Bibliotheca Polyglotta

א. וְהַנָּחָשׁ הָיָה עָרוּם מִכֹּל חַיַּת הַשָּׂדֶה אֲשֶׁר עָשָׂה יְהֹוָה אֱלֹהִים וַיֹּאמֶר אֶל הָאִשָּׁה אַף כִּי אָמַר אֱלֹהִים לֹא תֹאכְלוּ מִכֹּל עֵץ הַגָּן:

ὁ δὲ ὄφις ἦν φρονιμώτατος πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς ὧν ἐποίησεν κύριος ὁ θεός καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί τί ὅτι εἶπεν ὁ θεός οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ

1 ܘܚܸܘܝܵܐ ܥܪܝܼܡ ܗ̄ܘܵܐ ܡ̣ܢ ܟܠܵܗܿ ܚܲܝܘ̱ܬܼܵܐ ܕܕܲܒ݂ܪܵܐ ܕܲܥ̣ܒܲܕ݂ ܡܵܪܝܵܐ ܐܲܠܵܗܵܐ. ܘܐܸܡܲܪ݂ ܚܸܘܝܵܐ ܠܐܲܢ̄ܬܿܬܼܵܐ: ܫܲܪܝܼܪܵܐܝܼܬܼ ܐܸܡܲܪ ܐܲܠܵܗܵܐ: ܕܠܵܐ ܬܹܐܟ݂ܠܘܼܢ ܡ̣ܢ ܐܝܼܠܵܢܲܝ̈ ܦܲܪܕܲܝܣܵܐ.

1 Et serpens erat callidior cunctis animantibus agri, quae fecerat Dominus Deus. Qui dixit ad mulierem: “Verene praecepit vobis Deus, ut non comederetis de omni ligno paradisi?”.

Եւ օձն էր իմաստնագոյն քան զամենայն գազանս որ ի վերայ երկրի`` զոր արար Տէր Աստուած. եւ ասէ օձն ցկինն. Զի՞ է զի ասաց`` Աստուած թէ Յամենայն ծառոց որ իցեն ի ներքս ի դրախտի այդր` մի՛ ուտիցէք:

ხოლო გუელი იყო უგონიერეს უფროჲს ყოველთა მჴეცთა ქუეყანასა ზედა, რომელნი ქმნნა უფალმან ღმერთმან და ჰრქუა გუელმან დედაკაცსა: რად რამეთუ თქუა უფალმან ღმერთმან: არა სჭამოთ ყოვლისაგან ხისა სამოთხისა. 1

1 Now the serpent was more subtil than any beast of the field which the LORD God had made. And he said unto the woman, Yea, hath God said, Ye shall not eat of every tree of the garden?

ב. וַתֹּאמֶר הָאִשָּׁה אֶל הַנָּחָשׁ מִפְּרִי עֵץ הַגָּן נֹאכֵל:

καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ τῷ ὄφει ἀπὸ καρποῦ ξύλου τοῦ παραδείσου φαγόμεθα

2 ܘܐܸܡܪܲܬܼ ܐܲܢ̄ܬܿܬܼܵܐ ܠܚܸܘܝܵܐ: ܕܡ̣ܢ ܦܹܐܪܲܝ̈ ܐܝܼܠܵܢܹ̈ܐ ܕܲܒ݂ܦܲܪܕܲܝܣܵܐ ܟܠܗܘܿܢ ܢܹܐܟ݂ܘܿܠ.

Cui respondit mulier: “De fructu lignorum, quae sunt in paradiso, vescimur;

Եւ ասէ կինն ցօձն. Ի պտղոյ ծառոց դրախտիդ կերիցուք:

და ჰრქუა დედაკაცმან გუელსა: ყოვლისაგან ნაყოფისა ხისა სამოთხისა ვჭამოთ. 2

2 And the woman said unto the serpent, We may eat of the fruit of the trees of the garden:

ג. וּמִפְּרִי הָעֵץ אֲשֶׁר בְּתוֹךְ הַגָּן אָמַר אֱלֹהִים לֹא תֹאכְלוּ מִמֶּנּוּ וְלֹא תִגְּעוּ בּוֹ פֶּן תְּמֻתוּן:

ἀπὸ δὲ καρποῦ τοῦ ξύλου ὅ ἐστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου εἶπεν ὁ θεός οὐ φάγεσθε ἀπ᾽ αὐτοῦ οὐδὲ μὴ ἅψησθε αὐτοῦ ἵνα μὴ ἀποθάνητε

3 ܘܡ̣ܢ ܦܹܐܪܲܝ̈ ܐܝܼܠܵܢܵܐ ܕܒܲܡܨܲܥܬܹܗ ܕܦܲܪܕܲܝܣܵܐ: ܐܸܡܲܪ ܐܲܠܵܗܵܐ ܕܠܵܐ ܬܹܐܟ݂ܠܘܼܢ ܡܸܢܹܗ: ܘܠܵܐ ܬܸܬܼܩܲܪܒ݂ܘܼܢ ܠܹܗ: ܕܠܵܐ ܬܡܘܼܬܼܘܼܢ.

de fructu vero ligni, quod est in medio paradisi, praecepit nobis Deus, ne comederemus et ne tangeremus illud, ne moriamur”.

