Hélir hlýr at stáli, hafit fellr, en svífr þelli (ferð dvǫl firrisk) harða fram mót lagar glammi; vindr réttr váðir bendir, vefr rekr á haf snekkjur, (14,1) veðr þyrr; vísa iðjur (varar fýsir skip) lýsa.
Hér er eitt refhvarf í hverju vísuorði ok flest ofljós. Þessi eru ǫnnur in minni:
21. Lung frá ek lýða þengils (lá reis of skut) geisa, en svǫrð of her herða; hljóp stóð und gram Róða. Þjóð fær þungra skeiða þrǫng rúm skipat lǫngum; stál lætr styrjar deilir stinn kløkk í mar søkkva.
Hér er refhvǫr‹f› í ǫðru hverju vísuorði. Þessi eru in þriðju:
22. Himinglæva strýkr hávar (hrǫnn skilja sog) þiljur; lǫgstíga vill lœgir ljótr fagrdrasil brjóta; lýsheims náir ljóma (líðr ár) of gram blíðum (uðr rekkir kjǫl kløkkvan kǫld) eisa; far geisar.
Hér eru refhvǫrf í hvárum helmingi.
Þessi eru in minztu refhvǫrf.
Enn er sá háttr er vér kǫllum refhvarfa bróður:
23. Firrisk hǫnd með harra hlumr; líðr vetr af sumri, en flaust við lǫg Lista lǫng taka hvíld at gǫngu. Ǫl mœðir lið lýða (létt skipask hǫll) it rétta, en skál at gjǫf góla gulls svífr (tóm) in fulla.
Hér er í ǫðru ok fjórða þau orð er gagnstaðlig eru sem refhvǫrf, enda standa eigi saman ok er ein samstafa millum þeira ok lúkask bæði eigi ‹í› eina tíð.
Þessir hættir er nú eru ritaðir eru dróttkvæðir at hendingum ok orðalengð:
hér eru sex samstǫfur í hverju vísuorði ok aðalhendingar í ǫðru ok inu fjórða en skothendur í fyrsta ok þriðja.
(15,1) Hvernig skal skipta dróttkvæðum hætti með hendi‹n› gum eða orðalengð? Svá sem hér er:
24. Hreintjǫrnum gleðr horna (horn ná lítt at þorna, mjǫðr hegnir bǫl bragna) bragningr skipa sagnir; fólkhǫmlu gefr framla framlyndr viðum gamlar, hinn er heldr fyrir skot skjǫldum, skjǫldungr hunangs ǫldur.
Hér er þat málsorð fyrst í ǫðru ok inu fjórða vísuorði er síðarst er í inu fyrsta ok þriðja.
Þetta er tilsagt:
25. Rǫst gefr ǫðlingr jastar — ǫl virði ek svá — fyrðum. Þǫgn fellir brim bragna — bjórr forn er þat — horna. Máls kann mildingr heilsu — mjǫðr heitir svá — veita. Strúgs kemr í val veiga — vín kallak þat — galli.
Nú er orðskviðuháttr:
26. Fúss brýtr fylkir eisu fens — bregðr hǫnd á venju. Ránhegnir gefr Rínar rǫf — spyrr ætt at jǫfrum. Mjǫk trúir ræsir rekka raun — sér gjǫf til launa. Ráð á lofðungr lýða lengr — vex hverr af gengi.
27. Ískalda skar ek ǫldu eik (var súð in bleika reynd) til ræsi[s fundar] ríks. Emk kuðr at slíku. Brjótr þá hersirs heiti hátt (dugir sœmð at vátta) (16,1) auðs af jarla prýði ítrs. Vara siglt til lítils.
Þetta er álagsháttr.
Hér hefr upp annat ok hit fjórða vísuorð með
fullu orði ok einni samstǫfu, ok leiðir þat orð af hinu fyrra vísuorði,
en þær fimm samstǫfur er þá eru eptir eru sér um mál.
Þessi er hinn fyrsti háttr er ritaðr sé þeira er breytt er af dróttkvæð
um hætti með fullu háttaskipti, ok heðan frá skal nú rita þær
greinir er skipt er dróttkvæðum hætti ok breytt með hljóðum ok
hendingaskipti eða orðalengð, stundum við lagt en stundum af tekit.
Þetta er tvískelft:
28. Vandbaugs veitti sendir vígrakkr — en gjǫf þakkak skjaldbraks skylja mildum — skipreiðu mér — heiða; fann næst fylkir unna fǫl dýr at gjǫf stýri stálhreins; styrjar deilis stórlæti sá ek mæta.
Hér ‹er› í fyrsta ok þriðja vísuorði þat er háttum skiptir: hér standask hljóðfyllendr svá nær at ein samstafa er í milli þeira.
Þeir gera skjálfhendur stuðlar ok er hinn fyrri upphaf vísuorðs, en hendingar standask sem first.
En ef frumhending er í þeiri samstǫfu er næst er hinni fyrstu, þá bregzk eigi skjálfhenda.
Þessi er detthendr háttr:
29. Tvær man ek hilmi hýrum heimsvistir ótvistar, hlaut ek ásamt at sitja seimgildi fémildum; fúss gaf fylkir hnossir fleinstýri margdýrar, hollr var hersa stilli hoddspennir fjǫlmennum.
Hér skiptask hættir í ǫðru ok fjórða vísuorði, ok ræðr in fjórða samstǫfun háttunum.
Þetta er draugsháttr:
