Bibliotheca Polyglotta

[9. De prædestinatione, et de permissione peccati in electis.]

[Chapter 9]

[Kapitel 9]

2.28 D. Quid est praedestinatio Dei?

M. Ea ordinatio qua ante creatum saecumm quosdam ad suum regnum praeordinavit, de quibus nullus perire (415) possit et omnes salvari necesse sit[, et quosdam ad poenam, quos peccatores praescivit, de quibus nullus salvus erit].

[28a. D. Quomodo posslint dignosci?

M. Qui in bonis actibus usque in finem perseveravent vel mala faciens ea deserit et ad poenitentiam prosilit et in hac perduraverit, hic de praedestinatis erit. Qui autem in malis perdurat vel bona agens haec relinquit et mala perpetrat et his usque in finem insistit, de reprobis utique existit.]

2.29 D. Si null us potest salvari nisi praedestinati, ad quid alii creati sunt vel in quo sunt rei qui pereunt?

M. Quidquid praedestinati faciant, perire nequeunt, quia omnia cooperantur illis in bonum, etiam ipsa peccata. Nam post gravia facinom humiliores erunt et de sna salvatione uberiores laudes Deo referunt. Reprobi autem propter electos sunt creati, ut per eos in virtutibus exerceantur et a vitiis corrigantur et eorum collatione gloriosiores appareant et, cum eos in tormentis viderint, de sua evasione amplius gaudeant. Qui etiam propter se (M1141-) ipsos juste pereunt, cum malum sua sponte eligunt, diligunt et vellent sine fine vivere, ut possent sine fine peccare.

2.30 D. Qnare permittit Deus electos peccare?

M. Ut patefaciat in eis divitias misericordiae suae.

2.31 D. Salvantur praedestinati, si non laborant?

M. Praedestinatio taliter est instituta ut precibus vel laboribus obtineatur, ut dicitur: “Per multas tribulationes oportet nos introire in regnum Dei” (Act., XIV, 21). Parvulis itaque per mortis acerbitatem, provectis autem aetate datur praedestinatio per laborum exercitationem. Quia vero scriptum est: “In domo Patris mei mansiones multae sunt” (Johan., XIV, 2), unusquisque obtinebit mansionem secundum pro(416)prium laborem; ita, prout quisque laboraverit plus, digniorem, qui minus, inferiorem possidebit. Nullus tamen plus laborare poterit quam eum divina gratia adjuverit nec aliam mansionem quis habiturus erit quam eam ad quam ante mundi exordium praeordinatus fuit, quia “non volentis neque currentis, sed miserentis est Dei (Rom., IX, I6)”. Ita nullus reproborum quidquam plus facere praevalet quam divina censura permittit nec aliam poenam habebit quam eum divinum judicium ante mundum secundum suum meritum habiturum praescivit, ut dicitur : “Antequam bonum vel malum facerent, dicitur: Esau odio habui, Jacob autem dilexi” (cf. Rom., IX, II–I3).

2.32 D. Sicut illi videntur rei qui multa de Deo audierunt et obsequi noluerunt, ita videntur innoxii qui nunquam aliquid de Deo audierunt et ideo non fecerunt.

M. Homines ita sunt creati ut naturaliter per dilectionem proximi serviant creatori per illud: “Quod tibi non vis fieri, alii ne feceris (cf. Tob., IV, I6).” Nullus vult pati (IO) furtum, adulterium, homicidium: non faciat ulli. Cum hoc homines in proximo spernunt, Deo, qui est dilectio, contradicunt, quamvis nullus in orbe sit angums ubi non sit notus Deus, cum mer cat us gratia vel alterius rei in illas et in (11) illas terras ubi Deus colitur mixtim homines eant et quae ibi de Deo audierunt domi referant (I2), et ideo sunt inexcusabiles.

Permanent link

http://www2.hf.uio.no/common/apps/permlink/permlink.php?app=polyglotta&context=ctext&uid=ddc0dc27-fcc1-11e6-9707-0050569f23b2

Choose languages

Choose images, etc.

Choose languages

Choose display