Բայց ի պտղոյ ծառոյն` որ է ի մէջ դրախտին, ասաց Աստուած. Մի՛ ուտիցէք ի նմանէ, եւ մի՛ հուպ լինիցիք, զի մի՛ մեռանիցիք:

ხოლო ნაყოფისაგან ხისა, რომელ არს შორის სამოთხისა, თქუა ღმერთმან, არა სჭამოთ მისგანი, არცა შეეხნეთ მას, რათა არა მოჰკუდეთ. 3

3 But of the fruit of the tree which is in the midst of the garden, God hath said, Ye shall not eat of it, neither shall ye touch it, lest ye die.

ד. וַיֹּאמֶר הַנָּחָשׁ אֶל הָאִשָּׁה לֹא מוֹת תְּמֻתוּן:

καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε

4 ܘܐܸܡܲܪ݂ ܚܸܘܝܵܐ ܠܐܲܢ̄ܬܿܬܼܵܐ: ܠܵܐ ܡܡܵܬܼ ܬܡܘܼܬܼܘܼܢ.

Dixit autem serpens ad mulierem: “Nequaquam morte moriemini!

Եւ ասէ օձն ցկինն. Ոչ եթէ մահու մեռանիցիք:

და ჰრქუა გუელმან დედაკაცსა: არა სიკუდილით მოჰკუდეთ. 4

4 And the serpent said unto the woman, Ye shall not surely die:

ה. כִּי יֹדֵעַ אֱלֹהִים כִּי בְּיוֹם אֲכָלְכֶם מִמֶּנּוּ וְנִפְקְחוּ עֵינֵיכֶם וִהְיִיתֶם כֵּאלֹהִים יֹדְעֵי טוֹב וָרָע:

ᾔδει γὰρ ὁ θεὸς ὅτι ἐν ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾽ αὐτοῦ διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοί καὶ ἔσεσθε ὡς θεοὶ γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν

5 ܡܸܛܠ ܕܝܵܕܲܥ ܐܲܠܵܗܵܐ ܕܲܒ݂ܝܵܘܡܵܐ ܕܐܲܟ݂ܠܝܼܢ ܐܲܢ̄ܬܿܘܿܢ ܡܸܢܹܗ: ܡܸܬܼܦܲܬܼ̈ܚܲܢ ܥܲܝܢܲܝ̈ܟܿܘܿܢ: ܘܗܵܘܹ̇ܝܢ ܐܲܢ̄ܬܿܘܿܢ ܐܲܝܟ݂ ܐܲܠܵܗܵܐ: ܝܲܕ݂ܥܲܝ̈ ܛܵܒ݂ܬܼܵܐ ܘܒ݂ܝܼܫܬܵܐ.

Scit enim Deus quod in quocumque die comederitis ex eo, aperientur oculi vestri, et eritis sicut Deus scientes bonum et malum”.

Զի գիտէր Աստուած թէ յորում աւուր ուտիցէք ի նմանէ, բանայցեն աչք ձեր, եւ լինիցիք իբրեւ զաստուածս` ճանաչել զբարի եւ զչար:

რამეთუ უწყოდა ღმერთმან, ვითარმედ: რომელსა დღესა სჭამოთ მისგანი, განგეხუნენ თქუენ თუალნი და იყვნეთ, ვითარცა ღმერთნი, მეცნიერ კეთილისა და ბოროტისა. 5

5 For God doth know that in the day ye eat thereof, then your eyes shall be opened, and ye shall be as gods, knowing good and evil.

ו. וַתֵּרֶא הָאִשָּׁה כִּי טוֹב הָעֵץ לְמַאֲכָל וְכִי תַאֲוָה הוּא לָעֵינַיִם וְנֶחְמָד הָעֵץ לְהַשְׂכִּיל וַתִּקַּח מִפִּרְיוֹ וַתֹּאכַל וַתִּתֵּן גַּם לְאִישָׁהּ עִמָּהּ וַיֹּאכַל:

καὶ εἶδεν ἡ γυνὴ ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστιν τοῦ κατανοῆσαι καὶ λαβοῦσα τοῦ καρποῦ αὐτοῦ ἔφαγεν καὶ ἔδωκεν καὶ τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς μετ᾽ αὐτῆς καὶ ἔφαγον

6 ܘܲܚܙܵܬܼ ܐܲܢ̄ܬܿܬܼܵܐ ܕܫܲܦܝܼܪ ܐܝܼܠܵܢܵܐ ܠܡܹܐܟܲܠ: ܘܪܸܓܿܬܼܵܐ ܗ̄ܘܼ ܠܥܲܝܢܹ̈ܐ: ܘܲܪܓܼܝܼܓܼ ܐܝܼܠܵܢܵܐ ܠܲܡܚܵܪ ܒܹܗ. ܘܢܸܣܒܲܬܼ ܡ̣ܢ ܦܹܐܪ̈ܵܘܗܝ ܘܐܸܟ݂ܠܲܬܼ: ܘܝܸܗ̄ܒܲܬܼ ܐܵܦ ܠܒܲܥܠܵܗ ܥܲܡܵܗܿ ܘܐܸܟܲܠ.

Vidit igitur mulier quod bonum esset lignum ad vescendum et pulchrum oculis et desiderabile esset lignum ad intellegendum; et tulit de fructu illius et comedit deditque etiam viro suo secum, qui comedit.

Եւ ետես կինն զի բարի էր ծառն ի կերակուր եւ հաճոյ աչաց հայելոյ, եւ գեղեցիկ ի տեսանել``. եւ առ ի պտղոյ նորա, եկեր. եւ ետ առն իւրում ընդ իւր, եւ կերան:

და იხილა დედაკაცმან, რამეთუ კეთილ არს ხე ჭამად და სათნო თვალთათჳს ხილვად და შუენიერ განცდად. და მიმღებელმან დედაკაცმან ნაყოფისაგან ჭამა და მისცა ქმარსა-ცა მისსა მის თანა და ჭამეს. 6

6 And when the woman saw that the tree was good for food, and that it was pleasant to the eyes, and a tree to be desired to make one wise, she took of the fruit thereof, and did eat, and gave also unto her husband with her; and he did eat.

