Þoll bið ek hilmis hylli halda grœnna skjalda, (17,1) askr beið af því þroska þilju Hrungnis ilja; vígfoldar njót valdi vandar margra landa — nýtr vartu oss — til ítrar elli dólga fellir.
Hér er enn í fjórða ok í ǫðru vísuorði þat er háttum skiptir, ok ræðr hér hin þriðja samstafa.
Nú hefr upp annat kvæði:
31. Stáls dynblakka støkkvi stinngeðs samir minnask (álms bifsœki aukum Yggs feng) á lof þengils; odds bláferla jarli ǫrbrjót ne skal þrjóta (Hárs saltunnu hrannir hrœrum) óð at stœra.
Þetta heitir bragarbót.
Hér skiptir háttum í fyrsta ok þriðja vísuorði.
Hér standask sem first má stuðlar, en hendingar svá at ein samstafa er á milli.
Þat greinir háttuna.
Þenna hátt kalla menn riðhendur:
32. Él þreifsk skarpt of Skúla skýs snarvinda lindar, egg varð hvǫss í hǫggum hræs dynbrunnum runnin; sveimþreytir bjó sveita snjallr ilstafna hrafni; Páll varð und fet falla fram þrábarni arnar.
Hér skiptir háttum í ǫðru ok fjórða vísuorði: standa þar hendingar báðar samt nær enda ok lúkask á einu[m hljóðsta]f báðar, ok er betr at samhljóðandi sé eptir aðra.
Þessi háttr er kallat veggjat:
33. Lífs varð rán at raunum (réð sverð) skapat mjǫk ferðum, stǫng óð þrátt á þingi þjóðsterk, liðu fram merki; (18,1) hrauð of hilmis bróður hvǫss egg friðar ván seggjum, spjót náðu blá bíta, búandmenn hlutu þar renna.
Hér er háttaskipti í ǫðru ok fjórða vísuorði ok er þar ein samstǫfun sett í svá at tvær eru síðar ok aukit því lengð orðsins. Nú er flagðaháttr:
34. Flaust bjó fólka treystir fagrskjǫlduðustum ǫldum, leið skar bragnings bróðir bjartveggjuðustu reggi; hest rak hilmir rasta harðsveipaðastan reipum, sjár hlaut við þrǫm þjóta þunghúfuðustu lungi.
Hér skiptir háttum í ǫðru ok inu fjórða vísuorði: er hér aukit bæði samstǫfu ok fullnat orðtak sem framast, ok eptir þá samstǫfun eru þrjár samstǫfur ok er rétt dróttkvætt ef hon er ór tekin.
Þessi háttr er in forna skjálfhenda:
35. Reist at Vágsbrú vestan (varrsíma bar fjarri) heitfastr hávar rastir hjálm-Týr svǫlu stýri; støkr óx er bar blakka brims fyrir jǫrð it grimma herfjǫlð (húfar svǫlðu) hrannláð búandmanna.
Hér er skjálfhent með aðalhending í þriðja vísuorði í hvárum tveggja helmingi, en ‹at› ǫðru sem dróttkvætt.
Þenna hátt fann fyrst Veili.
Þá lá hann í útskeri nokkvoru, kominn af skipsbroti, ok hǫfðu þeir illt til klæða ok veðr kalt.
Þá orti hann kvæði er kallat er kviðan skjálfhenda eða drápan steflausa, ok kveðit eptir Sigurðar sǫgu.
Þetta er þríhent kallat:
36. Hristi hvatt þá er reistisk herfǫng mjǫk lǫng véstǫng, samði fólk en frǫmðusk fullsterk hringserk grams verk; (19,1) hǫnd lek — herjum reyndisk — hjǫrr kaldr — allvaldr mannbaldr; egg frá ek breiða bjoggju bragning fylking; stóð þing.
Þrennar aðalhendingar eru hér í ǫðru ok inu fjórða vísuorði, ok lúkask allar einnig, ok fylgir samstǫfun fyrir hverja.
Nú er hinn dýri háttr:
37. Vann (kann virðum banna vald) gjald (hǫfundr aldar) ferð verð fólka herði fest mest (sá er bil lestir); hátt þrátt hǫlða áttar — hrauð auð jǫfurr rauðum — (þat) gat þengill skatna þjóð (stóð af gram) bjóða.
Hér eru í fyrsta ok þriðja vísuorði tvær aðalhendingar samt í upphafi, en hin þriðja at hætti við enda.
38. Farar snarar fylkir byrjar, freka breka lemr á snekkjum, vaka taka vísa ‹rekkar, viðar› skriðar at þat biðja; svipa skipa sýjur heppnar sǫmum þrǫmum í byr rǫmum, Haka skaka hrannir blǫkkum hliðar, miðar und kjǫl niðri.
‹Hér eru þrjár hendingar í vísuorði ok skothend í fyrsta ok þriðja
vísuorði in þriðja hending ok fylgir samstafa hverri hendingu.›
Þessi háttr er kallat tiltekit:
39. Ok hjaldreifan hófu hoddstiklanda miklir (morðflýtir kná mœta málmskúrar dyn) hjálmar hjaldrs þá er hilmir foldar hugdýrum gaf stýri (ógnsvellir fær allan) jarldóm (gǫfugr sóma).
(20,1) Hér skiptir háttum it fimta vísuorð ok leiðir í því orði máltak af fyrra
vísuhelmingi ok dregsk þat vísuorð með hljóðfylling mjǫk eptir
skjálfhendu inni ný[ju].
