat sunt de hiis sigillatim accipiamus elementa et propositiones. 
We may begin with the special Lines of Argument.  But, first of all, let us classify rhetoric into its varieties. Having distinguished these we may deal with them one by one, and try to discover the elements of which each is composed, and the propositions each must employ. 
 
Go to Wiki Documentation
Enhet: Det humanistiske fakultet   Utviklet av: IT-seksjonen ved HF
Login