ז. וַתִּפָּקַחְנָה עֵינֵי שְׁנֵיהֶם וַיֵּדְעוּ כִּי עֵירֻמִּם הֵם וַיִּתְפְּרוּ עֲלֵה תְאֵנָה וַיַּעֲשׂוּ לָהֶם חֲגֹרֹת:

καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα

7 ܘܐܸܬܼܦܬܲܚܝ ܥܲܝܢܹ̈ܐ ܕܲܬܼܪ̈ܲܝܗܘܿܢ: ܘܝܼܕܲܥ ܕܥܸܪܛܸܠܵܝܝܼܢ ܐܸܢܘܿܢ. ܘܕܲܒܸܿܩܘ ܛܲܪ̈ܦܹܐ ܕܬܹܐܢܹ̈ܐ: ܘܲܥܒܲܕ݂ ܠܗܘܿܢ ܦܪ̈ܵܙܘܿܡܹܐ.

Et aperti sunt oculi amborum. Cumque cognovissent esse se nudos, consuerunt folia ficus et fecerunt sibi perizomata.

Եւ բացան աչք երկոցունց, եւ գիտացին զի մերկ էին. եւ կարեցին տերեւս թզենւոյ, եւ արարին իւրեանց սփածանելիս:

და განეხუნეს თუალნი ორთა-ნი-ვე და აგრძნეს, რამეთუ შიშუელ იყვნეს. და შეკერეს ფურცელი ლეღჳსა და ქმნეს თავთა თჳსთა გარემოსარტყმელნი. 7

7 And the eyes of them both were opened, and they knew that they were naked; and they sewed fig leaves together, and made themselves aprons.

ח. וַיִּשְׁמְעוּ אֶת קוֹל יְהֹוָה אֱלֹהִים מִתְהַלֵּךְ בַּגָּן לְרוּחַ הַיּוֹם וַיִּתְחַבֵּא הָאָדָם וְאִשְׁתּוֹ מִפְּנֵי יְהֹוָה אֱלֹהִים בְּתוֹךְ עֵץ הַגָּן:

καὶ ἤκουσαν τὴν φωνὴν κυρίου τοῦ θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινόν καὶ ἐκρύβησαν ὅ τε Αδαμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου κυρίου τοῦ θεοῦ ἐν μέσῳ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου

8 ܘܲܫܡܲܥܘ ܩܵܠܹܗ ܕܡܵܪܝܵܐ ܐܲܠܵܗܵܐ: ܕܲܡܗܲܠܸܟ݂ ܒܦܲܪܕܲܝܣܵܐ ܠܦܵܢܝܹܗ ܕܝܵܘܡܵܐ. ܘܐܸܬܿܛܫܝܼܘ ܐܵܕ݂ܵܡ ܘܐܲܢ̄ܬܿܬܹܗ ܡ̣ܢ ܩܕ݂ܵܡ ܡܵܪܝܵܐ ܐܲܠܵܗܵܐ ܒܓ݂ܵܘ ܐܝܼܠܵܢܹ̈ܐ ܕܦܲܪܕܲܝܣܵܐ.

Et cum audissent vocem Domini Dei deambulantis in paradiso ad auram post meridiem, abscondit se Adam et uxor eius a facie Domini Dei in medio ligni paradisi.

Եւ լուան զձայն զգնալոյ Տեառն Աստուծոյ ի դրախտի անդ ընդ երեկս, եւ թաքեան Ադամ եւ կինն իւր յերեսաց Տեառն Աստուծոյ ի մէջ ծառոց դրախտին:

და ესმათ ჴმაჲ უფლისა ღმრთისა, მავალისაჲ სამოთხეს შინა, მიმწუხრი და დაიმალნეს ადამ-ცა და ცოლი მისი პირისაგან უფლისა ღმრთისა საშუალ ხესა სამოთხისასა. 8

8 And they heard the voice of the LORD God walking in the garden in the cool of the day: and Adam and his wife hid themselves from the presence of the LORD God amongst the trees of the garden.

ט. וַיִּקְרָא יְהֹוָה אֱלֹהִים אֶל הָאָדָם וַיֹּאמֶר לוֹ אַיֶּכָּה:

καὶ ἐκάλεσεν κύριος ὁ θεὸς τὸν Αδαμ καὶ εἶπεν αὐτῷ Αδαμ ποῦ εἶ

9 ܘܲܩܪܵܐ ܡܵܪܝܵܐ ܐܲܠܵܗܵܐ ܠܐܵܕܲܡ: ܘܐܸܡܲܪ݂ ܠܹܗ: ܐܲܝܟܵܐ ܐܲܢ̄ܬܿ ܐܵܕܲܡ.

Vocavitque Dominus Deus Adam et dixit ei: “Ubi es?”.

