En þetta er nú at segja ungum skáldum þeim er girnask at nema mál skáldskapar ok heyja sér orðfjǫlða með fornum heitum eða girnask þeir at kunna skilja þat er hulit er kveðit: þá skili hann þessa bók til fróðleiks ok skemtunar.
En ekki er at gleyma eða ósanna svá þessar sǫgur at taka ór skáldskapinum fornar kenningar þær er hǫfuðskáld hafa sér líka látit.
En eigi skulu kristnir menn trúa á heiðin goð ok eigi á sannyndi þessar sagnar annan veg en svá sem hér finnsk í upphafi bókar er sagt er frá atburðum þeim er mannfólkit viltisk frá réttri trú,
ok þá næst frá Tyrkjum, hvernig Asiamenn þeir er Æsir eru kallaðir fǫlsuðu frásagnir þær frá þeim tíðindum er gerðusk í Troju til þess at landfólkit skyldi trúa þá guð vera.
Priamus konungr í Troju var hǫfðingi mikill yfir ǫllum her Tyrkja ok hans synir váru tignastir af ǫllum her hans.
Sá salr hinn ágæti er Æsir kǫlluðu Brimis sal eða bjórsal, þat var hǫll Priamus konungs.
En þat er þeir gera langa frásǫgn of ragnrøkr, þat er Trojumanna (6,1) orrosta.
Þat er frá sagt at Ǫkuþórr engdi oxahǫfði ok dró at borði Miðgarðsorm, en ormrinn helt svá lífinu at hann søktisk í hafit.
Eptir þeim dœmum er þetta sagt er Ektor drap Volukrontem ágætan kappa at ásjánda inum mikla Akille ok teygði hann svá at sér með hǫfði hins drepna þess er þeir jǫfnuðu til oxans þess er Ǫkuþórr hafði hǫfuðit af.
En er Akilleus var dreginn í þetta ófœri með sínu kappi þá var honum sú ein lífshjálpin at flýja undan banvænligu hǫggvi Hektoris ok þó sárr.
Svá er ok sagt at Ektor sótti svá ákafliga orrostuna ok svá miklir váru ofrhugir hans er hann sá Akilleus at engi hlutr var svá sterkr at standask mætti fyrir honum, ok er hann misti Akilleus ok hann var flýiðr þá sefaði hann svá reiði sína at hann drap þann kappa er Roddrus hét.
Svá sǫgðu Æsir at þá er Ǫkuþórr misti ormsins þá drap hann Ymi jǫtunn, en við ragnarøkr kom Miðgarðsormr váveifliga at Þór ok blés á hann eitri ok hjó hann til bana, en eigi nentu Æsir at segja svá at Ǫkuþórr hefði þí látizk at einn stigi yfir hann dauðan þótt svá hefði verit, en meir hrǫpuðu þeir frásǫgninni en satt var en þeir sǫgðu at Miðgarðsormr fengi þar bana.
En þat fœrðu þeir til, þótt Akilleus bar banaorð af Ektori þá lá hann dauðr á sama velli af þeim sǫkum.
Þat gerðu þeir Elenus ok Alexander.
Þann Elenus kalla Æsir Ála.
Þat segja þeir at hann hefndi bróður síns ok hann lifði þá er ǫll goðin váru dauð ok sloknaðr var eldrinn sá er brendr var Ásgarðr ok allar eignir goðanna.
En Pirrus, honum jǫfnuðu þeir til Fenrisúlfs, hann drap Óðin, en Pirrus mátti vargr heita at þeira trú þvíat eigi þyrmði hann griðastǫðunum er hann drap konunginn í hofinu fyrir stalla Þórs.
Þat kalla þeir Surtaloga er Troja brann.
En Móði ok Magni synir Ǫkuþórs kvámu at krefja landa Ála eða Viðar.
Hann er Eneas, hann kom braut af Troju ok vann síðan stór verk.
Svá er ok sagt at synir Ektoris kómu til Frigialands ok settusk sjálfir í þat ríki, en ráku í braut Elenum.
(97,1) “But now one thing must be said to young skalds, to such as yearn to attain to the craft of poesy and to increase their store of figures with traditional metaphors; or to those who crave to acquire the faculty of discerning what is said in hidden phrase: let such an one, then, interpret this book to his instruction and pleasure.
Yet one is not so to forget or discredit these traditions as to remove from poesy those ancient metaphors with which it has pleased Chief Skalds to be content;
nor, on the other hand, ought Christian men to believe in heathen gods, nor in the truth of these tales otherwise than precisely as one may find here in the beginning of the book.
Og la dette være sagt de unge skalder som ønsker å lære skaldskapsspråker og samle seg en skatt av gamle ord og navn og vil prøve å tyde det som er dunkelt kvedet: de bør lære seg denne boken og høste kunnskap og underholdning av den
så de ikke glemmer disse sagnene eller kaller dem løgn og på den måten tar fra skaldskapen de gamle kjenningene som hovedskaldene har funnet der rett å bruke.
Men kristne mennesker må ikke tro på hedenske guder, og heller ikke på sannheten i disse sagnene anderledes enn slik en finner sagt her først i boken, der det er fortalt om hvordan menneskene for vill fra den rette tro.
