You are here: BP HOME > BPG > Thomas de Aquino: Summa Theologica > fulltext
Thomas de Aquino: Summa Theologica

Choose languages

Choose images, etc.

Choose languages
Choose display
  • Enable images
  • Enable footnotes
    • Show all footnotes
    • Minimize footnotes
Search-help
Choose specific texts..
    Click to Expand/Collapse Option Complete text
Click to Expand/Collapse OptionTitle
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA III,1-75
Click to Expand/Collapse OptionIII SENTENTIA, 1,1
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA I-II,4-112
Click to Expand/Collapse OptionOPUSCULUM XXIII
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA, I,4-32
Click to Expand/Collapse OptionQUDLIBET IV-VIII
Click to Expand/Collapse OptionOPUSCULUM XXII
Click to Expand/Collapse OptionSUMMA THEOLOGICA, I-II,112-114
UTRUM DEUS SIT CAUSA EXCAECATIONIS ET INDURATIONIS  Respondeo dicendum quod excaecatio et obduratio duo important.  Quorum unum est motus animi humani inhaerentis malo, et aversi a divino lumine.  Et quantum ad hoc Deus non est causa excaecationis et obdurationis, sicut non est causa peccati.  Aliud autem est subtractio gratiae, ex qua sequitur quod mens divinitus non illuminetur ad recte videndum, et cor hominis non emolliatur ad recte vivendum.  Et quantum ad hoc Deus est causa excaecationis et obdurationis.  Est autem considerandum quod Deus est causa universalis illuminationis animarum, secundum illud Ioan. I, erat lux vera quae illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum, sicut sol est universalis causa illuminationis corporum.  Aliter tamen et aliter, nam sol agit illuminando per necessitatem naturae; Deus autem agit voluntarie, per ordinem suae sapientiae.  Sol autem, licet quantum est de se omnia corpora illuminet, si quod tamen impedimentum inveniat in aliquo corpore, relinquit illud tenebrosum, sicut patet de domo cuius fenestrae sunt clausae.  Sed tamen illius obscurationis nullo modo causa est sol, non enim suo iudicio agit ut lumen interius non immittat, sed causa eius est solum ille qui claudit fenestram.  Deus autem proprio iudicio lumen gratiae non immittit illis in quibus obstaculum invenit.  Unde causa subtractionis gratiae est non solum ille qui ponit obstaculum gratiae, sed etiam Deus, qui suo iudicio gratiam non apponit.  Et per hunc modum Deus est causa excaecationis, et aggravationis aurium, et obdurationis cordis.  Quae quidem distinguuntur secundum effectus gratiae, quae et perficit intellectum dono sapientiae, et affectum emollit igne caritatis.  Et quia ad cognitionem intellectus maxime deserviunt duo sensus, scilicet visus et auditus,  quorum unus deservit inventioni, scilicet visus, alius disciplinae, scilicet auditus,  ideo quantum ad visum, ponitur excaecatio; quantum ad auditum, aurium aggravatio; quantum ad affectum, obduratio. 
Ez ist zemerken, ob got ein sache si der verhertunge oder der verblendunge.  Ez ist zesagen, daz die verblendung oder die verhertunge zwei ding innetreit.  Von welchen zwein eins ist die bewegunge dez menschlichen gemüetes, daz da inhanget dem bösen unde abgekeret ist von dem gotlichen [lieht].  Unde alse vil alse nah dem so enist got niht ein sache der blendunge oder der verhertunge, alse er ouch dekein sache der sünde ist.  Aber ein anders ist ein underziehunge der gnade, von dem daz diz volget, daz daz gemüete gotlichen niht erlühtet wirt, daz ez rehte gesehen müge, unde daz daz herz dez menschen niht erweichet mag werden, daz ez rehte gesehen müge.  Unde also vil alse zuo dem so ist got ein sache der verblendung unde der verhertung.  Ez ist zesagen, daz got ist ein ellichü sache (211) der erluhtunge der selen nach dem unde St. Johannes sprichet in dem ersten-capitel: “Er waz ein gewar lieht, daz da erlühtet alle menschen komende in diz welt.”  Wan als ouch die sunne ist ein ellichü sach der erlühtunge der lip, aber doch anders unde anders; wan die sunne wirket erlühtende übermitz notdurft der naturen, aber got der wirket williklichen übermitz ordenunge siner wisheit.  Wie doch daz ist, daz die sunne erlühtet alle libe, alse vil als es an ir selber ist; aber doch unde ist daz, daz dekein hindernüsse zuokümet dem libe, daz er daz lieht niht enphahen mag, den lat [die] sunne blint oder vinster; alse ez offenbar ist von dem huse, dez venster beslozzen sint.  Aber dirre beschetwunge der enist doch die sunne dekein sache, wan si enwürket niht mit innewendiger zeigen, alse daz si lieht in die innirckeit dez ougen, sunder die sache ist der, der die venster besloz. (212)  Also ist ouch umbe got der enwirfet niht inwendig daz lieht der gnaden in die sele, in die er dekein hindernüsse vindet.  Unde da von so ist allein der ein sache, daz die gnade got niht engüzet, der da ein hindernüsse ist, sunder ouch got, der si niht ingüzzet.  Unde also so ist got ein sache der verblendung unde der beswerunge der oren unde der verhertung der herzen.  Unde daz underscheidet man nach werke der gnaden, die daz verstan volmachet mit der gabe der wisheit unde weichet die begirde mit dem für der minne.  Unde also: zuo bekentnüsse des verstans, dar zuo so dienent aller meist zwo sinne, daz ist daz gesihte unde daz gehörde.  Dirre eins der dienet der vindunge, alse daz gesihte; daz ander dienet der zuht, daz ist daz gehörde.  Unde dar umbe so setzet [man] also zuo dem gesihte die verblendung, unde zuo dem gehörde die beswarunge, unde zuo der begirde die verhertunge. 
 
Go to Wiki Documentation
Enhet: Det humanistiske fakultet   Utviklet av: IT-seksjonen ved HF
Login