Եւ կոչեաց Տէր Աստուած զԱդամ, եւ ասէ ցնա. Ո՞ւր ես:

და უწოდა უფალმან ღმერთმან ადამს და ჰრქუა მას: ადამ: სადა ხარ? 9

9 And the LORD God called unto Adam, and said unto him, Where art thou?

י. וַיֹּאמֶר אֶת קֹלְךָ שָׁמַעְתִּי בַּגָּן וָאִירָא כִּי עֵירֹם אָנֹכִי וָאֵחָבֵא:

καὶ εἶπεν αὐτῷ τὴν φωνήν σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην ὅτι γυμνός εἰμι καὶ ἐκρύβην

10 ܘܐܸܡܲܪ݂: ܩܵܠܵܟ݂ ܫܸܡܥܹܬܼ ܒܦܲܪܕܲܝܣܵܐ: ܘܲܚܙܹܝܬܼ ܕܥܲܪܛܸܠܵܝ ܐ̄ܢܵܐ: ܘܐܸܬܿܛܫܝܼܬܼ.

Qui ait: “Vocem tuam audivi in paradiso et timui eo quod nudus essem et abscondi me”.

Եւ ասէ. Լուայ զձայն քո ի դրախտի աստ եւ երկեայ, քանզի մերկ էի, եւ թաքեայ:

და მან თქუა: ჴმისა შენისა მესმა, მავალისა შორის სამოთხესა, რამეთუ შიშუელ ვარ და დავიმალე. 10

10 And he said, I heard thy voice in the garden, and I was afraid, because I was naked; and I hid myself.

יא. וַיֹּאמֶר מִי הִגִּיד לְךָ כִּי עֵירֹם אָתָּה הֲמִן הָעֵץ אֲשֶׁר צִוִּיתִיךָ לְבִלְתִּי אֲכָל מִמֶּנּוּ אָכָלְתָּ:

καὶ εἶπεν αὐτῷ τίς ἀνήγγειλέν σοι ὅτι γυμνὸς εἶ μὴ ἀπὸ τοῦ ξύλου οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν ἀπ᾽ αὐτοῦ ἔφαγες

11 ܘܐܸܡܲܪ݂ ܠܹܗ ܡܵܪܝܵܐ: ܡܲܢܘܼ ܚܵܘܝܵܟ݂ ܕܥܲܪܛܸܠܵܝ ܐܲܢ̄ܬܿ: ܗܵܐ ܡ̣ܢ ܐܝܼܠܵܢܵܐ ܕܲܦܩܲܕ݂ܬܵܟ݂ ܕܠܵܐ ܬܹܐܟ݂ܘܿܠ ܡܸܢܹܗ ܐܸܟܲܠܬܿ.

Cui dixit: “Quis enim indicavit tibi quod nudus esses, nisi quod ex ligno, de quo tibi praeceperam, ne comederes, comedisti?”.

Եւ ասէ ցնա. Ո՞ պատմեաց քեզ թէ մերկ ես. բայց եթէ ի ծառոյն յորմէ պատուիրեցի քեզ անտի եւեթ չուտել, կերա՞ր արդեւք ի նմանէ:

და ჰრქუა მას უფალმან ღმერთმან: ვინ გითხრა შენ, რამეთუ შიშუელ ხარ? უკუეთუ არა ხისაგან, რომლისა გამცენ შენ მისგან ხოლო არა ჭამაჲ, მისგან სჭამე-ა ? 11

11 And he said, Who told thee that thou wast naked? Hast thou eaten of the tree, whereof I commanded thee that thou shouldest not eat?

יב. וַיֹּאמֶר הָאָדָם הָאִשָּׁה אֲשֶׁר נָתַתָּה עִמָּדִי הִוא נָתְנָה לִּי מִן הָעֵץ וָאֹכֵל:

καὶ εἶπεν ὁ Αδαμ ἡ γυνή ἣν ἔδωκας μετ᾽ ἐμοῦ αὕτη μοι ἔδωκεν ἀπὸ τοῦ ξύλου καὶ ἔφαγον

12 ܘܐܸܡܲܪ݂ ܐܵܕܲܡ: ܐܲܢ̄ܬܿܬܼܵܐ ܕܝܲܗ̄ܒ݂ܬܿ ܥܲܡܝ: ܗܝܼ ܝܸܗ̄ܒܲܬܼ ܠܝܼ ܡ̣ܢ ܐܝܼܠܵܢܵܐ: ܘܐܸܟ݂ܠܹܬܼ.

Dixitque Adam: “Mulier, quam dedisti sociam mihi, ipsa dedit mihi de ligno, et comedi”.

Եւ ասէ Ադամ. Կինս զոր ետուր ընդ իս` սա ետ ինձ ի ծառոյ անտի եւ կերայ:

და თქუა ადამ: დედაკაცი, რომელი მომეც ჩემ თანა, მან მომცა მე ხისაგან და ვჭამე. 12

12 And the man said, The woman whom thou gavest to be with me, she gave me of the tree, and I did eat.

יג. וַיֹּאמֶר יְהֹוָה אֱלֹהִים לָאִשָּׁה מַה זֹּאת עָשִׂית וַתֹּאמֶר הָאִשָּׁה הַנָּחָשׁ הִשִּׁיאַנִי וָאֹכֵל:

καὶ εἶπεν κύριος ὁ θεὸς τῇ γυναικί τί τοῦτο ἐποίησας καὶ εἶπεν ἡ γυνή ὁ ὄφις ἠπάτησέν με καὶ ἔφαγον

13 ܘܐܸܡܲܪ݂ ܡܵܪܝܵܐ ܐܲܠܵܗܵܐ ܠܐܲܢ̄ܬܿܬܼܵܐ: ܡܵܢܵܘ ܗܵܢܵܐ ܕܲܥܒܲܕ݂ܬܿܝ: ܘܐܸܡܪܲܬܼ ܐܲܢ̄ܬܿܬܼܵܐ: ܚܸܘܝܵܐ ܐܲܛܥܝܲܢܝ ܘܐܸܟ݂ܠܹܬܼ.

