Lof er flutt fjǫrum fyrir gunnǫrum (né spurð spǫrum spjǫll grams) snǫrum; hefi ek hans fǫrum hróðrs ǫrum ypt óvǫrum fyrir auðs bǫrum.
Þessi háttr er haldinn með einni hending í hverju vísuorði; ok svá er sú runhending er skilr hendingar ok skiptir orðum.
Því er þetta runhent kallat.
Þetta er hin minni runhenda:
81. Fluttak frœði of frama grœði (tunga tœði) með tǫlu rœði; stef skal stœra stilli Mœra (34,1) (hróðr dugir hrœra) ok honum fœra.
Hér gengr hending of há‹lfa› vísu en ǫnnur í síðari helmingi.
Þessi háttr er stýfðr eða hneptr af inum fyrra; þessi er in minzta runhenda:
82. Slíkt er svá, siklingr á (ǫld þess ann) orðróm þann; jarla er austan ver skatna skýrstr Skúli dýrstr.
‹Í› þessum hætti eru þrjár samstǫfur í vísuorði, en tvau vísuorð sér um hending; stafaskipti sem í dróttkvæðu.
Enn finnsk þat svá at eigi er rangt ef stendr einu sinni fyrir málsorð hljóðstafr sá er kveðandi ræðr.
Þessir eru enn runhendir:
83. Naðrs gnapa ógn alla, eyðir baugvalla, hlunns of hástalla hestar svanfjalla; orms er glatt galla með gumna spjalla; jarl fremr sveit snjalla, slíkt má skǫrung kalla.
Þessi háttr er ort með fullri runhending ok eru þar tíðast fimm samstǫfur í vísuorði, eða sex ef skjótar eru. Þessi er annarr:
84. Orð fekk gott gramr, hann er gunntamr, mjǫk er fullframr fylkir rausnsamr; hinn er mál metr milding sízt getr þann er svá setr seggi hvern vetr.
Þessi er hneptr [af inni fyrri] runhending.
(35,1) 85. Mærð vilk auka M[istar] lauka góma [sverði] grundar skerði; dýrð skal segja (drótt má þegja) styrjar glóða støkk[vi-Mó]ða.
Í þeima hætti eru fjórar samstǫfur í hverju vísuorði en hǫfuðstafr sem í dróttkvæðum hætti ok fylgir þeim einn hljóðfyllandi.
Þessi er hinn þriði háttr runhendr:
86. Veit ek hrings hraða í hǫll laða (gott ‹er› hus Hlaða) hirð ǫlsaða; drekkr gramr glaða — en at gjǫf vaða vitar valstaða — vandbaugskaða.
Þetta er rétt runhending, ok er þessi háttr tekinn af tøglagi.
Hér eru fjórar samstǫfur í vísuorði eða fimm ef skjótar eru.
Þessi er hin minni runhenda:
87. Drífr handa hlekkr þar er hilmir drekkr, mjǫk er brǫgnum bekkr blíðskálar þekkr; leikr hilmis her hreingullit ker (segi ek allt sem er) við orða sker.
Þessi er hneptr af hinum fyrra. Þessi er in minzta:
88. En þá er hirð til hallar her‹s› oddviti kallar, opt tekr jarl at fagna við ótali bragna; búin er gjǫf til greizlu at gullbrota veizlu, (36,1) þrǫngt sitr þjóðar sinni, þar er mestr frami inni.
Þessi runhenda er tekin af dróttkvæðum hætti ok eru hér jafnmargar samstǫfur ok svá stafaskipti sem í dróttkvæðu.
Nú hefr upp inn fjórða bálk runhendinga:
89. Hirð gerir hilmis kátt, hǫll skipask þrǫngt at gátt, auð gefr þengill þrátt, þat spyrr fram í átt; slíkt tel ek hilmis hátt, hans er rausn of mátt, jarl brýtr sundr í smátt slungit gull við þátt.
Þessi háttr er hneptr af inum fyrra ok rétt runhendr. Nú er minni runhenda:
