Mǫrg þjóð ferr til siklings sala, sœmð er þar til allra dvala, tiggi veitir seim‹a› svala, satt er bezt of hann at tala; bresta spyrjum bauga flata — bragna vinr kann gulli hata — (œðri veit ek at gjǫflund gata grundar vǫrðr) fyrir hringa skata.
Þessi runhenda er tekin af hrynhendum hætti.
91. Þiggja kná með gulli glǫð gotna ferð at ræsi mjǫð, drekka lætr hann sveit at sín silfri skenkt it fagra vín; greipum mœtir gullin skál, gumnum sendir Rínar bál — eigi hittir œðra mann — jarla beztr — en skjǫldung þann.
Þessi er hneptr af hinni fyrri runhendu.
Hér hefr upp hinn fimta runhendan bálk:
92. Getit var grams fara, gert hefi ek mærð snara, (37,1) þengil mun þess vara, þat nam ek lítt spara; finnrat frœknara fœði gunnstara, mann né mildara, merkir blóðsvara.
Þessi er ok full runhenda. Þessi er hin minni runhenda †ok tekin af hálfhneptum hætti eða náhendum:
93. Þengill lætr hǫpp hrest, honum fylgir dáð mest; vísi gefr vel flest verbál ólest. Húfar brutu haf ljótt, heim let ek jǫfur sótt, yngva lofa‹r› ǫll drótt, jarl‹s› sá ek frama gnótt.
95. Munða ek mildingi, þá er Mœra hilmi fluttak fjǫgur kvæði, fimtán stórgjafar. Hvar viti áðr orta með œðra hætti mærð of menglǫtuð maðr und himins skautum?
(38,1) ‹Fornyrðislag:›
96. Ort er of ræsi þann er rýðr granar vargs ok ylgjar ok vápn litar; þat mun æ lifa nema ǫld farisk, bragni‹n› ga lof, eða bili heimar.
‹Bálkar lag:›
97. Lypta ek ljósu lofi þjóðkonungs, upp er fyrir ýta jarls mærð borin; hverr muni heyra hróðr gjǫflata seggr svá kveðinn seims ok hnossa?
Sú er grein milli þessa hátta at í fornyrðislagi eru í fyrsta ok þriðja vísuorði einn stuðill, en í ǫðru ok fjórða vísuorði þá stendr hǫfuðstafr í miðju orði; en í stikkalagi eru tveir stuðlar en hǫfuðstafr í miðju orði, en í Bálkar lagi standask stuðlar ok hǫfuðstafr sem í dróttkvæðu.
Starkaðar lag:
98. Veit ek verðari þá er vell gefa, brǫndum beita ok búa snekkjur, hæra hróðrar en heimdrega — unga jǫfra — en auðspǫruð.