Et dixit Dominus Deus ad mulierem: “Quid hoc fecisti?”. Quae respondit: “Serpens decepit me, et comedi”.

Եւ ասէ Տէր Աստուած ցկինն. Զի՞նչ գործեցեր զայդ: Եւ ասէ կինն. Օձն խաբեաց զիս, եւ կերայ:

და ჰრქუა უფალმან ღმერთმან დედაკაცსა: რაჲ ვსე ჰყავ? და თქუა დედაკაცმან: გუელმან მაცთუნა მე და ვჭამე. 13

13 And the LORD God said unto the woman, What is this that thou hast done? And the woman said, The serpent beguiled me, and I did eat.

יד. וַיֹּאמֶר יְהֹוָה אֱלֹהִים אֶל הַנָּחָשׁ כִּי עָשִׂיתָ זֹּאת אָרוּר אַתָּה מִכָּל הַבְּהֵמָה וּמִכֹּל חַיַּת הַשָּׂדֶה עַל גְּחֹנְךָ תֵלֵךְ וְעָפָר תֹּאכַל כָּל יְמֵי חַיֶּיךָ:

καὶ εἶπεν κύριος ὁ θεὸς τῷ ὄφει ὅτι ἐποίησας τοῦτο ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων τῆς γῆς ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φάγῃ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου

14 ܘܐܸܡܲܪ݂ ܡܵܪܝܵܐ ܐܲܠܵܗܵܐ ܠܚܸܘܝܵܐ: ܥܲܠ ܕܲܥܒܲܕ݂ܬܿ ܗܵܕܹܐ: ܠܝܼܛ ܐܲܢ̄ܬܿ ܡ̣ܢ ܟܠܵܗ ܒܥܝܼܪܵܐ: ܘܡ̣ܢ ܟܠܵܗܿ ܚܲܝܘ̱ܬܼܵܐ ܕܕܲܒ݂ܪܵܐ: ܘܥܲܠ ܟܲܪܣܵܟ݂ ܬܗܲܠܸܟ: ܘܥܲܦܪܵܐ ܬܹܐܟ݂ܘܿܠ ܟܠ ܝܵܘܡܲܝ̈ ܚܲܝܲܝ̈ܟ.

Et ait Dominus Deus ad serpentem: “Quia fecisti hoc, maledictus es inter omnia pecora et omnes bestias agri! Super pectus tuum gradieris et pulverem comedes cunctis diebus vitae tuae.

Եւ ասէ Տէր Աստուած ցօձն. Փոխանակ զի արարեր դու զայն, անիծեալ լիջիր դու յամենայն անասնոց եւ յամենայն գազանաց երկրի. ի վերայ լանջաց եւ`` որովայնի քո գնասցես, եւ հող կերիցես զամենայն աւուրս կենաց քոց:

და ჰრქუა უფალმან გუელსა: რამეთუ ჰყავ ესე, წყეულ იყავ შენ ყოველთაგან პირუტყუთა და ყოველთაგან მჴეცთა ქუეყანისა ზედათა, მკერდსა ზედა და მუცელსა ხჳდოდი და მიწასა სჭამდე ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა. 14

14 And the LORD God said unto the serpent, Because thou hast done this, thou art cursed above all cattle, and above every beast of the field; upon thy belly shalt thou go, and dust shalt thou eat all the days of thy life:

טו. וְאֵיבָה אָשִׁית בֵּינְךָ וּבֵין הָאִשָּׁה וּבֵין זַרְעֲךָ וּבֵין זַרְעָהּ הוּא יְשׁוּפְךָ רֹאשׁ וְאַתָּה תְּשׁוּפֶנּוּ עָקֵב:

καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σου καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν

15 ܘܲܒ݂ܥܸܠܕܿܒ݂ܵܒ݂ܘܼܬܼܵܐ ܐܹܣܝܼܡ ܒܲܝܢܲܝܟ ܠܐܲܢ̄ܬܿܬܼܵܐ: ܘܒܹܝܬܼ ܙܲܪܥܵܟ݂ ܠܙܲܪܥܵܗ: ܗܘܼ ܢܕ݂ܘܼܫ ܪܹܫܵܟ: ܘܐܲܢ̄ܬܿ ܬܸܡܚܹܝܘܗܝ ܒܥܸܩܒܹܗ.

Inimicitias ponam inter te et mulierem et semen tuum et semen illius; ipsum conteret caput tuum, et tu conteres calcaneum eius”.

Եւ եդից թշնամութիւն ի մէջ քո եւ ի մէջ կնոջդ, եւ ի մէջ զաւակի քո եւ ի մէջ զաւակի դորա. նա սպասեսցէ քում գլխոյ. եւ դու սպասեսցես նորա գարշապարի:

და მტერობაჲ დავდვა შორის შენსა და შორის დედაკაცისა. და შორის თესლისა შენისა და შორის თესლისა მისისა იგი შენსა უმზირდეს თავსა და შენ უმზირდე მისსა ბრჭალსა. 15

15 And I will put enmity between thee and the woman, and between thy seed and her seed; it shall bruise thy head, and thou shalt bruise his heel.

