You are here: BP HOME > BPG > Thomas de Aquino: Summa Theologica > fulltext
Thomas de Aquino: Summa Theologica

Choose languages

Choose images, etc.

Choose languages
Choose display
  • Enable images
  • Enable footnotes
    • Show all footnotes
    • Minimize footnotes
Search-help
Choose specific texts..
    Click to Expand/Collapse Option Complete text
Click to Expand/Collapse OptionTitle
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA III,1-75
Click to Expand/Collapse OptionIII SENTENTIA, 1,1
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA I-II,4-112
Click to Expand/Collapse OptionOPUSCULUM XXIII
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA, I,4-32
Click to Expand/Collapse OptionQUDLIBET IV-VIII
Click to Expand/Collapse OptionOPUSCULUM XXII
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA, I-II,112-114
UTRUM AD BEATITUDINEM HOMINIS REQUIRATUR CORPUS  Respondeo dicendum quod duplex est beatitudo,  una imperfecta, quae habetur in hac vita; et alia perfecta, quae in Dei visione consistit.  Manifestum est autem quod ad beatitudinem huius vitae, de necessitate requiritur corpus.  Est enim beatitudo huius vitae operatio intellectus, vel speculativi vel practici.  Operatio autem intellectus in hac vita non potest esse sine phantasmate, quod non est nisi in organo corporeo, ut in primo habitum est.  Et sic beatitudo quae in hac vita haberi potest, dependet quodammodo ex corpore.  Sed circa beatitudinem perfectam, quae in Dei visione consistit, aliqui posuerunt quod non potest animae advenire sine corpore existenti;  dicentes quod animae sanctorum a corporibus separatae, ad illam beatitudinem non perveniunt usque ad diem iudicii, quando corpora resument.  Quod quidem apparet esse falsum et auctoritate, et ratione.  Auctoritate quidem, quia apostolus dicit, II ad Cor. V, quandiu sumus in corpore, peregrinamur a domino;  et quae sit ratio peregrinationis ostendit, subdens, per fidem enim ambulamus, et non per speciem.  Ex quo apparet quod quandiu aliquis ambulat per fidem et non per speciem, carens visione divinae essentiae, nondum est Deo praesens.  Animae autem sanctorum a corporibus separatae, sunt Deo praesentes, unde subditur, audemus autem, et bonam voluntatem habemus peregrinari a corpore, et praesentes esse ad dominum.  Unde manifestum est quod animae sanctorum separatae a corporibus, ambulant per speciem, Dei essentiam videntes, in quo est vera beatitudo.  Hoc etiam per rationem apparet.  Nam intellectus ad suam operationem non indiget corpore nisi propter phantasmata, in quibus veritatem intelligibilem contuetur ....  Manifestum est autem quod divina essentia per phantasmata videri non potest ....  Unde, cum in visione divinae essentiae perfecta hominis beatitudo consistat, non dependet beatitudo perfecta hominis a corpore.  Unde sine corpore potest anima esse beata.  Sed sciendum quod ad perfectionem alicuius rei dupliciter aliquid pertinet.  Uno modo, ad constituendam essentiam rei, sicut anima requiritur ad perfectionem hominis.  Alio modo requiritur ad perfectionem rei quod pertinet ad bene esse eius, sicut pulchritudo corporis, et velocitas ingenii pertinet ad perfectionem hominis.  Quamvis ergo corpus primo modo ad perfectionem beatitudinis humanae non pertineat, pertinet tamen secundo modo.  Cum enim operatio dependeat ex natura rei, quando anima perfectior erit in sua natura, tanto perfectius habebit suam propriam operationem, in qua felicitas consistit. 
Ez ist zemerken, ob man zuo der selikeit suoche den lip.  Ez ist zesagen, daz zweier hande selikeit ist.  Ein selikeit ist unvolkomen, unde die hat man in diseme leben, unde die ander ist volkomen, die bestat in der gesiht gottis.  Aber nu ist daz offenbar, daz zuo der selikeit dises (154) lebens gesuochet wirt der lip.  Nu ist selikeit dises lebennes würkunge des verstans, eintweder des schoulichen verstans oder des würklichen verstans.  Aber die würkunge des verstans in diseme leben enmag niht bestan ane fantasiunge, unde daz en ist niht denne in den liplichen organen.  Unde alse die selikeit, [die] in disem leben gehabt mag werden, die hanget alzemale von dem libe.  Aber bi der selikeit, die da volkomen ist, die da bestat in der gesiht gottis, die sasten etlich, daz si der sele zuokömen möhten ane den lip.  Unde sprachen, daz die sele der heiligen, die da gescheiden ist von dem lip, die enkoment niht zuo diser selikeit bis an dem iungsten tag, so si den lip widernement.  Unde diz schinet, daz es falsche si, unde daz von der heiligen lere unde von der rede.  Der heiligen [lere:] wan St. Paulus der sprichet “Zuo den Corinthin”: “Alle die wile unde wir in disem libe sin, so sin [wir] ellende von got.”  Unde welches die rede der ellendikeit si, daz bewiset er an dem, daz er underwirfet, so er sprichet: “Wir wandelen übermitz (155) den glouben, unde niht übermitz die zuoversiht.”  Von dem daz diz offenbar ist, daz alse lang etlicher wandelt übermitz den glouben unde nüt übermitz die zuoversiht, unde darbende der gotlicher wesunge angesiht, so enist er noch nit got gegenwertig.  Aber die sele der heiligen, die da gescheiden sint von dem libe, die sint got gegenwertige; unde dar umbe so underwirfet er: “Wir sülen künsch sin, unde guoten willen von disem libe unde gotte gegenwertig sin.”  Unde da von ist offenbar, daz die selen der heiligen, die da gescheiden sint von dem libe, daz die übermitz die gesteltnüsse götlicher wesunge sint got ansehenden, in dem die gewar selikeit ist.  Unde diz ist ouch offenbar übermitz reden.  Wan daz verstan daz enbedarf niht zuo siner wirkunge des libes nihtwan durch die fantasiunge, in dem man ansiht die verstentlichen warheit.  Aber nu ist diz offenbar, daz man gotlichü wesung niht angesehen mag übermitz fantasiung.  Wan sit (156) daz in der gotlichen wesung angesiht die volkomen selikeit des menschen bestat, so enhanget die volkomen selikeit dez menschen [niht] von dem libe.  Unde dar umbe so mag die sele selig sin ane den lip.  Aber ez ist zewissen, daz zuo der volkomenheit etliches dinges etwaz behöret in zweier hande wis.  In einer wis: zesetzenne die wesunge des dinges,  unde daz behört zuo wol zesin dem, alse die schonheit des libes unde die snelheit dez sinnes, die behört zuo der volkomenheit dez menschen.  Unde wie doch daz ist, daz der lip in der ersten wis niht behöre zuo der selikeit dez menschen, doch so behöret er dar zuo in der andern wis.  Wan sit daz die würkunge hanget von der naturen dez dinges, unde dar umb alse vil alse die sele volkomener wirt in irre nature, also vil so hat die sele ir eigen würkunge volkomenlicher, in welcher wirkung die selikeit bestat. 
 
Go to Wiki Documentation
Enhet: Det humanistiske fakultet   Utviklet av: IT-seksjonen ved HF
Login