You are here: BP HOME > BPG > Thomas de Aquino: Summa Theologica > fulltext
Thomas de Aquino: Summa Theologica

Choose languages

Choose images, etc.

Choose languages
Choose display
  • Enable images
  • Enable footnotes
    • Show all footnotes
    • Minimize footnotes
Search-help
Choose specific texts..
    Click to Expand/Collapse Option Complete text
Click to Expand/Collapse OptionTitle
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA III,1-75
Click to Expand/Collapse OptionIII SENTENTIA, 1,1
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA I-II,4-112
Click to Expand/Collapse OptionOPUSCULUM XXIII
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA, I,4-32
Click to Expand/Collapse OptionQUDLIBET IV-VIII
Click to Expand/Collapse OptionOPUSCULUM XXII
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA, I-II,112-114
UTRUM OMNIS HUMANA ACTIO SIT BONA  Respondeo dicendum quod de bono et malo in actionibus oportet loqui sicut de bono et malo in rebus, eo quod unaquaeque res talem actionem producit, qualis est ipsa.  In rebus autem unumquodque tantum habet de bono, quantum habet de esse, bonum enim et ens convertuntur, ut in primo dictum est.  Solus autem Deus habet totam plenitudinem sui esse secundum aliquid unum et simplex,  unaquaeque vero res alia habet plenitudinem essendi sibi convenientem secundum diversa.  Unde in aliquibus contingit quod quantum ad aliquid habent esse, et tamen eis aliquid deficit ad plenitudinem essendi eis debitam.  Sicut ad plenitudinem esse humani requiritur quod sit quoddam compositum ex anima et corpore, habens omnes potentias et instrumenta cognitionis et motus, unde si aliquid horum deficiat alicui homini deficit ei aliquid de plenitudine sui esse.  Quantum igitur habet de esse, tantum habet de bonitate,  inquantum vero aliquid ei deficit de plenitudine essendi, intantum deficit a bonitate, et dicitur malum, sicut homo caecus habet de bonitate quod vivit, et malum est ei quod caret visu.  Si vero nihil haberet de entitate vel bonitate, neque malum neque bonum dici posset.  Sed quia de ratione boni est ipsa plenitudo essendi, si quidem alicui aliquid defuerit de debita essendi plenitudine, non dicetur simpliciter bonum, sed secundum quid, inquantum est ens,  poterit tamen dici simpliciter ens et secundum quid non ens, ut in primo dictum est.  Sic igitur dicendum est quod omnis actio, inquantum habet aliquid de esse, intantum habet de bonitate,  inquantum vero deficit ei aliquid de plenitudine essendi quae debetur actioni humanae, intantum deficit a bonitate, et sic dicitur mala,  puta si deficiat ei vel determinata quantitas secundum rationem, vel debitus locus, vel aliquid huiusmodi. 
Ez ist zemerken, ob ein ieklich tüewunge dez menschen guot si.  Ez ist zesagen, daz man von dem guoten unde von dem übele in der tüewunge muoz reden, alse man von den guoten unde von den übelen in den dingen redet, umbe daz, daz ein iekliches ding fürbringet ein tüewunge, alse si selber ist.  Aber ein ieklichez und[er] allen dingen daz hat also vil von dem guote, alse vil ez hat von dem wesenne; wan guot unde wesen kerent sich mit einander.  Aber got der hat alleine volheit sines wesennes nach etwaz eime unde einveltiklichem.  Aber ein ieklich andern ding das hat volheit (171) des wesennes alse ez im behörlich ist nah den misselichen dingen.  Unde dar umbe so ist behörlich in etlichen dingen, daz si also vil zuo etwaz wesens habent, unde doch gebristet in etwaz zuo der volheit dez wesennes, alse ez in behörliche were.  Alse zuo der volheit menschlichez wesennes behöret, daz ez si etwaz zesamengesastes von libe unde von sele, unde habe alle mechte unde gezouwe der bekentnüsse unde der bewegde; unde der umbe unde ist daz, daz dirre dekeins gebristet dekeinem menschen, so bristet im etwaz von volheit sines wesennes.  Unde dar umbe alse vil als ez [hat] von wesenne, als vil so hat ez von der güeti.  Unde dar umbe alse vil alse etwem gebristet von dem wesenne, alse vil gebristet im von der guotheit, unde heizet also vil bös; alse der blint mensche, der hat von der guotheit, daz er lebet, unde doch so ist im bös, daz er mangelt des gesihtes.  Wan unde wer daz, daz er nihtes niht enhette noch [von dem wesenne noch] (172) von der guotheit, der enmöhte weder guot noh böse geheizen.  Unde wan denne von der reden der guoti ist die volheit dez wesendez selber, unde swem ihtez iht gebristet von der volheit, die da behörlichen ist, daz en heizen wir niht einveltiklichen guot, sunder zuo etwaz; alse vil als ez etwaz wesendes ist.  Doch möhte ez wol heizen einveltiklichen ein wesendes ding, unde aber niht nach etwaz wesendez ding ez ist.  Unde also ist ez zesagen, daz ein ieklich tuowunge, nach dem unde ez etwaz hat von dem wesende, also vil so hat ez ouch von der guotheit.  Unde ouch alse vil alse im gebristet etwaz von volheit dez wesennes, daz da zuobehöret der menschlicher tuowunge, alse vil so gebristet im von der guotheit; unde also so heizet ez bös.  Alse ahte ob im gebristet eintweder ein beterminiert grosheit nach der bescheidenheit, oder ein behörlichü craft, oder etwaz dez glichez. 
 
Go to Wiki Documentation
Enhet: Det humanistiske fakultet   Utviklet av: IT-seksjonen ved HF
Login