טז. אֶל הָאִשָּׁה אָמַר הַרְבָּה אַרְבֶּה עִצְּבוֹנֵךְ וְהֵרֹנֵךְ בְּעֶצֶב תֵּלְדִי בָנִים וְאֶל אִישֵׁךְ תְּשׁוּקָתֵךְ וְהוּא יִמְשָׁל בָּךְ:

καὶ τῇ γυναικὶ εἶπεν πληθύνων πληθυνῶ τὰς λύπας σου καὶ τὸν στεναγμόν σου ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα καὶ πρὸς τὸν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου καὶ αὐτός σου κυριεύσει

16 ܘܠܲܐܢ̄ܬܿܬܼܵܐ ܐܸܡܲܪ: ܡܲܣܓܵܝܼܘܼ ܐܲܣܓܹܿܐ ܟܹܐܒܲܝ̈ܟܿܝ ܘܒܲܛܢܲܝ̈ܟܿܝ: ܘܲܒ݂ܟܹܐܒܹ̈ܐ ܬܹܐܠܕܿܝܼܢ ܒܢܲܝܵ̈ܐ: ܘܥܲܠ ܒܲܥܠܹܟ݂ܝ ܬܸܬܼܦܢܝܼܢ: ܘܗܘܼ ܢܸܫܬܲܠܲܛ ܒܹܟ݂ܝ.

Mulieri dixit: “Multiplicabo aerumnas tuas et conceptus tuos: in dolore paries filios, et ad virum tuum erit appetitus tuus, ipse autem dominabitur tui”.

Եւ ցկինն ասէ. Բազմացուցանելով բազմացուցից զտրտմութիւնս քո եւ զհեծութիւնս քո. տրտմութեամբ ծնցես որդիս, եւ առ այր քո դարձ քո, եւ նա տիրեսցէ քեզ:

და დედაკაცსა მას ჰრქუა: განმრავლებით განვამრავლნე მწუხარებანი შენნი და სულთქუმანი შენნი, მწუხარებით ჰშვნე შვილნი. და ქმრისა შენისა მიმართ იყოს მიქცევაჲ შენი. და იგი გეუფლებოდეს შენ. 16

16 Unto the woman he said, I will greatly multiply thy sorrow and thy conception; in sorrow thou shalt bring forth children; and thy desire shall be to thy husband, and he shall rule over thee.

יז. וּלְאָדָם אָמַר כִּי שָׁמַעְתָּ לְקוֹל אִשְׁתֶּךָ וַתֹּאכַל מִן הָעֵץ אֲשֶׁר צִוִּיתִיךָ לֵאמֹר לֹא תֹאכַל מִמֶּנּוּ אֲרוּרָה הָאֲדָמָה בַּעֲבוּרֶךָ בְּעִצָּבוֹן תֹּאכֲלֶנָּה כֹּל יְמֵי חַיֶּיךָ:

τῷ δὲ Αδαμ εἶπεν ὅτι ἤκουσας τῆς φωνῆς τῆς γυναικός σου καὶ ἔφαγες ἀπὸ τοῦ ξύλου οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν ἀπ᾽ αὐτοῦ ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου ἐν λύπαις φάγῃ αὐτὴν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου

17 ܘܠܐܵܕ݂ܵܡ ܐܸܡܲܪ: ܥܲܠ ܕܲܫܡܲܥܬܿ ܒܩܵܠܵܐ ܕܐܲܢ̄ܬܿܬܼܵܟ: ܘܐܸܟܲܠܬܿ ܡ̣ܢ ܐܝܼܠܵܢܵܐ ܕܲܦܩܲܕܿܬܵܟ݂ ܘܐܸܡܪܹܬܼ ܠܵܟ: ܕܠܵܐ ܬܹܐܟ݂ܘܿܠ ܡܸܢܹܗ: ܠܝܼܛܵܐ ܐܲܪܥܵܐ ܡܸܛܠܵܬܼܵܟ. ܒܟܹܐܒܹ̈ܐ ܬܹܟ݂ܠܝܼܗ ܟܠ ܝܵܘ̈ܡܲܝ ܚܲܝܲܝ̈ܟ.

Adae vero dixit: “Quia audisti vocem uxoris tuae et comedisti de ligno, ex quo praeceperam tibi, ne comederes, maledicta humus propter te! In laboribus comedes ex ea cunctis diebus vitae tuae.

Եւ ցԱդամ ասէ. Փոխանակ զի լուար ձայնի կնոջդ քո, եւ կերար ի ծառոյ անտի յորմէ պատուիրեցի քեզ անտի միայն չուտել, եւ կերար ի նմանէ, `` անիծեալ լիցի երկիր ի գործս քո. տրտմութեամբ կերիցես զնա զամենայն աւուրս կենաց քոց:

ხოლო ადამს ჰრქუა: რამეთუ ისმინე ჴმაჲ ცოლისა შენისაჲ და სჭამე ხისაგან, რომლისა გამცენ შენ მისი ხოლო არაჭამაჲ, მისგან სჭამე, წყეულ იყავნ ქუეყანა საქმეთა შინა შენთა, მწუხარებით სჭამდე მას ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა. 17

17 And unto Adam he said, Because thou hast hearkened unto the voice of thy wife, and hast eaten of the tree, of which I commanded thee, saying, Thou shalt not eat of it: cursed is the ground for thy sake; in sorrow shalt thou eat of it all the days of thy life;

יח. וְקוֹץ וְדַרְדַּר תַּצְמִיחַ לָךְ וְאָכַלְתָּ אֶת עֵשֶׂב הַשָּׂדֶה:

ἀκάνθας καὶ τριβόλους ἀνατελεῖ σοι καὶ φάγῃ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ

18 ܘܟ݂ܘܼܒܹ̈ܐ ܘܕܲܪܕܿܪܹ̈ܐ ܬܵܘܥܹܐ ܠܵܟ: ܘܬܹܐܟ݂ܘܿܠ ܥܸܣܒܵܐ ܕܚܲܩܠܵܐ.

