Hér er í fyrsta vísuorði svá kveðit: ‘síks’ ok ‘glóðar’, ‘verr sœkir’.
Sík er vatn, glóð er eldr, en eldr ok vatn hatar hvárt ǫðru.
‘Verr sœkir’: þat er ólikt at verja ok sœkja.
[Ann]at vísuorð er svá: ‘slétt skarð hafi jarða‹r›’.
Slétt, þat er jafnt, skarð, þa‹t› er óslett, ok svá: ‘hafi jarðar’.
Sær er haf, land er jǫrð.
En þá er í eitt fall mælt at sá ferr af hafi til jarðar.
þriðja vísuorð er svá: ‘hlífgranda’.
Þat er ljóst refhvǫrfmælt, ok svá: ‘rekr hendir’.
Sá flytr braut er rek‹r›, en sá stǫðvar er hendir.
‹Svá er it fjórða:› ‘heit kǫld’, þat er ljós orð, ok svá: ‘loga ǫldu’.
Logi er eldr, alda er sjár.
Fimta orð er svá: ‘fljótt válkat’.
þjótt er þat er skjótt er, válkat þat er seint er, ok svá: ‘skilr fylkir’.
Sá er skilr dreifir, en sá er fylkir samnar.
Sétta orð er svá: ‘friðlæ’.
Friðr er sætt, læ, þat er vél, ok enn: ‘rǫðull sævar’.
Rǫðull er sól ok gengr hon fyrir eld í ǫllum kenni‹n› gum.
Sær er enn sem fyrr í móti eldi.
Sjaunda orð er svá: ‘ránsið’.
Rán, þat er ósiðr, ok svá: ‘ræsir stǫðvar’.
Sá flytr er ræsir, en sá heldr aptr er stǫðvar.
Átta orð er svá: ‘reiðr glaðr’.
Þat er ljóst mælt, ok svá: ‘frǫmum meiðum’.
Þat er ójafn‹t› at vinna manni frama eða meizlur.
Hér eru sýnd í þessi vísu sextán orðtǫk sundrgreinilig, ok eru flest ofljós til rétts máls at fœra, ok skal þá svá upp taka:
síks glóð, þat er gull; sœkir gulls, þat er maðr; hann verr skarð jarðar hafi slétt, þat eru Firðir, svá heitir fylki í Nóregi; hlífgrandi, þat er vápn; hendir loga ǫldu er maðr, er rekr kǫld heit sverðinu, þat er at hegna ósiðu; þjótt válkat má þat kalla er skjótt ráðit er, þat skilr hann af ófriðinum; konungr heitir fylkir; ránsið ræsir stǫðvar sævar rǫðuls frǫmum meiðum.
Þetta heita in mestu refhvǫrf.
