You are here: BP HOME > BPG > Thomas de Aquino: Summa Theologica > fulltext
Thomas de Aquino: Summa Theologica

Choose languages

Choose images, etc.

Choose languages
Choose display
  • Enable images
  • Enable footnotes
    • Show all footnotes
    • Minimize footnotes
Search-help
Choose specific texts..
    Click to Expand/Collapse Option Complete text
Click to Expand/Collapse OptionTitle
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA III,1-75
Click to Expand/Collapse OptionIII SENTENTIA, 1,1
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA I-II,4-112
Click to Expand/Collapse OptionOPUSCULUM XXIII
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA, I,4-32
Click to Expand/Collapse OptionQUDLIBET IV-VIII
Click to Expand/Collapse OptionOPUSCULUM XXII
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA, I-II,112-114
UTRUM HOMO POSSIT DILIGERE DEUM SUPER OMNIA EX SOLIS SINE GRATIA  Respondeo dicendum quod, sicut supra dictum est in primo, in quo etiam circa naturalem dilectionem Angelorum diversae opiniones sunt positae;  homo in statu naturae integrae poterat operari virtute suae naturae bonum quod est sibi connaturale, absque superadditione gratuiti doni, licet non absque auxilio Dei moventis.  Diligere autem Deum super omnia est quiddam connaturale homini;  et etiam cuilibet creaturae non solum rationali, sed irrationali et etiam inanimatae, secundum modum amoris qui unicuique creaturae competere potest.  Cuius ratio est quia unicuique naturale est quod appetat et amet aliquid, secundum quod aptum natum est esse,  sic enim agit unumquodque, prout aptum natum est, ut dicitur in II Physic.  Manifestum est autem quod bonum partis est propter bonum totius.  Unde etiam naturali appetitu vel amore unaquaeque res particularis amat bonum suum proprium propter bonum commune totius universi, quod est Deus.  Unde et Dionysius dicit, in libro de Div. Nom., quod Deus convertit omnia ad amorem sui ipsius.  Unde homo in statu naturae integrae dilectionem sui ipsius referebat ad amorem Dei sicut ad finem, et similiter dilectionem omnium aliarum rerum.  Et ita Deum diligebat plus quam seipsum, et super omnia.  Sed in statu naturae corruptae homo ab hoc deficit secundum appetitum voluntatis rationalis, quae propter corruptionem naturae sequitur bonum privatum, nisi sanetur per gratiam Dei.  Et ideo dicendum est quod homo in statu naturae integrae non indigebat dono gratiae superadditae naturalibus bonis ad diligendum Deum naturaliter super omnia;  licet indigeret auxilio Dei ad hoc eum moventis.  Sed in statu naturae corruptae indiget homo etiam ad hoc auxilio gratiae naturam sanantis. 
Ez ist zemerken, ob der mensche minnen müge got über ellü ding alleine von naturlichen dingen ane gnade.  Ez ist zesagen, alse da vor gesprochen ist in dem ersten buoch der sentencien, in dem daz ouch gesetzet ist die mislichen wane von der natürlicher liebe der engel,  der menschen der mohte wirken in der zit der unschulde mit craft siner naturen daz im da ist ein natürlichez guotes, ane zuoval (228) der begnatter gab, wie doch daz ist, daz ez niht geschehen möhte ane die helfe gottis dez bewegenden.  Aber minnen gotte über ellü ding daz [ist dem menschen] etwaz natürliches;  unde ist ouch einre ieklichen nature, niht allein der redelichen, sunder ouch der unredelichen unde ouch der ungeselihten tiere, nach der wis der minne, die einre ieklichen creaturen zimlich ist.  Unde [daz] ist da von, wan einre ieklichen creaturen natürlichen ist, daz ez begeret unde minnet etwaz, nach dem unde ez zimlich geborn ist zesin.  Unde dar umbe “ein iekliches ding [wirket], nach deme unde ez bereit geborn ist,” alse man sprichet in dem andern capitele “Phisicorum.”  Nu ist diz offenbar, daz daz guot des teiles ist durch daz guot der ganzheit.  Unde dar um [mit] der natürlichen begirde oder der minnen so minnet ein iekliches teilliches ding sin eigen guot dur daz gemein guot der ellicheit, daz da got ist.  Unde dar umbe so sprichet St. Dyonisius in (229) dem buoche “Von den gotlichen namen,” daz “got ellü ding bekeret zuo der minne sin selbes.”  Unde dar umbe der mensche, in der zit der nature der unschult, do braht der mensche sin liebi zuo der minnen gottis alse zuo dem ende, unde also des gliches zuo allen den andern dingen.  Unde also minte er got mer denne sich selber under über ellü ding.  Aber in der zit der schulde so gebrast dem menschen von disem nach der begirde des bescheidenlichen willen, der durch die vergenklicheit der naturen volget unde nos daz beroubet guot, niht wan er werde gesunt gemachet übermitz die gnade gottis.  Unde dar umbe ist daz zesagen, daz der mensche in der zit der unschult niht bedorfte der begnaten gabe, die über zuogeleit ist dem naturlichen guot, got zeminnen natürlichen über ellü ding;  wie doch daz ist, daz er der gotlichen helfe bedorft in siner bewegunge dar zuo.  Aber in der (230) zit der schulde so bedarf der mensche dar zuo der helfe der gnaden, die di nature gesunt mache. 
 
Go to Wiki Documentation
Enhet: Det humanistiske fakultet   Utviklet av: IT-seksjonen ved HF
Login