Spinas et tribulos germinabit tibi, et comedes herbas terrae;

Փուշ եւ տատասկ բուսուսցէ քեզ, եւ կերիցես զբանջար վայրի:

ეკალსა და კუროჲსთავსა აღმოგიცენებდეს შენ და სჭამდე თივასა ველისასა, 18

18 Thorns also and thistles shall it bring forth to thee; and thou shalt eat the herb of the field;

יט. בְּזֵעַת אַפֶּיךָ תֹּאכַל לֶחֶם עַד שׁוּבְךָ אֶל הָאֲדָמָה כִּי מִמֶּנָּה לֻקָּחְתָּ כִּי עָפָר אַתָּה וְאֶל עָפָר תָּשׁוּב:

ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φάγῃ τὸν ἄρτον σου ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν ἐξ ἧς ἐλήμφθης ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ

19 ܘܲܒ݂ܕ݂ܘܼܥܬܼܵܐ ܕܐܲܦܲܝ̈ܟ ܬܹܐܟ݂ܘܿܠ ܠܲܚܡܵܐ: ܥܕܲܡܵܐ ܕܬܸܗܦܘܿܟ݂ ܠܐܲܪܥܵܐ ܕܡܸܢܵܗ ܐܸܬܼܢܣܸܒ݂ܬܿ. ܡܸܛܠ ܕܥܲܦܪܵܐ ܐܲܢ̄ܬܿ: ܘܲܠܥܲܦܪܵܐ ܬܸܗܦܘܿܟ.

in sudore vultus tui vesceris pane, donec revertaris ad humum, de qua sumptus es, quia pulvis es et in pulverem reverteris”.

Քրտամբք երեսաց քոց կերիցես զհաց քո, մինչեւ դարձցիս յերկիր ուստի առար. զի հող էիր եւ ի հող դարձցիս:

ოფლითა პირისა შენისათა სჭამდე პურსა შენსა ვიდრე მიქცევადმდე შენდა მიწად, რომლისაგან მოღებულ იქმენ, რამეთუ მიწაჲ ხარ და მიწად-ცა მიიქცე. 19

19 In the sweat of thy face shalt thou eat bread, till thou return unto the ground; for out of it wast thou taken: for dust thou art, and unto dust shalt thou return.

כ. וַיִּקְרָא הָאָדָם שֵׁם אִשְׁתּוֹ חַוָּה כִּי הִוא הָיְתָה אֵם כָּל חָי:

καὶ ἐκάλεσεν Αδαμ τὸ ὄνομα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ Ζωή ὅτι αὕτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων

20 ܘܲܩܪܵܐ ܐܵܕ݂ܵܡ ܫܡܵܐ ܕܐܲܢ̄ܬܿܬܹܗ ܚܵܘܵܐ: ܡܸܛܠ ܕܗܝܼ ܗܘܵܬܼ ܐܸܡܵܐ ܕܟ݂ܠ ܕܚܲܝ.

Et vocavit Adam nomen uxoris suae Eva, eo quod mater esset cunctorum viventium.

Եւ կոչեաց Ադամ զանուն կնոջ իւրոյ Կեանս. զի նա է մայր ամենայն կենդանեաց:

და უწოდა ადამ სახელი ცოლსა თჳსსა: ცხორებაჲ. რამეთუ იგი არს დედა ყოველთა მაცხორებელთა. 20

20 And Adam called his wife's name Eve; because she was the mother of all living.

כא. וַיַּעַשׂ יְהֹוָה אֱלֹהִים לְאָדָם וּלְאִשְׁתּוֹ כָּתְנוֹת עוֹר וַיַּלְבִּשֵׁם:

καὶ ἐποίησεν κύριος ὁ θεὸς τῷ Αδαμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς

21 ܘܲܥܒܲܕ݂ ܡܵܪܝܵܐ ܐܲܠܵܗܵܐ ܠܐܵܕ݂ܵܡ ܘܠܲܐܢ̄ܬܿܬܹܗ ܟܘܼܬܿܝܼܢ̈ܝܵܬܼܵܐ ܕܡܸܫܟܵܐ ܘܐܲܠܒܸܫ ܐܸܢܘܿܢ.

Fecit quoque Dominus Deus Adae et uxori eius tunicas pelliceas et induit eos.

Եւ արար Տէր Աստուած Ադամայ եւ կնոջ նորա հանդերձս մաշկեղէնս, եւ զգեցոյց զնոսա:

და უქმნა უფალმან ღმერთმან ადამს და ცოლსა მისსა სამოსელნი ტყავისანი და შეჰმოსნა მათ. 21

21 Unto Adam also and to his wife did the LORD God make coats of skins, and clothed them.

כב. וַיֹּאמֶר יְהֹוָה אֱלֹהִים הֵן הָאָדָם הָיָה כְּאַחַד מִמֶּנּוּ לָדַעַת טוֹב וָרָע וְעַתָּה פֶּן יִשְׁלַח יָדוֹ וְלָקַח גַּם מֵעֵץ הַחַיִּים וְאָכַל וָחַי לְעֹלָם:

καὶ εἶπεν ὁ θεός ἰδοὺ Αδαμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν καὶ νῦν μήποτε ἐκτείνῃ τὴν χεῖρα καὶ λάβῃ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ φάγῃ καὶ ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα

22 ܘܐܸܡܲܪ݂ ܡܵܪܝܵܐ ܐܲܠܵܗܵܐ: ܗܵܐ ܐܵܕ݂ܵܡ ܗܘܵܐ ܐܲܝܟ ܚܲܕ݂ ܡܸܢܲܢ: ܠܡܸܕܲܥ ܛܵܒ݂ܬܵܐ ܘܒ݂ܝܼܫܬܵܐ: ܗܵܫܵܐ ܕܲܠܡܵܐ ܢܵܘܫܸܛ ܐܝܼܕܹܗ ܘܢܸܣܲܒ݂ ܐܵܦ ܡ̣ܢ ܐܝܼܠܵܢܵܐ ܕܚܲܝܹ̈ܐ ܘܢܹܐܟ݂ܘܿܠ ܘܢܸܚܹܐ ܠܥܵܠܲܡ.

Et ait Dominus Deus: “Ecce homo factus est quasi unus ex nobis, ut sciat bonum et malum; nunc ergo, ne mittat manum suam et sumat etiam de ligno vitae et comedat et vivat in aeternum!”.

Եւ ասէ Տէր Աստուած. Ահա Ադամ եղեւ իբրեւ զմի ի մէնջ` գիտել զբարի եւ զչար. եւ արդ գուցէ ձգիցէ զձեռն եւ առնուցու ի ծառոյն կենաց, ուտիցէ եւ կեցցէ յաւիտեան:

და თქუა უფალმან ღმერთმან: აჰა, ადამ იქმნა, ვითარცა ერთი ჩუენგანი, მეცნიერ კეთილისა და ბოროტისა. და აწ ნუ-სა-და მიყოს ჴელი თჳსი და მოიღოს ხისაგან ცხორებისა, და ჭამოს და ცხონდეს უკუნისამდე. 22

22 And the LORD God said, Behold, the man is become as one of us, to know good and evil: and now, lest he put forth his hand, and take also of the tree of life, and eat, and live for ever:

כג. וַיְשַׁלְּחֵהוּ יְהֹוָה אֱלֹהִים מִגַּן עֵדֶן לַעֲבֹד אֶת הָאֲדָמָה אֲשֶׁר לֻקַּח מִשָּׁם:

καὶ ἐξαπέστειλεν αὐτὸν κύριος ὁ θεὸς ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τὴν γῆν ἐξ ἧς ἐλήμφθη

23 ܘܫܲܕܿܪܹܗ ܡܵܪܝܵܐ ܐܲܠܵܗܵܐ ܡ̣ܢ ܦܲܪܕܲܝܣܵܐ ܕܲܥܕܸܢ: ܠܡܸܦܠܲܚ ܐܲܪܥܵܐ ܕܐܸܬܼܢܣܸܒ݂ ܡ̣ܢ ܬܲܡܵܢ.

Emisit eum Dominus Deus de paradiso Eden, ut operaretur humum, de qua sumptus est.

Եւ եհան արձակեաց զնա Տէր Աստուած ի դրախտէ անտի փափկութեան` գործել զերկիր ուստի առաւ:

და განავლინა იგი უფალმან ღმერთმან სამოთხისაგან საშუებელისა საქმედ ქუეყანისა, რომლისაგან მოღებულ იქმნა. 23

23 Therefore the LORD God sent him forth from the garden of Eden, to till the ground from whence he was taken.

כד. וַיְגָרֶשׁ אֶת הָאָדָם וַיַּשְׁכֵּן מִקֶּדֶם לְגַן עֵדֶן אֶת הַכְּרֻבִים וְאֵת לַהַט הַחֶרֶב הַמִּתְהַפֶּכֶת לִשְׁמֹר אֶת דֶּרֶךְ עֵץ הַחַיִּים:

καὶ ἐξέβαλεν τὸν Αδαμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξεν τὰ χερουβιμ καὶ τὴν φλογίνην ῥομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς

24 ܘܐܲܦܩܹܗ ܡܵܪܝܵܐ ܐܲܠܵܗܵܐ: ܘܐܲܟ݂ܪܸܟ ܡ̣ܢ ܡܲܕ݂ܢܵܚܲܝ̈ ܦܲܪܕܲܝܣܵܐ ܟܪܘܼܒ݂ܵܐ: ܘܲܫܢܵܢܵܐ ܕܚܲܪܒܵܐ: ܕܡܸܬܼܗܲܦܟ݂ܵܐ ܠܡܸܛܲܪ ܐܘܼܪܚܵܐ ܕܐܝܼܠܵܢܵܐ ܕܚܲܝܹ̈ܐ .

Eiecitque hominem et collocavit ad orientem paradisi Eden cherubim et flammeum gladium atque versatilem ad custodiendam viam ligni vitae.

Եւ եհան զԱդամ, եւ բնակեցոյց յանդիման դրախտին փափկութեան. եւ հրամայեաց քերոբէից եւ բոցեղէն սրոյ`` շուրջանակաւ պահել զճանապարհս ծառոյն կենաց:

და განჴადა ადამ და დაამკჳდრა იგი წინაშე საშუებელსა სამოთხისასა ღა დააწესა ქერობინი და მოტყინარე მახჳლი იქცევისი დაცვად გზასა ხისა ცხორებისასა. 24

24 So he drove out the man; and he placed at the east of the garden of Eden Cherubims, and a flaming sword which turned every way, to keep the way of the tree of life.

Permanent link

http://www2.hf.uio.no/common/apps/permlink/permlink.php?app=polyglotta&context=ctext&uid=e583756e-8d60-11e4-856a-001cc4ddf0f4

Choose languages

Choose images, etc.

Choose languages

Choose display